Hoihoi,
Ik lees het ook allemaal door met herkenning hierboven. Telkens het wachten, de onzekerheid, het niet willen delen, het beginnen in het ZH (wat echt superspannend is)...
Bij mij waren ook de eerste paar maanden van "we zien wel", toen "zou het deze maand misschien toch een keer lukken?" tot "het zal wel weer niet raak zijn.." Na een jaar raakte ik er erg emotioneel van en heb ik het uiteindelijk gedeeld met mijn ouders. Mijn man gaf aan het nog even aan te willen kijken, want "we hebben het toch goed zo en hebben toch geen haast?". Mijn moeder gaf bij een 1-op-1 gesprek aan dat dit helemaal niet zo ging werken voor mij, en dat ik gewoon naar het ZH moest gaan met mijn man om samen getest te worden.
Zo gezegd, zo gedaan. Na meer dan een jaar dus langs de fertiliteitsarts, ik een echo van de baarmoeder en een bloedonderzoek, mij man zijn sperma getest. Alles OK, alleen bij mij wilden ze toch even checken of de eisprong goed ging, dus werd er een cyclusmonitoring ingesteld. Die maand (november afgelopen jaar) dus constant aan de echo, bloedonderzoeken etc, de hele maand door. Precies gezien dat er een eisprong plaatsvond en weer verdween. De echoscopiste gaf aan dat ik op vrijdag 21 december kon testen of ik zwanger was. Ik weet nog dat ik dacht "Jaa, zal wel, ik wacht gewoon tot ik ongesteld wordt, scheelt me weer een test en onzekerheid."
Toch ging er iets knagen en die vrijdag voor kerst heb ik uiteindelijk toch een test gehaald. 's Avonds alleen getest (man was laat ivm kerstborrel, ik had geen zin om mijn teleurstelling wéér op tafel te leggen). En wat bleek: zwanger! Uiteindelijk dus na 15 rondes gewoon raak! Het mooiste kerstcadeau dat ik mij kon bedenken en kon delen met mijn ouders onder de kerstboom.
Inmiddels bijna 23 weken zwanger, en alsof het 'meant to be' was, is het een tweeling. Alsof iemand boven in de hemel zoiets dacht van "ik kan haar dat gedoe niet nog een keer aandoen, laten we er maar meteen 2 instoppen!". Mijn meisje en jongetje groeien als kool en het gaat super.
Ik wens je heel veel sterkte en succes, weet inderdaad dat het even kan duren. Wees niet bang om je gevoelens te delen met dierbaren om je heen (mannen zijn niet altijd de beste praatpaal voor dit soort zaken). En spreek je zorgen uit naar een huisarts als je geen rust meer vindt. Al het beste. X
Ik lees het ook allemaal door met herkenning hierboven. Telkens het wachten, de onzekerheid, het niet willen delen, het beginnen in het ZH (wat echt superspannend is)...
Bij mij waren ook de eerste paar maanden van "we zien wel", toen "zou het deze maand misschien toch een keer lukken?" tot "het zal wel weer niet raak zijn.." Na een jaar raakte ik er erg emotioneel van en heb ik het uiteindelijk gedeeld met mijn ouders. Mijn man gaf aan het nog even aan te willen kijken, want "we hebben het toch goed zo en hebben toch geen haast?". Mijn moeder gaf bij een 1-op-1 gesprek aan dat dit helemaal niet zo ging werken voor mij, en dat ik gewoon naar het ZH moest gaan met mijn man om samen getest te worden.
Zo gezegd, zo gedaan. Na meer dan een jaar dus langs de fertiliteitsarts, ik een echo van de baarmoeder en een bloedonderzoek, mij man zijn sperma getest. Alles OK, alleen bij mij wilden ze toch even checken of de eisprong goed ging, dus werd er een cyclusmonitoring ingesteld. Die maand (november afgelopen jaar) dus constant aan de echo, bloedonderzoeken etc, de hele maand door. Precies gezien dat er een eisprong plaatsvond en weer verdween. De echoscopiste gaf aan dat ik op vrijdag 21 december kon testen of ik zwanger was. Ik weet nog dat ik dacht "Jaa, zal wel, ik wacht gewoon tot ik ongesteld wordt, scheelt me weer een test en onzekerheid."
Toch ging er iets knagen en die vrijdag voor kerst heb ik uiteindelijk toch een test gehaald. 's Avonds alleen getest (man was laat ivm kerstborrel, ik had geen zin om mijn teleurstelling wéér op tafel te leggen). En wat bleek: zwanger! Uiteindelijk dus na 15 rondes gewoon raak! Het mooiste kerstcadeau dat ik mij kon bedenken en kon delen met mijn ouders onder de kerstboom.
Inmiddels bijna 23 weken zwanger, en alsof het 'meant to be' was, is het een tweeling. Alsof iemand boven in de hemel zoiets dacht van "ik kan haar dat gedoe niet nog een keer aandoen, laten we er maar meteen 2 instoppen!". Mijn meisje en jongetje groeien als kool en het gaat super.
Ik wens je heel veel sterkte en succes, weet inderdaad dat het even kan duren. Wees niet bang om je gevoelens te delen met dierbaren om je heen (mannen zijn niet altijd de beste praatpaal voor dit soort zaken). En spreek je zorgen uit naar een huisarts als je geen rust meer vindt. Al het beste. X