Een slimme meid is op haar toekomst voorbereidt

[Anoniem]

Sommige meiden van mijn leeftijd (de oudjes onder ons dus) kennen deze slogan misschien nog wel. Het was de slogan van de jaren 80.

Het ging erom dat meisjes exact moesten kiezen op school om zo een toekomst te hebben. De boodschap die ik er destijds heb uitgehaald was dat ik er voor moest zorgen dat ik ten alle tijden op mezelf terug kon vallen.

In een andere discussie hier gaat het over jong dan wel oud moeder worden. Wat een discussie. Zo is er nog een discussie die je regelmatig tegenkomt. Wel of niet werken.

Wat ik om me heen hoor is dat je vooral moet stoppen als je een kind krijgt (het woordje moeten heb ik zo'n hekel aan), waar men vaak inderdaad niet overna nadenkt, wat als de vader wegvalt, door scheiding, ziekte of ongeluk. Dan val je op jezelf terug. Heb je dan nog wel je werk dan kan dat een baken voor je worden, een stukje zekerheid wat niet wegvalt. Natuurlijk wil je daar helemaal niet aan denken als je zwnager bent, want immers je wordt met z'n allen oud en gelukkig.

Ik ben blijven werken na de komst van mijn kiddies. Mijn ex vertrok in een zeer depressieve bui toen mijn kids nog erg jong waren. Wat was ik blij dat ik werkte. Ik kon blijven wonen waar we woonden, ik kon zelf financieel voor mijn kids blijven zorgen zonder problemen.

Wat ik wel gek vond was dat voor het vertrek van mijn ex, iedereen het schande vond omdat ik zoveel (ik werkte fulltime) werkte, maar nadat hij was vertrokken vond iedereen het gewoon. Hoe krom kan het leven zijn.

In ieder geval ben ik blij dat ik destijds ben blijven werken, want hierdoor kon ik in de moeilijke jaren na de scheiding mijn brood verdienen met een leuke baan.

Ben benieuwd wat men hier van plan is, blijven werken of helemaal thuis blijven   of datgene wat er tussenin zit namelijk parttime werken.

Miep

 

[Anoniem]

Hoi Miep,
Leuk weer een nieuwe discussie. de slogan ken ik nog wel uit de jaren 80. Ik ben ook sterk opgevoed dat je niet afhankelijk moet zijn van iemand anders. Ik ben ondertussen wel getrouwd, maar het idee blijft in mijn hoofd. Ik heb natuurlijk nog geen kinderen en heb altijd voldoende gewerkt om voor alles te zorgen. Ik heb nu al een aantal jaar een vaste partner en wij hebben geen gezamenlijke rekening ofzo, hij werkt ook en we delen de kosten. Maar ik geloof niet dat ik ooit zou kunnen zeggen: nou leun ik op jou en blijf ik thuis om voor de kinderen te zorgen. Dat risico zou ik niet nemen en ik geef (ontzettend) graag mijn eigen geld uit. Nu komt er dus een kindje aan en ik zal   niet stoppen met werken om bovenstaande redenen. Mijn voordeel is dat is een goede baan heb en voldoende verdien om bijvoorbeeld een dag minder te gaan werken. Daarnaast ben ik zelf van plan om volgend jaar met een praktijk studie te doen en dan ga ik 1 keer per week naar school en moet ik 4 dagen werken. Onze baby zal gedeeltelijk opgevangen worden door oma en minstens 1 keer per week naar het kinderdagverblijf gaan. Ik maak me natuurlijk weleens zorgen op dit het beste is voor onze baby, maar ik weet bijna zeker dat als ik thuis ga zitten een meer chagerijnige moeder zal zijn dan dat ik werk. Mocht het in de toekomst echt niet lukken op deze manier, dan kan mijn man eventueel ook minder gaan werken !!
Mijn man ondersteunt me ook bij mijn keuzes.
Birgit

 

[Anoniem]

Hoi,

Heb deze mooie slogan nog net meegekregen toen ik mijn eerste schreden op de middelbare school zette begin jaren '90.
En ik heb dan wel niet exact gekozen, maar ben wel door m'n HBO-opleiding heengevlogen en aan de slag gegaan. Na de komst van onze eerste werd dit parttime, dus de tussenweg. Maar nummertje 2 is op komst.....en tja: ik zal dan wel niet al te slim zijn, maar ik stop met werken....
Na mijn verlof kom ik voorlopig niet terug op de arbeidsmarkt.

Op dit moment mis ik voor mijn gevoel ongelooflijk veel van onze zoon en hij 'vaart' ook niet echt wel op de creche.... waar andere kids er ongelooflijk snel wennen is hij na een jaar nog steeds behoorlijk van slag.
En tja....ik weet dat het erin zit dat je niet voor altijd bij elkaar blijft, maar dat is een risico dat ik dan maar 'moet' nemen. Voel me goed bij deze beslissing en (net als velen) ik wil na een paar jaar  wel weer aan de slag....

Groetjes,
Marije

 

[Anoniem]

Hoi Miep,

Ik ben na de geboorte van Isabelle gestopt met werken. Omdat ik zelf in de kinderopvang werkte zag ik hoeveel het van mij vergde om overdag op andermans kinderen te passen en daarna door te gaan met mijn eigen kind . Ook wilde ik niet teveel missen van het opgroeien van Isabelle. Ik heb er nooit spijt van gehad en in tegenstelling tot wat jij te horen kreeg, stelt men mij elke keer de vraag: "en werk je nog??" Alsof het opvoeden van kinderen geen werk is!!!! Toch wilde ik in de loop van de tijd wel wat bijverdienen en heb ik thuiswerk in de vorm van enqueteren gevonden(ik ben degene die jullie rond etenstijd opbelt met de meest uiteen lopende vragen...) Nu weet ik inmiddels wat voor vervelende reakties het me geeft en ik heb dan ook besloten ermee te stoppen. Als mijn 2e kindje ouder is wil ik weer aan het werk. Ik heb mijn diploma's en werkervaring en denk niet dat het tegen die tijd moeilijk zal zijn werk te vinden, ik heb immers een goede reden gehad om even niet te werken.

Ik laat iedereen de keus wat ze doen qua werken of niet maar de vraag en de blikken
erover mijn kant op ben ik eigenlijk een beetje zat. Mijn zusje werkt fulltime en heeft een 2ling van bijna 1 en ik heb best bewondering hoe zij werk en gezin combineert, voor haar is werken een moment "om uit te rusten"zegt ze zelf en ze kan zich niet voorstellen de hele dag met de kids in de weer te zijn. NU heb ik dat dus andersom en we begrijpen en respecteren elkaar daarin, ik zou wel eens willen dat andere mensen in mijn omgeving daar net zo over konden denken!!

Groetjes Odette( 19+3)  

 

[Anoniem]

Hai Miep,
Ja, ook ik ken deze slogan nog wel. Momenteel worstel ik ook met de vraag blijven werken of niet. (Mijn zoontje is nu 6 weken.) Ik geloof dat iedereen zelf de balans moet vinden die hanteerbaar is in de omstandigheden waarin hij/zij zit. Ik heb een baan van vier dagen, maar ik vind het nogal zwaar, met veel files en lange werktijden. Ik geloof dat ik de stress (ben ik wel op tijd voor de creche??) niet goed aankan, maar ik besef dat er vrouwen zijn die dat wel kunnen, maar ik denk dat ik daar niet bij hoor. Ik zou dus wel een minder zware baan willen, en heb ook stoppen overwogen. Gewoon, voor een jaartje ofzo. Jij hebt het goed aangevoeld door te blijven werken, soms ook, denk ik, moet je (o je dat woord) kunnen vertrouwen dat het goed komt, ook al werk je een tijdje niet of leef je van minder geld, dat niet door jou zelf verdient wordt. Niet werken, daar verdien je toch ook veel mee, het scheelt de kosten van de kinderopvang, en qua energie-investering is het moederschap geloof ik te vergelijken met twee fulltime banen (heb ik ooit eens ergens gelezen). Maar er zijn ook dagen dat het mij te zwaar valt, de hele dag thuis, of dat ik alleen de mevrouw of mijnheer achter de kassa spreek bij het boodschappen doen, dan mis ik het leven om mij heen, de mensen....jaloers zelfs op mijn partner die fris in het pak de auto in stapt...ja die balans, ik heb makkelijk praten maar vind 'm maar eens! Het is inderdaad wel jammer dat 'de omgeving' snel met de keuzes en oordelen klaar staat, alsof er nooit redenen voor gezonde twijfel bestaan...Ik denk soms dat deze mensen misschien niet zo tevreden over hun eigen keuzes zijn.

 

[Anoniem]

Ook hier ligt het zoveel aan de bijkomende omstandigheden. Heb je oma's die graag willen oppassen, heb je een goed verdiendende baan waardoor kinderopvang geen probleem is, hoe belastend is je werk lichamelijk, vindt je kind het leuk op een kinderdagverblijf, hoe oud zijn de andere kinderen en hoe lopen hun dagschema's, hoe vaak is je kind ziek. Ik werkte eerst full-time, na de geboorte van mijn eerste werd dat part-time. Ook na de tweede ben ik part-time blijven werken, maar weer korter ennu komt de derde, en nu stop ik. Wij hebben geen opvang oma's etc., mijn man heeft een eigen zaak die net goed genoeg loopt, zodat je buiten alle (zorg)toeslagen valt en hij is altijd pas rond half acht thuis. Ik heb altijd in de horeca gezeten, wat slecht verdiend en lichamelijk zwaar is, een werkgever die meebetaald aan kinderopvang is daar uitzondering. Mijn eerste ging wel naar kinderdagverblijf, maar bij de tweede werd het door de nieuwe regelingen te duur en bovendien vond dit kind het verschrikkelijk.
Of je blijft werken ligt echt niet altijd alleen aan of je wilt, de omstandigheden moeten ook meehelpen. Tuurlijk, als je man je verlaat, dan MOET je wel. Tot die tijd (als het al gebeurd) geniet ik van de mogelijkheid om thuis te blijven.
Groetjes Ivy

 

[Anoniem]

Allereerst moet iedereen lekker doen wat hij/zij zelf het beste vindt. Ik kan ook niet in ieders portomonnee kijken en stoppen met werken is voor heel veel mensen niet eens een optie. Ik heb een HBO studie gedaan en heb 5 jaar als recruiter gewerkt bij een groot internationaal bedrijf. Een hectische, verantwoordelijke baan maar ver van huis. Ik was afgelopen augustus net begonnen met een nieuwe baan dichterbij huis toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. De baan bleek een hele verkeerde stap te zijn geweest. De cultuur en bedrijfsstrategie pastten totaal niet bij mij en in 3 weken veranderde ik van een vrolijke meid in een somber, onzeker type. Omdat ik in het voorjaar een miskraam heb gehad (en dit ook niet helemaal goed heb verwerkt) wilde ik hier niet blijven. Ik wilde gaan genieten van de zwangerschap en niet in die zure omgeving blijven hangen. Ik heb ontslag genomen in mijn proeftijd.
Het vinden van een nieuwe baan was in het begin ook niet mijn prioriteit. Ik was erg misselijk en moe. Na een paar weken heb ik wat gesprekken gehad maar als ik met de mededeling kwam dat ik zwanger was werd het al snel afgeblazen. Ik heb er nu maar vrede mee. Ik geniet van mijn vrije tijd, mijn groeiende buik en rust veel uit.
Ik wil na de bevalling wel weer gaan werken, maar zeker geen 5 dagen meer. Mijn vriend en ik willen voor onszelf gaan beginnen en daar ga ik me de komende maanden mee bezig houden. Het fijne is dat ik me nu nog even niet druk hoef te maken over kinderopvang en ik nog zo lang thuis kan blijven zolang ik wil. We redden het financieel prima en ik vermaak me goed!  

 

[Anoniem]

Ja, die slogan ken ik ook nog wel. Maar ik vind mezelf niet oud, hoor! Ik ben nog maar 29!! Zwanger van de eerste na verschillende hormoonkuren, ik ben nu 12 weken en 4 dagen.

Ik ga per januari aan een nieuwe baan beginnen: bij ABN AMRO. JA, midden in mijn zwangerschap! Er kwam iets op mijn pad en waar ik nu zit ben ik zo onwijs klaar en uitgekeken! Ik word hier echt ongelukkig en dat is ook niet bevoordelijk voor het kindje, niet waar? beetje eng is het wel, maar goed.. soms moet je in het diepe duiken.
Ik blijf werken na de bvalling. Ik werk nu 32 uur, maar ik moet nog even aankijken of ik 32 uur blijf werken of misschien iets minder.

Ik wil graag blijven werken. Ik ken mezelf. Als ik niet meer werk, dan is zelfs het bed verschonen een taak, terwijl  als ik werkdat soort klusjes gewoon even tussendoor gaan. herkenbaar?

Liefs,
Bien