Hey dames!
Wij zijn ook vanaf september 2016 bezig. Ik wil graag mijn verhaal vertellen aan jullie. Het is een lang verhaal en als je niet de behoefte hebt om het te lezen dan hoeft dat ook echt niet
September is mijn mirena spiraal eruit gehaald en waren ook gelijk na het spiraaltje zwanger. Helaas klopte het hartje niet bij 8 weken en was het embryo al soort van ''opgelost'' (zagen alleen een beetje vruchtwater zonder vrucht).
Februari dit jaar werd ik zwanger van een jongetje alleen hebben wij de zwangerschap vroegtijdig moeten afbreken door zware afwijkingen. Hij had klompvoetjes en het amniotic band syndrome waardoor zijn linker voetje, rechtse teentjes, linker vingertjes en zijn navelstreng af werden geklemd door de amnionstrengen. Hij zou het zowiezo niet gehaald hebben omdat de strengen die om zijn navelstreng zaten de navelstreng zouden doen afklemmen waardoor hij niks meer binnen zou krijgen kwa voeding.
Ondanks dat we een heftige en moeilijke periode hebben gehad, hebben we er wel vrede mee dat Melek niet met ons mee naar huis ging. Sommige mensen vinden het egoïstisch maar wij zouden het juist egoïstisch vinden om hem (als hij had kunnen leven) met zoveel handicaps in deze wereld te laten leven. Het staat nog vers in ons geheugen wat er allemaal gebeurd is maar toch willen we zo snel mogelijk door. Niet om Melek te vergeten maar meer om het feit dat we heel graag een kindje willen.
Mijn vriend wordt in oktober 30 jaar en maakt zich ook nogal zorgen over zijn zaadproductie (wat volgens mij helemaal niet nodig is). Ik heb altijd veel geduld met alles maar met zwanger worden was het eerste ding waar ik echt geen geduld voor had. Het wachten, de ovulatietesten, de negatieve zwangerschapstesten, weer opnieuw die menstruatie. Nu dit gebeurd is denk ik alleen nog maar aan hoe graag we weer opnieuw zwanger willen worden en hoe die hele cyclus zich weer opnieuw af gaat spelen.
Ik kijk er wel naar uit om weer opnieuw zwanger te worden. Het zal zeker een onzekere periode worden maar alleen het gevoel al dat er weer een kleine in mijn buik zit die van ons beide is. Het getrappel wat je rond de 18 / 20 weken gaat voelen. En ook de speciale momenten tussen ons wanneer mijn vriend zijn hand op mijn buik legt en de kleine voelt bewegen.
Onbeschrijfelijk gevoel en hoop dat jullie hier heel snel kennis mee gaan maken! Het is natuurlijk voor iedereen anders, de momenten voordat je zwanger wordt met alle testen en onekerheden e.d. en het moment dat je zwanger bent tot het einde van je zwangerschap. De ene vrouw wordt heel snel weer zwanger en de ander kan het zo 2 of 3 jaar bij duren.
Heb geduld en hou zeker vol! Laat niemand je vertellen dat je er niet aan moet denken want dat is de grootste onzin. Tuurlijk denk je er elke dag aan want je wilt het super graag. Doe wat jouw goed lijkt, van ovulatietesten tot bezoekjes aan de huisarts ivm niet zwanger worden, het is allemaal wat jij zelf wilt en wat jouw goed lijkt.
Groetjes Rosita