Hai lieve meiden,
Het zullen de hormonen wel weer zijn die opspelen maar ik heb de dringende behoefte even mijn verhaal te doen.
Ik ben een jonge vrouw van inmiddels 25 jaar. Al sinds mijn 9e weet ik dat ik mama wil worden, geen carrière in mijn hoofd, geen beroep dat ik graag zou doen, gewoon heerlijk mama zijn.
Mijn ideaal was voor mijn 25e moeder te worden, wat al helaas niet zo mocht zijn. Nu begon dit jaar heel goed met op 13 januari een positieve zwangerschapstest! Ik kon uiteraard mijn geluk niet op en belde de hele familie af. Ik zou op dat moment in week 5 van mijn nog heel prille zwangerschap zitten.
Dezelfde dag nog werd mijn geluk gebroken doordat mijn oudere zus verkondigde ook zwanger te zijn, een ongelukje, vermeldde ze erbij.
Ik besloot er toch positief mee proberen om te gaan en zo ging het toch wel een tijd goed.
Tot ik op 3 februari bloed verloor en in paniek mijn vroedvrouw belde, die regelde de volgende dag nog een echo om te kijken of alles in orde was.
Die nacht werd ik overvallen door een druk, zweterig, bevend en bloedend lichaam. Ik voelde dat ik onwijs aan het bloeden was en ik voelde een grote drang naar de wc te gaan maar ik durfde gewoon niet. Verwoed klampte ik mij tegen mijn vriend aan en probeerde binnen te houden wat mijn lichaam aan het uitstoten was. Na zo 6 uur te hebben doorgebracht in bed schoot ik om half 6 toch echt naar de wc om daar al mijn geluk in de wc te zien verdwijnen.
In complete hysterie, machteloosheid en overspoeld door een verdriet dat ik nog nooit eerder had meegemaakt hing ik 10 minuten later met mijn moeder aan de telefoon die direct mijn kant op kwam.
Ik ben die dag op advies van mijn vroedvrouw wel naar het echocentrum gegaan om te kijken of ik echt alles was verloren, maar ik voelde gewoon dat het afgelopen was. Alles was schoon en er hoefde geen verdere ingreep te gebeuren.
Spontane abortus noemde de echoscopist het, ik kan het nog altijd niet verwoorden.
Klein klein visje
Waar ben je nu gebleven?
Klein klein visje
Niet meer in mijn buik
Niet meer groeien
Niet meer bewegen
Zomaar ineens kwam je er al uit
Klein klein visje
Mammie mist je
En we hopen dat je broertje of zusje
Volgende keer wel blijft.
Inmiddels ben ik weer zwanger en deze keer gaat het wel goed. Ik zit op 25 weken en 2 dagen en beide echo's waren goed en ook de vroedvrouw is heel erg tevreden over de groei en ontwikkeling van mij en mijn kleine mannetje.
Het is niet dat ik hier niet blij mee ben, tuurlijk ben ik blij hiermee! Dolgelukkig zelfs, maar dat haalt mijn verlies van eerder niet weg en maakt het op dit moment even erg moeilijk.
Mijn zus is vandaag uitgerekend, gezien bij haar wel alles meteen goed mocht gaan verwacht zij binnen 2 weken te bevallen van een gezonde dochter. En door mijn hoofd schiet alleen maar dat ik nu ook met een kindje in mijn armen had kunnen zitten. Ik hoop dat ik als haar kindje er is oprecht gelukkige tante kan zijn, want hoe ik ook mijn best doe en mezelf te vertellen dat er waarschijnlijk iets niet goed was met mijn eerdere zwangerschap zou ik de rollen toch liever omgedraaid zien.
Sorry voor mijn verhaal maar ik moest het echt even kwijt. Ik zoek nog steeds naar een manier om het verdriet te verwerken, maar ik heb deze nog niet gevonden, al maakt het trappelende mannetje in mijn buik toch wel een hele hoop goed. Hij is zeer welkom en zal zeker weten niets te kort komen.
Liefs
Het zullen de hormonen wel weer zijn die opspelen maar ik heb de dringende behoefte even mijn verhaal te doen.
Ik ben een jonge vrouw van inmiddels 25 jaar. Al sinds mijn 9e weet ik dat ik mama wil worden, geen carrière in mijn hoofd, geen beroep dat ik graag zou doen, gewoon heerlijk mama zijn.
Mijn ideaal was voor mijn 25e moeder te worden, wat al helaas niet zo mocht zijn. Nu begon dit jaar heel goed met op 13 januari een positieve zwangerschapstest! Ik kon uiteraard mijn geluk niet op en belde de hele familie af. Ik zou op dat moment in week 5 van mijn nog heel prille zwangerschap zitten.
Dezelfde dag nog werd mijn geluk gebroken doordat mijn oudere zus verkondigde ook zwanger te zijn, een ongelukje, vermeldde ze erbij.
Ik besloot er toch positief mee proberen om te gaan en zo ging het toch wel een tijd goed.
Tot ik op 3 februari bloed verloor en in paniek mijn vroedvrouw belde, die regelde de volgende dag nog een echo om te kijken of alles in orde was.
Die nacht werd ik overvallen door een druk, zweterig, bevend en bloedend lichaam. Ik voelde dat ik onwijs aan het bloeden was en ik voelde een grote drang naar de wc te gaan maar ik durfde gewoon niet. Verwoed klampte ik mij tegen mijn vriend aan en probeerde binnen te houden wat mijn lichaam aan het uitstoten was. Na zo 6 uur te hebben doorgebracht in bed schoot ik om half 6 toch echt naar de wc om daar al mijn geluk in de wc te zien verdwijnen.
In complete hysterie, machteloosheid en overspoeld door een verdriet dat ik nog nooit eerder had meegemaakt hing ik 10 minuten later met mijn moeder aan de telefoon die direct mijn kant op kwam.
Ik ben die dag op advies van mijn vroedvrouw wel naar het echocentrum gegaan om te kijken of ik echt alles was verloren, maar ik voelde gewoon dat het afgelopen was. Alles was schoon en er hoefde geen verdere ingreep te gebeuren.
Spontane abortus noemde de echoscopist het, ik kan het nog altijd niet verwoorden.
Klein klein visje
Waar ben je nu gebleven?
Klein klein visje
Niet meer in mijn buik
Niet meer groeien
Niet meer bewegen
Zomaar ineens kwam je er al uit
Klein klein visje
Mammie mist je
En we hopen dat je broertje of zusje
Volgende keer wel blijft.
Inmiddels ben ik weer zwanger en deze keer gaat het wel goed. Ik zit op 25 weken en 2 dagen en beide echo's waren goed en ook de vroedvrouw is heel erg tevreden over de groei en ontwikkeling van mij en mijn kleine mannetje.
Het is niet dat ik hier niet blij mee ben, tuurlijk ben ik blij hiermee! Dolgelukkig zelfs, maar dat haalt mijn verlies van eerder niet weg en maakt het op dit moment even erg moeilijk.
Mijn zus is vandaag uitgerekend, gezien bij haar wel alles meteen goed mocht gaan verwacht zij binnen 2 weken te bevallen van een gezonde dochter. En door mijn hoofd schiet alleen maar dat ik nu ook met een kindje in mijn armen had kunnen zitten. Ik hoop dat ik als haar kindje er is oprecht gelukkige tante kan zijn, want hoe ik ook mijn best doe en mezelf te vertellen dat er waarschijnlijk iets niet goed was met mijn eerdere zwangerschap zou ik de rollen toch liever omgedraaid zien.
Sorry voor mijn verhaal maar ik moest het echt even kwijt. Ik zoek nog steeds naar een manier om het verdriet te verwerken, maar ik heb deze nog niet gevonden, al maakt het trappelende mannetje in mijn buik toch wel een hele hoop goed. Hij is zeer welkom en zal zeker weten niets te kort komen.
Liefs
