Wij twijfelen nog, maar neigen wel naar het laten bij één (zoontje is nu 8 maanden). Wat ik hierboven al vaker langs heb zien komen gaat hier ook op: zijn beiden enorm gehecht aan onze zelfstandigheid en vrijheid. Vond het allereerste begin héél pittig, maar wordt vind ik vanaf 4 maanden steeds leuker (en sinds hij nu doorslaapt en echt begint te kruipen nóg leuker). Daarnaast vond ik zwanger zijn vreselijk, ook al had ik een makkelijke zwangerschap. De combi van die allereerste chaos babytijd nog een keer meemaken, nog een zwangerschap en het opgeven van nog (een heel stuk) vrijheid trekt me niet zo.
Verder is mijn partner ook een stuk ouder dan ik (44 en 29). Daardoor zit er voor mijn gevoel ook een soort 'deadline' aan, omdat we ook niet leuk vinden als hij te oud nog eens in de babytijd zit. En voor mij geldt dat ik sowieso liever niet heel snel weer zo'n zwangerschap wil meemaken.
Wel apart, want voor onze zoon er was had ik altijd het gevoel sowieso wel twee kinderen te willen (als het ons gegeven zou zijn). Blijkbaar kan zoiets toch veranderen.
Verder is mijn partner ook een stuk ouder dan ik (44 en 29). Daardoor zit er voor mijn gevoel ook een soort 'deadline' aan, omdat we ook niet leuk vinden als hij te oud nog eens in de babytijd zit. En voor mij geldt dat ik sowieso liever niet heel snel weer zo'n zwangerschap wil meemaken.
Wel apart, want voor onze zoon er was had ik altijd het gevoel sowieso wel twee kinderen te willen (als het ons gegeven zou zijn). Blijkbaar kan zoiets toch veranderen.
Het enige wat soms knaagt is dat hij nooit een broertje of zusje zal krijgen. Toch geef ik hem liever gelukkige ouders, de rest komt dan vast wel goed.