Oh meis meis, wat een vreselijk moeilijke keuze!
Ik wil je eerst één ding zeggen, wat je ook beslist, jullie keus is goed, hij is uit liefde gemaakt!
Wil je in het kort een andere kant vertellen, van ons verhaal! Ik ben zelf opgegroeid met een broer (3 jaar ouder) die zwaar spastisch is. Mijn ouders hebben dit naar mijn idee erg goed gedaan en mijn broer is een gozer met veel humor, heeft vrienden waar hij mee weg gaat en woont gedeeltelijk op zichzelf (hij kan echter niks zelf). Hij is uit huis gaan wonen toen hij 3 jaar was en oh wat hebben mijn ouders hier veel reacties en kritiek op gekregen. Maar voor hun een goede keus, ze waren op.
Ik zelf als zusje van, heb een moeilijk jeugd gehad, wel een fijne met lieve ouders en veel fijne dingen maar wel pittig. Het is moeilijk om een zus / broer van een kindje met een handicap te zijn. De vele aandacht die naar hem ging en het missen van een gezonde broer of zus. Heb het hier moeilijk mee gehad. De schoolfotograaf, zo iets simpels maar iedereen ging met broers en zussen op de foto, mijn broer woonde ergens anders (woonvorm) en kon niet met mij op de foto. Ik was verdrietig! Ik zag mijn buurmeiden samen lol hebben en ik zat huilend voor het raam! (natuurlijk had het ook gekund dat ik helemaal niet goed met mijn broer door een deur kon als hij gezond was geweest maar daar denk je als kind niet aan).
Maar natuurlijk ook wel een hoop mooie herinneringen: hoe ik als 4 jarig meisje 's ochtends in het weekend naar mijn broer zijn kamer ging. Mijn ouders hoorde geroesemoes over de babyfoon, moesten ze in grijpen?? Ik schoof een speelgoed matras onder het hoge bed van mijn broer (weet het gewoon nog) en trok hem gewoon uit bed en probeerde hem zo zacht mogelijk te laten landen, dikke pret!
Ik trok hem met matras en al de woonkamer in, waar ik hem (hoe weet ik niet meer en mijn ouders ook niet) in zijn hoge stoel had gezet.
Mijn ouders kwamen beneden en wij stonden met stralende koppen mijn ouders op te wachten.
(Nu gaat het momenteel niet zo goed met mijn broer, hij moet accepteren dat zijn lijf hem steeds vaker in de steek laat! Zijn energie laat te wensen over en hij moet steeds vaker dingen laten. Hier heeft hij het erg moeilijk mee.)
Probeer met dit verhaal niet mijn mening te geven maar wilde je graag in het kort een andere kant laten zien! Die in mijn ogen ook heel belangrijk is, en soms vergeten wordt!
Ik denk aan jullie.
Groetjes van Fenneke, een zus van een broer met een handicap
Ik wil je eerst één ding zeggen, wat je ook beslist, jullie keus is goed, hij is uit liefde gemaakt!
Wil je in het kort een andere kant vertellen, van ons verhaal! Ik ben zelf opgegroeid met een broer (3 jaar ouder) die zwaar spastisch is. Mijn ouders hebben dit naar mijn idee erg goed gedaan en mijn broer is een gozer met veel humor, heeft vrienden waar hij mee weg gaat en woont gedeeltelijk op zichzelf (hij kan echter niks zelf). Hij is uit huis gaan wonen toen hij 3 jaar was en oh wat hebben mijn ouders hier veel reacties en kritiek op gekregen. Maar voor hun een goede keus, ze waren op.
Ik zelf als zusje van, heb een moeilijk jeugd gehad, wel een fijne met lieve ouders en veel fijne dingen maar wel pittig. Het is moeilijk om een zus / broer van een kindje met een handicap te zijn. De vele aandacht die naar hem ging en het missen van een gezonde broer of zus. Heb het hier moeilijk mee gehad. De schoolfotograaf, zo iets simpels maar iedereen ging met broers en zussen op de foto, mijn broer woonde ergens anders (woonvorm) en kon niet met mij op de foto. Ik was verdrietig! Ik zag mijn buurmeiden samen lol hebben en ik zat huilend voor het raam! (natuurlijk had het ook gekund dat ik helemaal niet goed met mijn broer door een deur kon als hij gezond was geweest maar daar denk je als kind niet aan).
Maar natuurlijk ook wel een hoop mooie herinneringen: hoe ik als 4 jarig meisje 's ochtends in het weekend naar mijn broer zijn kamer ging. Mijn ouders hoorde geroesemoes over de babyfoon, moesten ze in grijpen?? Ik schoof een speelgoed matras onder het hoge bed van mijn broer (weet het gewoon nog) en trok hem gewoon uit bed en probeerde hem zo zacht mogelijk te laten landen, dikke pret!
Ik trok hem met matras en al de woonkamer in, waar ik hem (hoe weet ik niet meer en mijn ouders ook niet) in zijn hoge stoel had gezet.
Mijn ouders kwamen beneden en wij stonden met stralende koppen mijn ouders op te wachten.
(Nu gaat het momenteel niet zo goed met mijn broer, hij moet accepteren dat zijn lijf hem steeds vaker in de steek laat! Zijn energie laat te wensen over en hij moet steeds vaker dingen laten. Hier heeft hij het erg moeilijk mee.)
Probeer met dit verhaal niet mijn mening te geven maar wilde je graag in het kort een andere kant laten zien! Die in mijn ogen ook heel belangrijk is, en soms vergeten wordt!
Ik denk aan jullie.
Groetjes van Fenneke, een zus van een broer met een handicap