Hoi Harma,
Het is goed om te lezen dat je doordat je zo bewust een bepaalde weg hebt gekozen, achteraf vrede kunt hebben met hoe de miskraam gegaan is. Ik hoop dat ik over een paar weken ook in die situatie zit. Het is gewoon het beste dat je uit een slechte situatie kunt halen!
Het lijkt me ook moeilijk inschatten hoeveel pijn het precies doet. De een zegt het voelt als weeën, de ander vindt het nét een graadje erger. Het maakt me wel een beetje bang.... Vanmiddag moet ik naar het ziekenhuis en ik heb besloten om wel een curretage te plannen, maar evengoed te vragen naar die medicatie om de 'spontane' komst te bevorderen. Dan kan ik het besluit om ze te gebruiken nog even uitstellen, want ik wéét het gewoon nog niet.
Je vroeg of dit mijn eerste zwangerschap is: Nee, ik heb een lieve, mooie dochter van 13 maanden oud. Ze is na 34 weken zwangerschap geboren, vanwege een placenta praevia. Daarbij verloor ik veel bloed, waardoor uiteindelijk de weeën op gang kwamen. Van de honderden weeën die ik heb gehad, was er maar één waar ik een beetje van schrok, zo'n pijn deed die. En natuurlijk voelt een miskraam in mijn fantasie net zo erg als die ene, heftige, pijnlijke wee.....
Mijn afkeer van narcose is ook met de geboorte van mijn dochter ontstaan. Alles is langs me heen gegaan, omdat ik vanwege een spoedkeizersnede onder narcose moest. Toen mijn dochter het moeilijk had (apgar 3-5-7), lag ik diep onder zeil. Alles was ook heel onwerkelijk toen ik wakker werd. Ik wist geloof ik niet eens meer wie ik was, laat staan waar ik was en waarom. Dat drong pas heel langzaam door. Iemand gaf mij een polaroid van mijn dochtertje en toen had ik zoiets van "Oojaaaa..."
Dat is dus, behalve de vergeetachtigheid, een andere reden waarom ik niet zo enthousiast ben over narcose.
In de huidige situatie is mijn dochtertje een grote troost voor me, zonder dat ze dat weet. Ze begint net te lopen en dat is zoooo schattig! Zo weet ze iedere keer weer een lach op mijn gezicht te toveren. Met haar prijs ik mezelf rijk! Toch: ik hoop wel dat ik haar op een dag een lief broertje of zusje kan geven.
Ik denk dat het voor mij iets anders is om met de teleurstelling van de miskraam om te gaan, juist omdat ik al een kindje heb. Het doet evengoed pijn, maar aan de andere kant is er al die wens die is uitgekomen.... En dan denk ik weer: Ik mag wél klagen, maar nÃet te lang!!!
Liefs van Sisi.
PS Waren jullie al lang bezig zwanger te worden? En zijn jullie alweer bezig of wachten jullie even?? Ik hoorde laatst dat ze adviseren een paar maanden te wachten???
Het is goed om te lezen dat je doordat je zo bewust een bepaalde weg hebt gekozen, achteraf vrede kunt hebben met hoe de miskraam gegaan is. Ik hoop dat ik over een paar weken ook in die situatie zit. Het is gewoon het beste dat je uit een slechte situatie kunt halen!
Het lijkt me ook moeilijk inschatten hoeveel pijn het precies doet. De een zegt het voelt als weeën, de ander vindt het nét een graadje erger. Het maakt me wel een beetje bang.... Vanmiddag moet ik naar het ziekenhuis en ik heb besloten om wel een curretage te plannen, maar evengoed te vragen naar die medicatie om de 'spontane' komst te bevorderen. Dan kan ik het besluit om ze te gebruiken nog even uitstellen, want ik wéét het gewoon nog niet.
Je vroeg of dit mijn eerste zwangerschap is: Nee, ik heb een lieve, mooie dochter van 13 maanden oud. Ze is na 34 weken zwangerschap geboren, vanwege een placenta praevia. Daarbij verloor ik veel bloed, waardoor uiteindelijk de weeën op gang kwamen. Van de honderden weeën die ik heb gehad, was er maar één waar ik een beetje van schrok, zo'n pijn deed die. En natuurlijk voelt een miskraam in mijn fantasie net zo erg als die ene, heftige, pijnlijke wee.....
Mijn afkeer van narcose is ook met de geboorte van mijn dochter ontstaan. Alles is langs me heen gegaan, omdat ik vanwege een spoedkeizersnede onder narcose moest. Toen mijn dochter het moeilijk had (apgar 3-5-7), lag ik diep onder zeil. Alles was ook heel onwerkelijk toen ik wakker werd. Ik wist geloof ik niet eens meer wie ik was, laat staan waar ik was en waarom. Dat drong pas heel langzaam door. Iemand gaf mij een polaroid van mijn dochtertje en toen had ik zoiets van "Oojaaaa..."
Dat is dus, behalve de vergeetachtigheid, een andere reden waarom ik niet zo enthousiast ben over narcose.
In de huidige situatie is mijn dochtertje een grote troost voor me, zonder dat ze dat weet. Ze begint net te lopen en dat is zoooo schattig! Zo weet ze iedere keer weer een lach op mijn gezicht te toveren. Met haar prijs ik mezelf rijk! Toch: ik hoop wel dat ik haar op een dag een lief broertje of zusje kan geven.
Ik denk dat het voor mij iets anders is om met de teleurstelling van de miskraam om te gaan, juist omdat ik al een kindje heb. Het doet evengoed pijn, maar aan de andere kant is er al die wens die is uitgekomen.... En dan denk ik weer: Ik mag wél klagen, maar nÃet te lang!!!
Liefs van Sisi.
PS Waren jullie al lang bezig zwanger te worden? En zijn jullie alweer bezig of wachten jullie even?? Ik hoorde laatst dat ze adviseren een paar maanden te wachten???