curretage of spontane abortus?

Hoi Harma,
Dank je wel, ik heb zeker veel aan je verhaal gehad. Ik denk erover ook naar dat medicijn te vragen, want ik wil liever niet curreteren, maar ook niet dat 't nog heel lang blijft zitten (het is waarschijnlijk al wéken niet goed en ik ben bang voor ontstekingen).

Het is voor jou allemaal ook nog maar heel kort geleden, zeg. Ik wens jou en je man/vriend ook heel veel sterkte. Jij klinkt ook heel sterk in je berichtje, maar als ik naar mezelf kijk: De rationele momenten wisselen met de emotionele momenten. Ik ga ervan uit dat dit niet alleen bij mij zo werkt. Het is gewoon best heel moeilijk.  

Je schreef ook dat jullie het vruchtje hebben begraven bij jullie in de tuin. Ik heb er met mijn man over gesproken en wij willen dat ook gaan doen. We willen er dan een elfenbloem op planten. Die bloeit eind april/begin mei: Rond die tijd zou ons kindje anders geboren zijn, als het geen 'elfje' was geworden...... De plant bloeit elk jaar opnieuw: Een mooie manier om hem/haar te herdenken.

En wie weet, inspireer ik jullie hiermee ook nog een beetje....

Liefs van Sisi.



 
Hoi tobi,

Wat ís het allemaal snel gegaan bij jullie, zeg. En het verbaast me daarom niet dat het even duurde voordat de emoties kwamen. Het klinkt nu alsof jullie alweer volop naar de toekomst kijken, naar de kansen die daar liggen.
Ik wens jullie heel veel geluk in die toekomst, en een heel mooi kindje!
Groetjes van Sisi.
 
Hoi Patricia,
dank je voor je lieve wens. Soms schiet de gedachte dat ik vrijdag tóch een kloppend hartje te zien krijg even door mijn hoofd. Tegelijkertijd heb ik er niet veel vertrouwen meer in, ook omdat ik mij niet meer zwanger voel.
Je schreef dat jij tijdens je termijnecho plotseling te horen kreeg dat het niet goed was met je zwangerschap. Dat lijkt me ook erg, zeg. Je gaat, lijkt me, vrolijk heen en krijgt een gigantische klap te verwerken...Ik vind het heel knap dat je gewoon naar je werk bent gegaan. Ik ben vorige week nog wel gewoon geweest, maar het werd me nu echt even te veel en heb me vanmorgen ziekgemeld.
Ik heb een dochtertje van ruim 1 jaar en ik ben samen met haar thuis. Zij biedt me ook de nodige afleiding   (kijk maar hoeveel tijd er tussen mijn verschillende berichtjes op dit forum zit, HAHA) en troost.
 Ik moet vrijdag naar de gyn en zal zeker nog met hem praten over de mogelijkheden en zijn adviezen aanhoren. Maar weet je, de gyn adviseert (vaak) alleen op basis van medische ervaring. En ik denk juist dat persoonlijke ervaringen ook heel belangrijk zijn. Uit jouw verhaal haal ik bijvoorbeeld dat het goed was om in je eigen omgeving, in alle rust en op jouw manier afscheid te kunnen nemen van je kindje. Dat neem ik zeker mee als ik mijn beslissing moet nemen. Dus: Dank je wel!
Ik wens jou ook heel veel goeds in de toekomst!
Groetjes van Sisi.
 
Hoi Kat,
Ik had elders ook al een berichtje voor je geplaatst. Volgens mij ben je een 'oude bekende' van mij, van elders op dit forum.
Onze verhalen komen idd overeen. En wat is het balen als zoiets je twee keer overkomt! Ik vind één keer al meer dan genoeg, eigenlijk! Ik droom er nog steeds van om  de zomer van 2006 door te brengen met een babytje op mijn arm....zucht.....
En ik ben vást niet de enige met zo'n droom (zet 'm op!).

Liefs van Sisi.
 
Hoi Sisi,

Ik was er even tussenuit, maar wil toch nog graag even op je berichtje reageren. Ten eerste: heel veel sterkte en succes.

Afgelopen augustus heb ik een soortgelijke ervaring gehad. Bij mij is de zwangerschap na 13 weken en  1 dag geëindigd in een miskraam.

Korte  samenvatting: na  9 weken  echo, vruchtje 6 weken en 3 dagen. De gyn had toen al twijfels, maar er was een kloppend hartje te zien. Na 12 weken weer echo en geen goed nieuws. Het vruchtje was niet te zien (door stolsels) en een miskraam was onvermijdelijk. Echt Sisi, laat de pijn en het verdriet toe! Bij de gyn heb ik me groot gehouden en de eerste 5 minuten buiten het ziekenhuis ook, maar daarna... Huilen, huilen en nog eens huilen. Normaal ben ik de nuchterheid zelve, maar de emoties die ik hiervan heb gehad,  heb ik vooraf volledig onderschat.

De gyn had mij ook de keuze gegeven: de natuur zijn gang laten gaan of een curretage (onder gehele narcose). In eerste instantie wilde ik een curretage (geen dood kind meer in mijn lichaam), maar in de dagen erna kwam de miskraam vanzelf op gang en besloot ik de natuur zijn gang te laten gaan. Echter, na drie dagen kwam de miskraam echt goed op gang en heb ik het echt uitgegild van de pijn. Na ruim een dag enorme pijn ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan en hebben ze me alsnog gecurreteerd. In eerste instantie was ik bang voor de narcose, maar het is allemaal heel goed gegaan.

Ik vind het prima zoals het gegaan is. Mijn lichaam heeft gedaan wat het moest doen, maar ik kon de pijn niet aan, dus heb ik het alsnog weg laten halen in het ziekenhuis. Heb de behandeling als goed ervaren en heb er verder weinig tot geen last van gehad. Na precies 26 dagen kwam mijn cyclus weer op gang (daarvoor was mijn cyclus 25/26 dagen)  en alles lijkt weer goed te werken. Aanstaande maandag heb ik de nacontrole.

Sisi, je moet natuurlijk altijd een keuze maken waar jij je goed bij voelt, maar bij is het gegaan zoals het gegaan is en heb allebei meegemaakt. Volgende keer (al hoop ik dat me dat bespaard blijft) kies ik waarschijnlijk direct voor een curretage. De spontane miskraam is een trauma geweest voor mijn vriend vanwege al het bloed dat hij mij heeft zien verliezen. Hij heeft het echt heel zwaar gehad vooral omdat hij machteloos toe moest  kijken hoe ik pijn had.

Ik hoop dat je iets hebt aan al onze ervaringen. Heel veel sterkte en succes met deze K-situatie!

Roebie
 
Hoi Sisi!

Fijn om te horen dat je iets aan mijn verhaal hebt gehad. Je hebt een emotioneel onderwerp ingebracht, dat blijkt wel uit alle reacties.

Het belangrijkste is denk ik dat je datgene doet wat jouw gevoel ingeeft. Je lijkt me iemand die in deze situatie  helder kan nadenken en bewuste keuzes kan maken.
Het is inderdaad een leuk idee om een speciale bloem op die plek te planten. Het blijft toch het eerste kindje van jou en je man..

Zelf heb ik een heel goed gevoel over hoe we het hebben laten gebeuren toen bleek dat het niet goed was.
Een curretage kan altijd nog als blijkt dat de natuur  niet helemaal goed zijn werk blijkt te doen na de medicatie.  

Het blijft een persoonlijke keuze en je moet datgene doen waar jullie je samen het beste bij voelen. Dat heeft ons heel erg geholpen om er met een tevreden gevoel aan terug te denken.
Het is inderdaad nog maar kort geleden (13 sept. was de eerste vk controle waarbij het fout bleek te zijn), maar we zijn er heel bewust mee omgegaan  en hebben  het beide goed een plekje kunnen geven. En natuurlijk betekent het niet dat ik niet  verdrietig word  als ik  een zwangere buik zie  of naar een klein kindje kijk..
Maar goed, het heeft voor ons nu even niet zo mogen zijn.. volgende keer beter.. hopen we maar!

Wat betreft de pijn, nav Roebies verhaal.. Het viel me niet mee en ik heb het zwaar onderschat. Ik werd 's nachts om 2.00 uur wakker, mijn vriend had nachtdienst en ik was dus alleen. In eerste instantie dacht ik dat het wel weg zou trekken, maar het heeft best wel heftig doorgezet. De krampen waren constant, zonder pauzes en omdat ik er niet op gerekend had, heel eng. Toch denk ik wel dat met een goede pijnstiller (en je kan maar beter twee of drie soorten achter de hand houden..) het niet zo erg zou zijn geweest. Om 5.00 uur was het zo goed als voorbij en heb ik daarna als een roosje tot ver in de volgende dag geslapen. Ben wel veel bloed verloren, maar goed, dat is ook logisch. Je hebt toch een wond in je baarmoeder. Mijn vriend is ook niet zo'n held als het op bloed aankomt, maar dit ging prima.

Bij de gyn vroeg ik of een echte bevalling ook zoveel pijn doet.. en hij vertelde dat ik niet moest vergeten dat de weeen nu op een hele kleine oppervlakte plaatsvinden, terwijl aan het einde van een zwangerschap je natuurlijk een veel groter oppervlak hebt. Toch denk ik dat een bevalling echt niet makkelijker zal zijn, maar goed.. dit heb ik overleefd en net als met kiespijn, als je het niet hebt, kun je je het ook niet meer goed voor de geest halen!

Meid, veel sterkte voor de komende tijd! Het is een heel verdrietige periode en een tijd waarin allerlei gevoelens de kop op steken. Neem de tijd voor elkaar en praat erover, je hebt allebei andere emoties.

Liefs, Harma

PS. was dit ook jouw eerste zwangerschap?
 
Sisi,

mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam na 3 maanden. Ik wist wel al dat het fout zat, omdat dat een paar dagen ervoor was gebleken uit een echo. Het kwam spontaan los, en toch wilde men mij nog curreteren. Ik heb geeist dat er een echo gemaakt werd, omdat ik niet voor nop onder narcose wilde (trombose verleden en een verhoogd risico na narcose). Mijn lichaam had alles al zelf opgeruimd dus het was niet nodig.

Mijn vierde zwnagerschap ging na 8 weken mis. Hier ook spontaan, ik was me eigenlijk nauwelijks bewust dat ik zwanger was, en realiseerde me dat pas later. Ben noit bij een arts geweest, ik was in een roes van een scheiding, en was dus met hele andere dingen bezig.

Vorig jaar had ik een positieve test, maar 2 dagen later ging het mis. Ik zie dat als een verlate menstruatie met een foute test.

Eind april dit jaar 17 weken zwanger en gewoon naar het ziekenhuis voor een routine onderzoek. De stagiere kon het hartje niet vinden. Dus echootje en bam daar ga je door de grond. Met 13 weken zo'n mooie echo gehad, en nu ging het dan toch nog fout. Met een kleine 18 weken ben ik bevallen van een piepklein kindje.
De placenta is operatief verwijderd, en is dus te vergelijken met een curretage. Ik heb last van de narcose gehad. Heel veel spierpijn (het is koud op zo'n operatiezaal), kon een paar dagen niet fatsoenlijk lopen.

Daarnaast werd mijn haar erg slap, maar dat is natuurlijk je minste zorg en ik ben na een narcose altijd dagen verstopt, ik kan gewoon niet naar de wc.

Ik ben nu ruim 13 weken zwanger. Het begint nu steeds spannender te worden.

Ik ben zelf voor de spontane miskraam. Gewoon geen narcose aan je lijf, maar dat komt door mijn reactie op de narcose in het algemeen. Heb het dus ook niet zo op operaties.

In ieder geval sterkte en doe waar je je goed bij voelt. Ik wete wel dat ik zeker bij de eerste miskraam heel blij was, dat het loskwam, want pas als je niet meer zwanger bent kan je pas gaan verwerken.

Miep
 
Hoi Roebie,
Dank je wel voor je reactie en jij ook heel veel sterkte.
Het is niet mis wat je beschrijft en ook voor jou nog zo kort geleden. Ik hoop dat je as maandag tijdens de na-controle wél goed nieuws te horen krijgt. En ja, zeg (!): Laten we hopen dat een volgende zwangerschap beloond zal worden met een prachtig kindje! Ik duim voor je!
Je ervaring met de 'spontane' miskraam, lijkt op het verhaal dat ik vandaag hoorde van een collega van mij. Ook zij had heel extreem bloedverlies. En zij moest achteraf ook evengoed gecurreteerd worden.
Tja....De keuze blíjft moeilijk. En vanmiddag moet ik de knoop al doorhakken... Ik zal in ieder geval een afspraak maken voor curretage, want dat duurt ook weer 2 weken. Verder ga ik toch die pillen vragen. Ik kan later altijd beslissen of ik ze wil gebruiken of niet.
Wat je schreef over de emotionele kant, herken ik wel. Ik heb eerst ook geprobeerd om rationeel te blijven en door te gaan, maar dat gaat niet. Ik ben gewoon heel verdrietig. Op mijn werk hebben niet alle leidinggevenden evenveel begrip voor de situatie en dat is niet makkelijk. Het levert zelfs de nodige extra tranen en slapeloze uurtjes op. Maar als 't niet meer gaat, zoals gistermiddag, ga ik gewoon naar huis.

Nou meid, nogmaals sterkte en geluk en...tot forums??
Liefs van Sisi.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan