een vraag aan jullie

toen ons dochtertje geboren was zei ik dat NOOIT meer en toen zei onze verloskundige dat zegt bijna iedereen en dan na 2 of 3 jaar liggen ze weer te bevallen en ja hoor hoor 3 en een half jaar later lag ik weer.
het is inderdaad even pijn voor een hoop geluk in j eleven.
Ik heb het geluk gehad . twee keer snel zwanger te zijn en gelukkig geen miskramen, maar ik heb ook van heel dichtbij gezien hoe fout het wel kan gaan.
EEn kennis van ons is overleden tijdens de bevaling , samen met haar dochtertje.
En die pijn is niet te vergelijken met de pijn van een bevalling.
Je krijgt er zo veel voor terug.
Al hoor je wel vaak dat hoe ouder de moeder hoe zwaarder de bevalling volgens de vk was de beste leeftijd om te bevallen tussen de 19 en 23.
Dan is je lichaam nog het soepelst.
 
Het lijkt wel of we nu aan het vergelijken zijn wat erger en/of traumatischer is. Dat lijkt me niet de bedoeling van dit forum toch? Geloof me, ik heb al veel verschillende soorten verdiet gekend in mijn leven (dat klinkt dramatisch), van overlijden (van een tot ernstig ziek tot miskraam. Ik heb ook wel eens de neiging luchtig te doen over andermans (en dan in mijn ogen kleiner)verdriet. Maar dan roep ik mezelf tot de orde. Iedereen maakt nare dingen mee en voor de een weegt het zwaarder als voor de ander. Ik kan me voorstellen dat iemand veel last kan hebben van een in haar ogen traumatische bevalling.Maar ik vind wel dat je iets met dat verdriet moet doen, bijvoorbeeld een nagesprek met de gyn ofzo.
 
Ben het helemaal met je eens Mara. Iedereen heeft z'n eigen verdriet. Wat de een ziet als iets traumatisch vind de ander dat niet. Maar wie zijn wij om te oordelen over het verdriet van iemand anders. Dat je het er niet mee eens bent is goed. Maar je kunt nooit voor iemand anders beoordelen hoe verdrietig diegene is.
 
Beste vrouwen,
Ik heb gelukkig nog nooit een miskraam mee hoeven maken, dus dat verdriet ken ik niet. Zelf vind ik bevallen ook geen probleem, natuurlijk doet het zeer. Maar wat betreft een trauma: dat ligt voor iedereen anders. Het verdriet van een miskraam kan een trauma opleveren, waardoor je niet meer in je eigen lichaam gelooft. Maar ook een bevalling kan traumatisch zijn, of het kind het nou overleeft of niet, of het nou groot is of klein, dat ligt heel persoonlijk. Een kennis heeft 24 uur weeen gehad, gevraagd of ze een keizersnede mocht, mocht niet. Halfuur later een spoedkeizersnede, kind wordt geboren met abgarscore 1, moet beademd, 4 dagen op de high care, zij kolven voor iedere druppel melk. Ze heeft hele slechte binding met haar dochtertje daardoor. En ja, zij had therapie nodig om over dit trauma heen te komen, ook al heeft ze een levend meisje (dat ze niet direct in haar armen mocht sluiten). Dus alsjeblieft, laat ieder in zijn waarde. Het is absoluut bijzonder mooi om moeder te mogen worden, maar ook als dat je gegeven is, kan het zeker nog wel een traumatische bevalling zijn geweest.
 
Ook al neigt mijn mening ook wel echt een bepaalde kant op, ik denk dat het goed is om te realiseren dat vergelijken nooit goed is. Iedereen zijn eigen rugzak, zijn eigen herinneringen. Zeker wat betreft zwanger zijn, miskramen, bevallen en alles in die soort. Want man wat is het vaak heftig.
Ik ken mensen die PTSS hebben om dingen waarvan ik persoonlijk denk dat ik ze prima aan zou kunnen, en ik heb mensen sterk uit situaties zien komen terwijl ik denk " HOE kan het dat jij niet getraumatiseerd bent?" Ga daarover nooit met elkaar in discussie is mijn mening, je bereikt er niks mee. Desondanks vind ik het mooi om te lezen dat je om reflectie vraagt. Geeft voor mij aan dat je een sterk persoon bent die goed kijkt naar het eigen handelen. ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan