Ik denk wel dat je echt voor jezelf na moet gaan of het gaat om een wens voor een groter gezin. Want alles nog eens meemaken houdt inderdaad wel in dat je er straks 2 hebt. Maar dat weet je zelf ook wel.
Ik ben in mei 2020 bevallen van een dochter. Die kwam een maand te vroeg. Huilbaby. Zelf fysiek en mentaal in de prak. Ik heb maanden op mijn tandvlees gelopen, gehuild en vele nachtmerries gehad. Ik riep in die periode dat er nooit meer een kind bij zou komen, terwijl wij juist altijd dachten in termen van twee kinderen.
Wat ik dus wel ervaren heb is dat mijn hart ontplofte van mijn dochter. Al toen ik zwanger was. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik denk aan hoeveel ik van haar hou. We hebben 4 jaar moeten proberen incl fertiliteitstraject om haar te mogen krijgen. En nog steeds voelt alles zo nieuw. Ik moeder! Ze is er echt! Ik geniet sinds ze een maand of 6 is zoveel van haar. Ik voel me hierdoor wel totaal veranderd. In mijn hele wezen. Klinkt burgerlijk, maar mijn nummer 1 hobby is haar. En sinds die 6 maanden grens kwam dus ook dat gevoel van dat ik het liefst wel 5 van die lieverds rond heb lopen! Nou is dat overdreven en om zoveel redenen niet haalbaar. Maar ik wist dus wel zeker dat ik ondanks alles dat gebeurd was toch een tweede wilde.
Deze keer was ik na 3 keer een behandeling zwanger. En nu 20 weken ver. Er komt weer een meisje. En ik kan mijn geluk niet op. Wel ben ik enorm bang voor de bevalling en de eerste paar maanden. Bang voor weer een huilbaby, weer zo ontzettend geclaimd en gekluisterd zijn, weer zo ontzettend slecht in mn vel, overstuur en gestresst, weer mijn hele bekkenbodem aan gort. Ik werk aan die angsten en probeer zoveel mogelijk te kijken naar 6+ maanden. Hoe leuk het dan zal zijn.
Financieel en wat ruimte betreft kunnen we het goed hebben. Wel moeten we wat creatief zijn met de ruimte in huis. Maar dat lukt. Mijn man wilde altijd al meer dan 1 kind. En nu ik zwanger ben... Soms denk ik dat ik stop bij 3. Haha, maar dat is fantaseren. Ik ben ook al 38, dus moet me maar gegund zijn denk ik dan. Ik vind het al zo bijzonder dat het er 2 mogen zijn!!
Ik ben in mei 2020 bevallen van een dochter. Die kwam een maand te vroeg. Huilbaby. Zelf fysiek en mentaal in de prak. Ik heb maanden op mijn tandvlees gelopen, gehuild en vele nachtmerries gehad. Ik riep in die periode dat er nooit meer een kind bij zou komen, terwijl wij juist altijd dachten in termen van twee kinderen.
Wat ik dus wel ervaren heb is dat mijn hart ontplofte van mijn dochter. Al toen ik zwanger was. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik denk aan hoeveel ik van haar hou. We hebben 4 jaar moeten proberen incl fertiliteitstraject om haar te mogen krijgen. En nog steeds voelt alles zo nieuw. Ik moeder! Ze is er echt! Ik geniet sinds ze een maand of 6 is zoveel van haar. Ik voel me hierdoor wel totaal veranderd. In mijn hele wezen. Klinkt burgerlijk, maar mijn nummer 1 hobby is haar. En sinds die 6 maanden grens kwam dus ook dat gevoel van dat ik het liefst wel 5 van die lieverds rond heb lopen! Nou is dat overdreven en om zoveel redenen niet haalbaar. Maar ik wist dus wel zeker dat ik ondanks alles dat gebeurd was toch een tweede wilde.
Deze keer was ik na 3 keer een behandeling zwanger. En nu 20 weken ver. Er komt weer een meisje. En ik kan mijn geluk niet op. Wel ben ik enorm bang voor de bevalling en de eerste paar maanden. Bang voor weer een huilbaby, weer zo ontzettend geclaimd en gekluisterd zijn, weer zo ontzettend slecht in mn vel, overstuur en gestresst, weer mijn hele bekkenbodem aan gort. Ik werk aan die angsten en probeer zoveel mogelijk te kijken naar 6+ maanden. Hoe leuk het dan zal zijn.
Financieel en wat ruimte betreft kunnen we het goed hebben. Wel moeten we wat creatief zijn met de ruimte in huis. Maar dat lukt. Mijn man wilde altijd al meer dan 1 kind. En nu ik zwanger ben... Soms denk ik dat ik stop bij 3. Haha, maar dat is fantaseren. Ik ben ook al 38, dus moet me maar gegund zijn denk ik dan. Ik vind het al zo bijzonder dat het er 2 mogen zijn!!
, ik herken je gevoel van wens voor een tweede - vooral het zien opgroeien van nog zo'n wezentje. Maar in mijn geval bestaat dit gevoel naast de realistische conclusie dat het (op dit moment) niet past in hoe wij ons leven graag invullen. Wellicht op een later moment.