Dag, lieve kleine Justin

Ik zit hier op mijn stoel en krijg er helemaal kippevel van. Ik kan me zo goed voorstellen dat je geen lichtpuntje ziet, ik zie het op het moment ook niet (ben vorige week bevallen na een zwangerschap van 22 weken en 6 dagen)

Ik heb ook het gevoel dat het enige wat helpt is opnieuw zwanger zijn. Om die gelieve kinderwens in vervulling te laten gaan. Niemand zal ons muisje kunnen vervangen maar ik zou haar zo graag een broertje of zusje willen geven.

Ik hoop dat je snel weer kracht vind. En ook ik ben op het moment veel aan het lezen geslagen. Het komt meer voor dan dat ons lief is. Vind het vreselijk dat het ook jou heeft moeten treffen. Ik heb geen wijze woorden voor je en jij waarschijnlijk ook niet voor mij maar bedankt dat je je verhaal hier hebt willen zetten.

Ik hoop dat je nog vaak terugkomt om over jouw kleine beer te praten en hoe het met je gaat. We zijn allemaal veranderd voor het leven.

dikke kus.
 
Zit hier gewoon te huilen om jullie verlies. Wat oneerlijk, 40 weken+ zwanger en er niets voor vast kunnen houden. Het klinkt heel mooi zoals jullie Justin* hebben begraven, veilig onder oma's hoede.

Veel sterkte met het verwerken van jullie verlies en zeker trots zijn op hem!

 
beste barbera (en partner natuurlijk),
allereerst gefeliciteerd maar tegelijkertijd ook gecondoleerd met de geboorte van jullie zoon Justin, een perfect jongetje dat niet mocht zijn... Wat vreselijk dat hij niet mocht blijven leven. En tja, domme pech... Waarvoor denk je dan?!

Wat ontzettend knap en bijzonder dat je je verhaal zo kan en wil delen!!!
Zo vol van verdriet en dan toch een normale bevalling moeten doorstaan. Voor je eigen herstel beter, maar wel een stel hel-uren/ dagen denk ik. En dan het definitief afscheid moeten nemen van hem. Als ik het zo lees, hebben jullie wel zeer bewust en op eigen manier gedaan. Heel belangrijk voor later!!! (zus heeft  na 30wkn zwangerschap kindje verloren en put erg veel steun aan de periode na de bevalling en rond de crematie. Ook heeft het haar uiteindelijk heel goed gedaan om een alternatief babyboek te maken voor haar kindje met daarin haar verhaal over en gevoel tijdens de zwangerschap en de bevalling/ het overlijden,).
Fijn dat  Justin toch nog bij jullie thuis heeft kunnen zijn en dat hij nu in de "veilige armen" van je oma ligt. Dat biedt nog enige steun in deze afschuwelijke tijd.

Geef toe aan de gevoelens die je hebt, je mag verdriet hebben om zijn verlies en het instorten van jullie toekomstbeeld!! Bedenk wel dat hij altijd jullie zoon zal blijven!! En ook dat je daar  TROTS op mag zijn en vol mag zijn van de verhalen over hem. Je mag ze ten aller tijde hier kwijt!!!

Ik wens jullie heel veel sterkte met dit afschuwelijke (en oneerlijke) verlies. Hopelijk vinden jullie met elkaar en met de steun van familie en vrienden de kracht om dit verlies een plekje te geven.
Dat jullie over een tijdje een gezond kindje mogen krijgen!!

Mira (moeder van het januari-forum)
 
Lieve barbera,
wat een ongelovelijk verhaal,en wat een pech......(zoals je zelf zegt)
Wat knap dat je al na zo'n korte tijd over je gevoelens kan praten,schrijven in dit geval.
Ik ben zelf vorig jaar bevallen van een dood kindje na 36 weken zwangerschap.
De weeen waren begonnen en dacht dat ik naar het ziekenhuis ging om te bevallen van onze Dennis*,maar me grootste nachtmerrie werd werkelijkheid,door een accuut losgelaten placenta is onze Dennis* dood geboren,ook domme pech....maar waarom???
Ik herken je gevoelens maar al te goed,graag opnieuw zwanger worden en een nieuw kindje,maar zou dat dan geen vervanging worden van...???
Dat idee heb ik bij mezelf dus wel,als ik nu alweer zwanger word,vervang ik Dennis*,en Dennis* is niet vervangbaar,hij is uniek!!
Toch hoop ik voor je dat het toch weer gauw mag gebeuren en dat je gewoon je gevoel volgt.........
Groetjes vlinderkind
 
Beste Barbera,

Ook ik had op het januari 2007 forum moeten zijn. Helaas zijn wij ons zoontje Sven na een zwangerschap van 19 weken verloren door een bloeding. Vier september 2006 is hij geboren. Ook ik ben op de natuurlijke manier bevallen. Bij mij zeiden ze ook dat dit beter is voor de verwerking en een keizersnee is een hele zware buikoperatie met risico's. Achteraf ben ik blij dat ik zo ben bevallen. Direct na de geboorte heb ik Sven in mijn armen kunnen houden, hem kunnen knuffelen. De artsen en verpleegsters waren zo lief, zonder hun hadden we het niet gered. Sven werd behandeld als een volwaardig kindje.

Ik begrijp je gevoel zo goed. Je voelt je zo leeg en die leegte wil je vullen. Veertig weken heb je leven van Justin in je gevoeld en ineens is dat je afgenomen. Er gaan zoveel gedachten en vragen door je heen. Het waarom en  de oneerlijkheid. Je moet keuzes maken die je helemaal niet wilt maken. Je wordt geleefd. Het vertrouwen in je lichaam is helemaal weg. Het ging allemaal zo goed. Een volgende zwangerschap is niet meer 100% genieten.

Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Jullie verdriet is zo intens. Jullie zijn ouders geworden, maar je kunt Justin niet meer vasthouden. Verdrietig zul je altijd blijven en je leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Je kunt het je nu nog niet voorstellen, maar het zal minder worden.  Als ik zie hoe ik nu ben en hoe ik was in de weken na de geboorte van Sven, ja het gaat beter. Het verdriet komt nu vooral op onverwachte momenten.

Nogmaals heel veel sterkte.

Liefs,
Ivanka

 
Dag Barbera, ik heb je bericht vanochtend gelezen en moet de hele tijd aan je denken. Moest er erg van huilen. Wat een enorm heftige en pijnlijke ervaring moet dit zijn. Wat een enorme kracht spreekt er uit je verhaal en wat vind ik je vreselijk moedig. Het is echt heel lief van je ook dat je je verhaal pas wat later hebt geplaatst.
Ik heb er verder geen woorden voor maar wens jou en je man en familie heeeeel veeel sterkte en alle goeds, Marieke
 
Heel veel sterkte met het verwerken van dit verdriet... De leegte moet heel groot zijn. Ik hoop dat je steun hebt aan je familie en vrienden in deze moeilijke tijd...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan