Lieve meiden,
mijn laatste berichtje op dit forum, dat stap ik over naar "zwanger worden na een miskraam". Zag dat een aantal van jullie daar ook zitten, en dat lijkt me de volgende stap, nu ik mijn curettage achter de rug heb.
Wat een verschillende verhalen over curettages na miskramen, he? Maar goed, de ene miskraam is de andere niet...
In het kort: ik vond het best een traumatische dag. Dinsdagochtend om half negen in het ziekenhuis. Om negen uur is het staafje in mijn baarmoedermond geplaatst. Dit gebeurde op een onderzoekkamer waarbij ik door de deuren "verloskamers" moest! Juist dit soort details vallen je dan op zo'n dag, he? Artsen denken daar niet aan...Het staafje was zo groot als een balpenvulling! Het inbrengen was ronduit pijnlijk. Mijn baarmoeder was al gevoelig van 2 wkn vloeien. Toen in rolstoel naar mijn kamer. Gelukkig wel een kamertje voor mezelf. Door het staafje kreeg ik natuurlijk weer krampen. Tja, het moest voor een soort van ontsluiting zorgen, he. Volgens de gyn gaf dit minder schade dan oprekken op OK. Toen een uur verplicht op bed. Mijn man heb ik weggestuurd, want ik werd heel onrustig. Toen begon het wachten. Ze hadden me verteld dat ik wschl begin van de middag naar OK zou gaan. Maar ja, als er spoeddingen tussen zouden komen kon het ook wel 15 uur worden! Dat snap ik best, spoedkeizersnedes gaan voor. Maar ik vond dat idee wel heeel zwaar. Gelukkig mocht ik na anderhalf uur wachten al mijn OK jasje aandoen en een kwartiertje later al naar OK gereden. Daar infuus en weer wachten in het "voorportaal". Ik was klaarwakker, want ik wou geen slaaptablet vantevoren (sorry, controledwang!). Daar nog wel drie kwartier moeten wachten volgens mij. Weet het niet meer precies. Kon de klok niet goed zien zonder lenzen...
De narcose ging wel. Werd weer wakker op de uitslaapkamer. Wat wel heel naar was, dat mijn enige droom tijdens de narcose was dat ik mijn beide dochtertjes niet kon kon vinden, ik was ze kwijt. Werd dus heel verdrietig wakker en was echt een beetje de kluts kwijt.
Toen naar mijn kamertje. Mijn man kwam ook al snel. Ik voelde me na wat gegeten te hebben weer heel goed. Wilde naar het toilet. Maar toen ik op de rand van het bed zat, voelde ik alle kracht uit mijn benen zakken. Al zwaaiend en ondersteund door mijn man naar het toilet geweest. Wat was ik blij toen ik weer in mijn bed lag. Ik moest dus nog een paar uur wachten. Uiteindelijk ben ik om 17 uur naar huis gegaan.
Thuis lekker warm gegeten en mijn bed in.
Alleen de dag van de curettage nog wat bloedverlies. De dag erna was het al gestopt. Daar ben ik erg blij mee. Daar deed ik het voor. Ik heb nu nog het meeste last van de narcose. Slappe papbenen en snel duizelig. Ook nog veel last van emoties. Pas nu komt het besef dat ik een miskraam heb gehad. Wil heel graag zwanger worden, maar ben er nu ook bang voor, want zo'n dag in het ziekenhuis, wil ik echt NOOIT meer meemaken.
Liefs,
Edith
