Dag meiden,
Het kost me wat moeite maar ik wil heel graag mijn verhaal met jullie delen.
Wat is er gebeurd
Nadat ik vorig jaar 6 februari 2006 een miskraam had gehad was ik na mijn eerste menstruatie direct weer zwanger waardoor ik op 2 janauri 2007 was uitgerekend. Op 4 januari (40wk, 2dg) belde mijn vriendin met de vraag of ik al iets voelde waarop ik antwoorden, nou eerlijk gezegd voel ik helemaal niet zoveel. Waarop zij zei; bel jij de VK even... dat heb ik direct gedaan. Ik moest gelijk naar haar toekomen en waarna zij naar 't hartje ging luisteren. En wat mijn ergste nachtmerries was werd werkelijkheid.......het hartje klopte niet meer. Ik zag de VK helemaal wit worden en zei.... de batterijen zijn vast op, ik haal even nieuwe. Ik lag daar toen alleen, met het gevoel alsof ik iets had gedaan wat ik nooit meer kon terugdraaien. We zijn toen samen naar de verloskamers gelopen (VK zit namelijk met haar praktijk in het ziekenhuis) om een echo te maken en daar werd haar diagnose bevestigd. Ik heb toen eerst mijn man gebeld en de rest van de familie om naar het ziekenhuis te komen. En dan.....
De bevalling
De familie was zo aangeslagen en boos mede omdat ik nog moest gaan bevallen. Hun eerste reactie was uiteraard een keizersnee. Waarom moet ze met zoveel verdriet nog bevallen van een dood kindje. Ik had wel eens gelezen dat het voor het verwerkingsproces en het lichamelijke herstel beter was om gewoon te bevallen. De doktoren adviseerde om na 't weekend terug te komen om de bevalling in gang te zetten. Ik vond het te lang duren om nog eens 3 dagen te wachten. Dus besloten wij om de dag erna de bevalling op te laten wekken. We zijn toen met de hele familie naar ons huis gegaan om de eerst klap te verwerken. Vreemd genoeg heeft het ons goed gedaan om heel bewust naar de bevalling toe te leven. 's Avonds hebben we de vluchttas, die allang klaar stond, opnieuw ingepakt. Normaal bedenk je, wat wil ik mijn kleintje aantrekken als je uit het ziekenhuis komt. Nu moet je bedenken, waar willen wij ons keintje in begraven. Alles hebben wij heel bewust gedaan. De volgende ochtend zijn we op ons gemakje naar het ziekenhuis gegaan waarna het hele plan met ons werd besproken. Vrijdagochtend om 11 uur werd de eerste pil ingebracht en onze zoon *Justin Robbin is uiteindelijk zondag 7 januari om 11.27 uur geboren.
Afscheid
Justin is echt een beer van een jongen met alles erop en eraan. Hij is zo mooi en lief echt een knuffelbeer. We hebben hem mee naar huis genomen en hij heeft 2 dagen in de woonkamer gestaan. Op donderdag 11 januari hebben we hem begraven in het familiegraf waar tot nu toe alleen mijn oma lag. Wij vinden het een mooie gedachten dat hij daar ligt omdat ik bij mijn oma ben opgegroeid en nu kan zij ook voor Justin zorgen. Wij hebben alles gedaan om een mooie herinnering te creeeren want dat is het enige wat je nog kunt doen. Ook ben ik er erg trots op dat ik mijn eigen zoon op de wereld heb gezet.
Doodsoorzaak
Wat uiteindelijk de doodsoorzaak is geweest is niet met zekerheid te zeggen. Na onderzoek is gebleken dat er met mij niets aan de hand was en met Justin ook niet. Wel is hij geboren met de navelstreng om zijn nek en deze was maar 16 cm lang. Normaal is deze zo rond de 20 en 25 cm. Daarnaast heb ik achteraf gezien het moment gevoeld dat hij is overleden. Op 1 januari was hij zo erg aan het trappen en aan het slaan wat ik nu verklaar als paniek. Ik moest zelf gaan zitten want ik viel bijna om omdat hij zo tekeer ging. Op dat moment zei ik, zit je je moeder weer lekker te pesten. Nu zie ik dit moment als het moment waarop hij is overleden. Hij had namelijk ook gepoept in het vruchtwater en dat doen baby's alleen na een stress- situatie. Na dit paniekmoment heb ik vrijwel direct continue een harde buik gehad en dat gebeurd in de regel vaak als een baby is overleden. Al deze symtonen tesamen kan verklaren of beter gezegd; maakt het aannemelijk dat hij door navelomstrengeling is overleden een andere oorzaak is er niet. Met deze bevindingen kan ik zeggen dat wij echt pech hebben gehad. Dat klinkt heel lullig maar meer kan ik er niet van maken. Wat ik heel erg vind is dat Justin het zo moeilijk heeft gehad namelijk 'stikken' en daar kan ik geen rust in vinden. Ik kon niets voor hem doen om hem te redden van deze vreselijke dood....
En nu.....
Het is nu precies 6 weken geleden dat hij is geboren en het lijkt al veel langer geleden. Ik voel me zo leeg en machteloos. Normaal ben ik altijd positief en probeer er altijd het beste van te maken maar nu zie ik even niet waar ik de moed en de kracht vandaan moet halen. We hebben de draad van het leven al redelijk opgepakt ben alleen nog niet aan het werk want dat vind ik nog erg moeilijk. Ik wil zo graag weer een doel in mijn leven hebben, een lichtpuntje, maar ik kan hem maar niet vinden hoe hard ik ook zoek. Mijn leven is in elkaar gestort, alle toekomstverwachtingen en dromen zijn in 1 klap weg. Ik ben nu heel veel aan het lezen en merk dat ik zeker niet de enige ben. Als ik er over praat dan gaat het wel met me maar als het gesprek over is dan komt die leegte weer en mis ik hem. Elke dag ga ik meer van Justin houden en ga hem steeds meer missen.
De toekomst
Ik ben nu moeder zonder dat Justin lijflijk aanwezig is. Ik ben ook een trotste moeder want ik praat zo graag over hem ondanks dat hij niet buiten mijn buik heeft geleefd. Als ik kijk naar de toekomst, bedenk ik me dat ik nog wel graag een kindje wil. Eerlijk gezegd ben ik liever vandaag weer in verwachting dan morgen maar ben me wel bewust dat die zwangerschap een hel zal worden, namelijk 9 maanden angst. Aan de ene kant voel ik me zo schuldig naar Justin als ik daar al over nadenk aan de andere kant wil ik het zo graag. Ook voor het nieuwe kindje vind ik het zo rot want deze voelt het verdriet wat ik heb over Justin.
Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en misschien willen jullie reageren.
Groetjes, Barbera
Het kost me wat moeite maar ik wil heel graag mijn verhaal met jullie delen.
Wat is er gebeurd
Nadat ik vorig jaar 6 februari 2006 een miskraam had gehad was ik na mijn eerste menstruatie direct weer zwanger waardoor ik op 2 janauri 2007 was uitgerekend. Op 4 januari (40wk, 2dg) belde mijn vriendin met de vraag of ik al iets voelde waarop ik antwoorden, nou eerlijk gezegd voel ik helemaal niet zoveel. Waarop zij zei; bel jij de VK even... dat heb ik direct gedaan. Ik moest gelijk naar haar toekomen en waarna zij naar 't hartje ging luisteren. En wat mijn ergste nachtmerries was werd werkelijkheid.......het hartje klopte niet meer. Ik zag de VK helemaal wit worden en zei.... de batterijen zijn vast op, ik haal even nieuwe. Ik lag daar toen alleen, met het gevoel alsof ik iets had gedaan wat ik nooit meer kon terugdraaien. We zijn toen samen naar de verloskamers gelopen (VK zit namelijk met haar praktijk in het ziekenhuis) om een echo te maken en daar werd haar diagnose bevestigd. Ik heb toen eerst mijn man gebeld en de rest van de familie om naar het ziekenhuis te komen. En dan.....
De bevalling
De familie was zo aangeslagen en boos mede omdat ik nog moest gaan bevallen. Hun eerste reactie was uiteraard een keizersnee. Waarom moet ze met zoveel verdriet nog bevallen van een dood kindje. Ik had wel eens gelezen dat het voor het verwerkingsproces en het lichamelijke herstel beter was om gewoon te bevallen. De doktoren adviseerde om na 't weekend terug te komen om de bevalling in gang te zetten. Ik vond het te lang duren om nog eens 3 dagen te wachten. Dus besloten wij om de dag erna de bevalling op te laten wekken. We zijn toen met de hele familie naar ons huis gegaan om de eerst klap te verwerken. Vreemd genoeg heeft het ons goed gedaan om heel bewust naar de bevalling toe te leven. 's Avonds hebben we de vluchttas, die allang klaar stond, opnieuw ingepakt. Normaal bedenk je, wat wil ik mijn kleintje aantrekken als je uit het ziekenhuis komt. Nu moet je bedenken, waar willen wij ons keintje in begraven. Alles hebben wij heel bewust gedaan. De volgende ochtend zijn we op ons gemakje naar het ziekenhuis gegaan waarna het hele plan met ons werd besproken. Vrijdagochtend om 11 uur werd de eerste pil ingebracht en onze zoon *Justin Robbin is uiteindelijk zondag 7 januari om 11.27 uur geboren.
Afscheid
Justin is echt een beer van een jongen met alles erop en eraan. Hij is zo mooi en lief echt een knuffelbeer. We hebben hem mee naar huis genomen en hij heeft 2 dagen in de woonkamer gestaan. Op donderdag 11 januari hebben we hem begraven in het familiegraf waar tot nu toe alleen mijn oma lag. Wij vinden het een mooie gedachten dat hij daar ligt omdat ik bij mijn oma ben opgegroeid en nu kan zij ook voor Justin zorgen. Wij hebben alles gedaan om een mooie herinnering te creeeren want dat is het enige wat je nog kunt doen. Ook ben ik er erg trots op dat ik mijn eigen zoon op de wereld heb gezet.
Doodsoorzaak
Wat uiteindelijk de doodsoorzaak is geweest is niet met zekerheid te zeggen. Na onderzoek is gebleken dat er met mij niets aan de hand was en met Justin ook niet. Wel is hij geboren met de navelstreng om zijn nek en deze was maar 16 cm lang. Normaal is deze zo rond de 20 en 25 cm. Daarnaast heb ik achteraf gezien het moment gevoeld dat hij is overleden. Op 1 januari was hij zo erg aan het trappen en aan het slaan wat ik nu verklaar als paniek. Ik moest zelf gaan zitten want ik viel bijna om omdat hij zo tekeer ging. Op dat moment zei ik, zit je je moeder weer lekker te pesten. Nu zie ik dit moment als het moment waarop hij is overleden. Hij had namelijk ook gepoept in het vruchtwater en dat doen baby's alleen na een stress- situatie. Na dit paniekmoment heb ik vrijwel direct continue een harde buik gehad en dat gebeurd in de regel vaak als een baby is overleden. Al deze symtonen tesamen kan verklaren of beter gezegd; maakt het aannemelijk dat hij door navelomstrengeling is overleden een andere oorzaak is er niet. Met deze bevindingen kan ik zeggen dat wij echt pech hebben gehad. Dat klinkt heel lullig maar meer kan ik er niet van maken. Wat ik heel erg vind is dat Justin het zo moeilijk heeft gehad namelijk 'stikken' en daar kan ik geen rust in vinden. Ik kon niets voor hem doen om hem te redden van deze vreselijke dood....
En nu.....
Het is nu precies 6 weken geleden dat hij is geboren en het lijkt al veel langer geleden. Ik voel me zo leeg en machteloos. Normaal ben ik altijd positief en probeer er altijd het beste van te maken maar nu zie ik even niet waar ik de moed en de kracht vandaan moet halen. We hebben de draad van het leven al redelijk opgepakt ben alleen nog niet aan het werk want dat vind ik nog erg moeilijk. Ik wil zo graag weer een doel in mijn leven hebben, een lichtpuntje, maar ik kan hem maar niet vinden hoe hard ik ook zoek. Mijn leven is in elkaar gestort, alle toekomstverwachtingen en dromen zijn in 1 klap weg. Ik ben nu heel veel aan het lezen en merk dat ik zeker niet de enige ben. Als ik er over praat dan gaat het wel met me maar als het gesprek over is dan komt die leegte weer en mis ik hem. Elke dag ga ik meer van Justin houden en ga hem steeds meer missen.
De toekomst
Ik ben nu moeder zonder dat Justin lijflijk aanwezig is. Ik ben ook een trotste moeder want ik praat zo graag over hem ondanks dat hij niet buiten mijn buik heeft geleefd. Als ik kijk naar de toekomst, bedenk ik me dat ik nog wel graag een kindje wil. Eerlijk gezegd ben ik liever vandaag weer in verwachting dan morgen maar ben me wel bewust dat die zwangerschap een hel zal worden, namelijk 9 maanden angst. Aan de ene kant voel ik me zo schuldig naar Justin als ik daar al over nadenk aan de andere kant wil ik het zo graag. Ook voor het nieuwe kindje vind ik het zo rot want deze voelt het verdriet wat ik heb over Justin.
Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en misschien willen jullie reageren.
Groetjes, Barbera