A
Anoniem
Guest
Hoi,
Nu moet ik eens mijn verdriet van me afschrijven. Sinds 10 jaar ben ik whiplash patient. Door een dubbele kop-staart botsing. Altijd ben ik bang geweest voor het moment dat nu is aangebroken, ik kan mijn eigen kindje niet meer tillen.
Na de bevalling ging het wonderwel heel goed. Ik had gedacht dat het in het begin al heel moeilijk zou worden, maar dat viel mee. Het veel zo veel mee, dat ik stiekem dacht, misschien groeien mijn spierballen wel mee en valt het allemaal toch wel mee. Tot een paar weken geleden. Ik kreeg weer pijn in mijn nek. Dacht dat het aan het werk lag, ik zat niet lekker in mijn vel. Toen dacht ik dat Renée ineens een ontzettende groei spurt had gehad. Ook andere mensen reageerden echt van "Nou, die is gegroeid". Vanochtend wilde ik het zeker weten, want ik had echt al een paar keer het gevoel gehad, dat ik Renée bijna zou laten vallen. Ik ben naar het inloopspreekuur van het CB geweest. Ze is gewogen en gemeten. 6 ons aangekomen en niet gegroeid. Het ligt dus aan mij, ik kan het niet meer. Ik ben zo verdrietig.
Het is voor jullie waarschijnlijk niet voor te stellen hoe het is. Ook in mijn omgeving is er niemand die het snapt. Allemaal lieve mensen, die heel goed bedoeld, luisteren en adviezen geven, maar niemand die snapt wat ik doormaak.
Auto niet te ver parkeren bij het ophalen van Renée op het kdv. Ergens naar toe, eerst tas in de auto, dan baby erachteraan. Even kletsen met een andere mama bij kdv op weg naar buiten, Renée neerzetten.
Ik heb een hulp in huis met poetsen, dat vinden veel mensen luxe. Decadent. Ook veel mensen in mijn omgeving weten dat dit noodzaak is, maar dat vergeten ze. Zelfs mijn eigen man, vergeet het soms. Hij probeert dan heel lief te zeggen "Je laat haar echt niet vallen hoor." Maar zo voelt het wel. Ik hou haar soms maar net. Het is een grote meid en lopen zit er nog lang niet in (ze tijgert sinds gisteren). Dan zal het hopelijk wat makkerlijk worden. Tot die tijd, weet ik me even geen raad.
Ik heb mijn osteopaat gebeld voor een afspraak. Hopelijk belt ze snel terug en kan ik spoedig terecht. Zij kan me goed helpen, maar of dit nog beter wordt, ik weet het niet.
Ik voel me echt even heel erg zielig, ik weet dat dat niet goed is. Ik doe m'n best om er niet te veel problemen van te maken, maar op dit moment lukt het even niet.
Bedankt dat ik even mijn hart mocht luchten.
Groetjes,
Evelien mv Renée
Nu moet ik eens mijn verdriet van me afschrijven. Sinds 10 jaar ben ik whiplash patient. Door een dubbele kop-staart botsing. Altijd ben ik bang geweest voor het moment dat nu is aangebroken, ik kan mijn eigen kindje niet meer tillen.
Na de bevalling ging het wonderwel heel goed. Ik had gedacht dat het in het begin al heel moeilijk zou worden, maar dat viel mee. Het veel zo veel mee, dat ik stiekem dacht, misschien groeien mijn spierballen wel mee en valt het allemaal toch wel mee. Tot een paar weken geleden. Ik kreeg weer pijn in mijn nek. Dacht dat het aan het werk lag, ik zat niet lekker in mijn vel. Toen dacht ik dat Renée ineens een ontzettende groei spurt had gehad. Ook andere mensen reageerden echt van "Nou, die is gegroeid". Vanochtend wilde ik het zeker weten, want ik had echt al een paar keer het gevoel gehad, dat ik Renée bijna zou laten vallen. Ik ben naar het inloopspreekuur van het CB geweest. Ze is gewogen en gemeten. 6 ons aangekomen en niet gegroeid. Het ligt dus aan mij, ik kan het niet meer. Ik ben zo verdrietig.
Het is voor jullie waarschijnlijk niet voor te stellen hoe het is. Ook in mijn omgeving is er niemand die het snapt. Allemaal lieve mensen, die heel goed bedoeld, luisteren en adviezen geven, maar niemand die snapt wat ik doormaak.
Auto niet te ver parkeren bij het ophalen van Renée op het kdv. Ergens naar toe, eerst tas in de auto, dan baby erachteraan. Even kletsen met een andere mama bij kdv op weg naar buiten, Renée neerzetten.
Ik heb een hulp in huis met poetsen, dat vinden veel mensen luxe. Decadent. Ook veel mensen in mijn omgeving weten dat dit noodzaak is, maar dat vergeten ze. Zelfs mijn eigen man, vergeet het soms. Hij probeert dan heel lief te zeggen "Je laat haar echt niet vallen hoor." Maar zo voelt het wel. Ik hou haar soms maar net. Het is een grote meid en lopen zit er nog lang niet in (ze tijgert sinds gisteren). Dan zal het hopelijk wat makkerlijk worden. Tot die tijd, weet ik me even geen raad.
Ik heb mijn osteopaat gebeld voor een afspraak. Hopelijk belt ze snel terug en kan ik spoedig terecht. Zij kan me goed helpen, maar of dit nog beter wordt, ik weet het niet.
Ik voel me echt even heel erg zielig, ik weet dat dat niet goed is. Ik doe m'n best om er niet te veel problemen van te maken, maar op dit moment lukt het even niet.
Bedankt dat ik even mijn hart mocht luchten.
Groetjes,
Evelien mv Renée