Met weemoed kijk ik terug op de afgelopen 12 weken, ondanks dat ik best een zware start heb gehad (zoals veel "nieuwe" mama's) kijk ik nu terug op een heerlijke tijd en vind ik het jammer dat ik weer moet gaan werken.
Deels is het wel leuk om weer andere dingen te gaan doen, zeker omdat ik ook vanaf halverwege deze maand naar mijn nieuwe werkgever kan en dus ook nieuwe uitdagingen krijg, deels wil ik mijn meisje niet uit handen geven...
Ik zit nu al in de stress over wat ik allemaal moet regelen en wanneer Kyara wel en niet naar welke opa's/oma's gaat (ik werk in de zorg met wisselend rooster dus soms is papa ook gewoon thuis voor haar)
Ik hoop alleen dat Kyara er alleen maar baat bij heeft om door meer liefdevolle personen opgevangen te worden
Ik zit met traantjes in mijn ogen te denken aan de uren die ik haar moet gaan missen, want helaas kan ik gewoon financieel gezien niet minder gaan werken. Gelukkig is ze tot nu toe altijd heel makkelijk naar mijn/zijn ouders kunnen gaan dus ben ik daar niet zo bang voor. Maar toch... het schuldgevoel knaagt...
Ik heb altijd gedacht dat ik na 12 weken tegen de muren op zou vliegen van verveling. Nu kan ik alleen maar denken dat ik die muren nog veel langer om mij heen zou willen hebben om alles van mijn kleintje mee te kunnen krijgen, ik mis haar nu al!
Ach tja, ik ben vast niet de enige. .
Liefs,
Nymue
Deels is het wel leuk om weer andere dingen te gaan doen, zeker omdat ik ook vanaf halverwege deze maand naar mijn nieuwe werkgever kan en dus ook nieuwe uitdagingen krijg, deels wil ik mijn meisje niet uit handen geven...
Ik zit nu al in de stress over wat ik allemaal moet regelen en wanneer Kyara wel en niet naar welke opa's/oma's gaat (ik werk in de zorg met wisselend rooster dus soms is papa ook gewoon thuis voor haar)
Ik hoop alleen dat Kyara er alleen maar baat bij heeft om door meer liefdevolle personen opgevangen te worden
Ik zit met traantjes in mijn ogen te denken aan de uren die ik haar moet gaan missen, want helaas kan ik gewoon financieel gezien niet minder gaan werken. Gelukkig is ze tot nu toe altijd heel makkelijk naar mijn/zijn ouders kunnen gaan dus ben ik daar niet zo bang voor. Maar toch... het schuldgevoel knaagt...
Ik heb altijd gedacht dat ik na 12 weken tegen de muren op zou vliegen van verveling. Nu kan ik alleen maar denken dat ik die muren nog veel langer om mij heen zou willen hebben om alles van mijn kleintje mee te kunnen krijgen, ik mis haar nu al!
Ach tja, ik ben vast niet de enige. .
Liefs,
Nymue