Lieve Dames,
Zoals ik de laatste keer schreef.
De beslissing is genomen.Wij hebben er voor gekozen deze zwangerschap af te breken
Ik schrijf dit nu, nu alles achter de rug is, maar onze zoon zal nooit, nooit vergeten worden.
Hier onder zal ik alles beschrijven. Ik hoop dat het niet te confronterend is.
Maar het is uit liefde en trots dat ik dit met jullie wil delen.
Na veel gesprekken met elkaar, familie, vrienden, de gynaecoloog, cardioloog, psycholoog, en mensen van de down- stichting zijn wij tot de intens moeilijke en treurige beslissing gekomen om de zwangerschap af te breken.
Afgelopen maandag 27 december zijn we naar het ziekenhuis geweest en hebben we een gesprek gehad over wat ons te wachten stond.
De zo gehete mimisbehandeling
De eerste pil: de gene die mijn baarmoeder week zou maken is die avond ingenomen.
Thuis. Heel bewust met zijn tweeën.
We zijn rustig, mijn lief en ik.
Het gekke is als je de beslissing genomen hebt, dat er een last van je af valt.
Alsof de klapdeuren achter je dichtvallen en je in een volgende fase terecht komt.
Al blijft het verdriet.
We hebben met kerst heel bewust gepraat over hoe we afscheid wilde nemen.
Mijn man en ik hebben samen een kistje uitgezocht en gemaakt.
Ik heb het bekleed met de zachtste stof die ik kon vinden. En van een warme wollen want heb ik een slaapzakje voor hem genaaid. Het zou tenslotte een klein mannetje zijn.
De andere heb ik zelf nog, hier thuis bij mij.
Afgelopen woensdag 29 december zijn we ’s ochtens heel vroeg naar het AMC gegaan.
Het is onvoorstelbaar te weten dat je die dag zal bevallen van je zoon.
Een lief mensje dat je nooit zal zien opgroeien.
Nooit zal leren kennen
Nooit zal zien vallen en weer opstaan.
Nooit meer zal kunnen ruiken, voelen en kussen.
Nooit zal horen lachen, of huilen.
Nooit meer bij je zal zijn.
Ik ben die dag heel bewust geweest, van elk moment.
Ik wilde alles ondergaan, alles voelen, elk moment delen met mijn liefde.
We waren met zijn drieën. Intens en vol liefde in volle afwachting.
Mijn grote liefde naast mijn bed, mijn kleine grote liefde nog in mijn buik.
Ik heb om de drie uur pillen gekregen die de weeën opwekte.
Het werd een bevalling, een echte.
Ten minste, het is mijn eerste bevalling dus ik weet niet of het met een voldragen kind ook zo zou gaan, maar het was wat mij betreft echt.
13 uur lang.
Met weeën.
Met persweeën.
Met pijn, met liefde.
En met een geboorte.
Een prachtig wonderschoon klein mannetje.
12,5 uur na de eerste pillen van die dag ben ik via een stuitligging bevallen van onze overleden Zoon Barry.
Alles was zo mooi aan hem, zo klein. Zo klein..Hij zelf is maar 12 cm groot geworden in de 15 weken dat ik zwanger was.
Maar alles was al zo af. Mini handjes, prachtige voetjes van 1,5 cm groot, met miniscuul kleine nageltjes. Maar hij was zo koud, bewegingsloos en met een dikke nek, die bij zijn kin begon en een bult op zijn rug veroorzaakte.
Het was..
Het was een wonder. Ons wonder. Onze Barry.
Trots. Ik ben zo trots op hem.
Mijn man heeft hem geboren zien worden, zijn voetjes uit mij zien komen.
Hij was diep onder de indruk van de schoonheid. Wij zijn ouders.
Wij zijn trots.
We hebben hem in de uren daarna bekeken en vast gehouden, maar hij was zo teer. Dat we onze vingers nat moesten maken, om zijn huid niet te beschadigen.
We hebben hem gestreeld, gekust, gekoesterd en eindeloos lief.
Uitgeput hebben we hem in zijn slaapzakje gelegd. Om voor eeuwig te slapen.
En wij allen voor die nacht.
30 december zijn we naar huis gereden. Met mijn overleden zoon, in zijn kistje zat ik in de auto.
Onwerkelijke realiteit.
Die middag hebben we onze beste vrienden en ouders gevraagd langs te komen.
We hebben Barry laten zien en ons verdriet gedeeld.
Als trotse ouders naast onze zoon gezeten. Foto’s gemaakt en nog voor een laatste keer hem vast gehouden en gekust.
Hij is begraven, met brieven die mijn man en ik aan hem hebben geschreven en voorgelezen, met alle lieve kaartjes van vrienden, met het beertjes die hij heeft gekregen en met heel veel liefde.
Ik ben zo blij dat Barry voort zal leven in de harten van vele mensen.
Dat hen die ons lief zijn, onze zoon hebben gezien.
Dat wij hem 24 uur bij ons hebben kunnen houden. Van hem hebben kunnen genieten.
Want wat was hij bijzonder. Is hij bijzonder.
He was our North, our South, our East and West
Our working week and Sunday rest
Our noon, our midnight, our talk our song
We thought that he would last for ever;
We were wrong
Barry heeft van mij moeder gemaakt. Ik heb alleen geen kind meer.
Ik mis mijn zoon. Intens veel.
Ik huil veel, maar ken nog altijd momenten van intens geluk.
Gelukkig over de momenten samen, over het afscheid, over dat ik hem heb mogen bewonderen.
Gelukkig over de intense liefde die ik voel voor mijn zoon en mijn man.
Wij staan dichterbij elkaar dan ooit.
Maar het verdriet blijft.
Liever, veel liever had ik dit anders gezien, gevoeld en beleeft.
Veel liever had ik Barry pas over 6 maanden in mijn handen gesloten. Warm en levend
Maar een leven met zijn handicaps zou geen leven zijn.
Voor ons niet maar vooral voor hem niet.
Ik ben trots op wat Barry ons in zijn korte leven heeft geleerd en heeft doen in zien.
Barry is gelukkig dichtbij, en voor altijd in ons hart.
Mevanne de moeder van Barry
Zoals ik de laatste keer schreef.
De beslissing is genomen.Wij hebben er voor gekozen deze zwangerschap af te breken
Ik schrijf dit nu, nu alles achter de rug is, maar onze zoon zal nooit, nooit vergeten worden.
Hier onder zal ik alles beschrijven. Ik hoop dat het niet te confronterend is.
Maar het is uit liefde en trots dat ik dit met jullie wil delen.
Na veel gesprekken met elkaar, familie, vrienden, de gynaecoloog, cardioloog, psycholoog, en mensen van de down- stichting zijn wij tot de intens moeilijke en treurige beslissing gekomen om de zwangerschap af te breken.
Afgelopen maandag 27 december zijn we naar het ziekenhuis geweest en hebben we een gesprek gehad over wat ons te wachten stond.
De zo gehete mimisbehandeling
De eerste pil: de gene die mijn baarmoeder week zou maken is die avond ingenomen.
Thuis. Heel bewust met zijn tweeën.
We zijn rustig, mijn lief en ik.
Het gekke is als je de beslissing genomen hebt, dat er een last van je af valt.
Alsof de klapdeuren achter je dichtvallen en je in een volgende fase terecht komt.
Al blijft het verdriet.
We hebben met kerst heel bewust gepraat over hoe we afscheid wilde nemen.
Mijn man en ik hebben samen een kistje uitgezocht en gemaakt.
Ik heb het bekleed met de zachtste stof die ik kon vinden. En van een warme wollen want heb ik een slaapzakje voor hem genaaid. Het zou tenslotte een klein mannetje zijn.
De andere heb ik zelf nog, hier thuis bij mij.
Afgelopen woensdag 29 december zijn we ’s ochtens heel vroeg naar het AMC gegaan.
Het is onvoorstelbaar te weten dat je die dag zal bevallen van je zoon.
Een lief mensje dat je nooit zal zien opgroeien.
Nooit zal leren kennen
Nooit zal zien vallen en weer opstaan.
Nooit meer zal kunnen ruiken, voelen en kussen.
Nooit zal horen lachen, of huilen.
Nooit meer bij je zal zijn.
Ik ben die dag heel bewust geweest, van elk moment.
Ik wilde alles ondergaan, alles voelen, elk moment delen met mijn liefde.
We waren met zijn drieën. Intens en vol liefde in volle afwachting.
Mijn grote liefde naast mijn bed, mijn kleine grote liefde nog in mijn buik.
Ik heb om de drie uur pillen gekregen die de weeën opwekte.
Het werd een bevalling, een echte.
Ten minste, het is mijn eerste bevalling dus ik weet niet of het met een voldragen kind ook zo zou gaan, maar het was wat mij betreft echt.
13 uur lang.
Met weeën.
Met persweeën.
Met pijn, met liefde.
En met een geboorte.
Een prachtig wonderschoon klein mannetje.
12,5 uur na de eerste pillen van die dag ben ik via een stuitligging bevallen van onze overleden Zoon Barry.
Alles was zo mooi aan hem, zo klein. Zo klein..Hij zelf is maar 12 cm groot geworden in de 15 weken dat ik zwanger was.
Maar alles was al zo af. Mini handjes, prachtige voetjes van 1,5 cm groot, met miniscuul kleine nageltjes. Maar hij was zo koud, bewegingsloos en met een dikke nek, die bij zijn kin begon en een bult op zijn rug veroorzaakte.
Het was..
Het was een wonder. Ons wonder. Onze Barry.
Trots. Ik ben zo trots op hem.
Mijn man heeft hem geboren zien worden, zijn voetjes uit mij zien komen.
Hij was diep onder de indruk van de schoonheid. Wij zijn ouders.
Wij zijn trots.
We hebben hem in de uren daarna bekeken en vast gehouden, maar hij was zo teer. Dat we onze vingers nat moesten maken, om zijn huid niet te beschadigen.
We hebben hem gestreeld, gekust, gekoesterd en eindeloos lief.
Uitgeput hebben we hem in zijn slaapzakje gelegd. Om voor eeuwig te slapen.
En wij allen voor die nacht.
30 december zijn we naar huis gereden. Met mijn overleden zoon, in zijn kistje zat ik in de auto.
Onwerkelijke realiteit.
Die middag hebben we onze beste vrienden en ouders gevraagd langs te komen.
We hebben Barry laten zien en ons verdriet gedeeld.
Als trotse ouders naast onze zoon gezeten. Foto’s gemaakt en nog voor een laatste keer hem vast gehouden en gekust.
Hij is begraven, met brieven die mijn man en ik aan hem hebben geschreven en voorgelezen, met alle lieve kaartjes van vrienden, met het beertjes die hij heeft gekregen en met heel veel liefde.
Ik ben zo blij dat Barry voort zal leven in de harten van vele mensen.
Dat hen die ons lief zijn, onze zoon hebben gezien.
Dat wij hem 24 uur bij ons hebben kunnen houden. Van hem hebben kunnen genieten.
Want wat was hij bijzonder. Is hij bijzonder.
He was our North, our South, our East and West
Our working week and Sunday rest
Our noon, our midnight, our talk our song
We thought that he would last for ever;
We were wrong
Barry heeft van mij moeder gemaakt. Ik heb alleen geen kind meer.
Ik mis mijn zoon. Intens veel.
Ik huil veel, maar ken nog altijd momenten van intens geluk.
Gelukkig over de momenten samen, over het afscheid, over dat ik hem heb mogen bewonderen.
Gelukkig over de intense liefde die ik voel voor mijn zoon en mijn man.
Wij staan dichterbij elkaar dan ooit.
Maar het verdriet blijft.
Liever, veel liever had ik dit anders gezien, gevoeld en beleeft.
Veel liever had ik Barry pas over 6 maanden in mijn handen gesloten. Warm en levend
Maar een leven met zijn handicaps zou geen leven zijn.
Voor ons niet maar vooral voor hem niet.
Ik ben trots op wat Barry ons in zijn korte leven heeft geleerd en heeft doen in zien.
Barry is gelukkig dichtbij, en voor altijd in ons hart.
Mevanne de moeder van Barry