Even (opnieuw) voorstellen

A

ANONYMOUS_USERNAME

He meiden,

Ik heb een tijd niet geschreven en kwam het nieuwe forum met mijn oude inloggegevens niet meer op. Nu kon ik gelijk mijn oude gebruikersnaam, mama van Stijn, aanpassen in mama van Stijn van Tijs. Dan weten sommigen van jullie weer wie ik ben!

Tijs is inmiddels 9 weken (8-5-2009) en gaat langzaam iets minder huilen en krijgt een beetje een ritme. Ik zal nooit meer gemakkelijk praten over het hebben van een huilbaby. Wat is dat slopend! Na veel rommelen lijkt de combinatie van regelmaat en inbakeren, Nutrilon AR voeding, Losec (maagzuurremmer) en Lactulose Tijs van de meeste ellende te verlossen en hoeft hij niet meer zoveel te huilen. Hij werd er schor van en kon op sommige dagen alleen nog maar piepen. Echt zo zielig!

Ik kom langzaam weer een beetje tot mezelf, al heb ik me weleens beter gevoeld. Mijn staartbeentje is bij de bevalling gebroken en doet nog steeds zo ontzettend veel pijn dat ik aankomende week naar de huisarts ga. Zitten doet veel pijn en opstaan is gewoon een drama. Voorlopig ga ik nog niet aan het werk (moet eigenlijk 1-8 weer werken) maar de ziektewet in. Ik heb een zittend beroep en dat gaat gewoon momenteel niet. Hoop wel in september weer aan de slag te kunnen.

Groetjes
Lies
 
Hoi Lies,

Ik had in het begin ook even moeite met dit forum, maar ik heb het weer kunnen vinden. Hopelijk vindt iedereen het weer terug.
Ik herken dat huilbaby verhaal helemaal. Thomas was in een paar weken tijd ook helemaal veranderd in een huilbaby. Ik werd gillend gek van hem. Hij sliep niet meer, alleen maar huilen. Van de kinderarts moesten we inbakeren en niet meer op verzoek voeden. Nou dat inbakeren hebben we wel gedaan, dat voeden op verzoek doen we nog lekker wel. En we zijn bij de osteopaat geweest. En ik moet zeggen: een wereld van verschil. De combinatie inbakeren, regelmaat en rust (dus niet teveel uitjes) en de osteopaat doen wonderen. Hij slaapt weer, kan zich weer vermaken in de box en hij huilt nu alleen nog met reden: honger of moe of soms te weinig aandacht (hihi).
Wellicht voor Tijs ook iets: de osteopaat. Thomas spuugt bijna niet meer sinds we onder behandeling zijn.

Wat onzettend vervelend van je staatbeentje. Hoe kan je dat breken? Te hard persen of zo? Neem je rust hoor, Tijs heeft niets aan een moeder die te snel weer gaat werken en steeds pijn heeft.

groetjes, keesje

 
Vraagje nog: waar baker jij Tijs mee in? Ik heb de swaddle me gebruikt, maar dat was niets. Nu heb ik een pacco, maar onze houdini krijgt zelfs daar zijn handjes uitgewurmd en dan wordt hij na verloop van tijd wakker omdat zijn hand niet terug kan.
Doeken vind ik te eng ivm spelden, hij is zo stuiterig, ik zou hem geheid prikken. Nagelknippen was ook niet zo'n succes.

groetjes, keesje
 
Dag Lies!
Ik weet nog wie je bent hoor!
Misschien leuk om allemaal weer eens te "updaten".
Het is hier een beetje stilletjes geworden sinds de kids er zijn.

Wat een respect heb ik voor je zeg, als ik dat zo lees. Klinkt niet makkelijk in ieder geval.
Wel fijn dat je nu dan toch een beetje tot jezelf komt.

Ik ben nu moeder van Mick.
Mick is nu 8 weken oud, 6,2 kilo en 63 cm, hij was al flink bij de geboorte.
Ik heb zelf vooral geestelijk veel moeite gehad met de switch; was erg onzeker, onwennig en heb de eerste weken alleen maar overleefd. Het was gewoon allemaal een erg grote schok voor me, ik vond het ook helemaal niet leuk, was te moe en op van de spanning en zenuwen, had vooral last van het huilen dan.

Nu gaat het erg goed! Alles loopt en ik heb rust gevonden door veel te praten en meer op mezelf te vertrouwen. Dat ging ook wat vanzelf door de ervaring en kennis die je gaandeweg opdoet.
Ik vind nu dat de tijd veel te snel gaat!

Ik ben 25, getrouwd en leerkracht en ga in de 1e week na de zomervakantie weer aan het werk.
Ik heb er een beetje zin in, maar vind het ook jammer...

Natalie.
 
Hoi Keesje,

Ik heb bij mijn vorige bevalling mijn staartbeentje gebroken waarschijnlijk door de vacuumpomp die met grof geweld is gehanteerd. Destijds ben ik er pas maanden later achtergekomen. Na 2 jaar eindelijk hersteld zou er geen reden zijn dat het weer zou gebeuren. Tijdens het persen moet je kindje langs je staartbeentje en dan buigt dat even en daarna weer terug, normaal gesproken. Ik heb het deze keer voelen breken, een soort knak. Waarschijnlijk omdat het een gevoelige plek was. Er is helaas weinig aan te doen, maar ik wil toch zeker weten of het weer recht staat en er niet meer aan de hand is.

Osteopaat voor Tijs ga ik nog heen. Goed dat je erover begint, ik moet nog een afspraak maken.

Ik baker Tijs ook in in een paccodoek. Af en toe zitten ook zijn armen op zijn buik ipv langs zijn lichaam. Vaak heb ik hem dan niet strak genoeg ingebakeerd, maar hij heeft er met slapen geen last van. Helemaal eruit wurmen is hem nog niet gelukt. Volgens mij is dit echt het beste systeem dat je kunt hebben.

Hoi Natalie,

Ken jou ook nog hoor! Heb nog gereageerd op een ander topic van je, bij voeding dacht ik. Ja laten we een beetje leven in dit forum blazen!! Ik ben Lies, heb twee zoons, Stijn is 4,5 jaar en Tijs 9 weken. Ik ben 37 jaar (al een oudje haha), werk vier dagen per week als accountmanager, ben getrouwd.

Jij hebt het ook zwaar gehad de afgelopen weken, herken veel in jouw verhalen, vond de geboorte van de eerste erg pittig. Er zit niet voor niets veel tijd tussen nummer 1 en 2, moest echt bijkomen van alles wat me was overkomen. Maar er komt een moment dat je verlangt naar een tweede schatje en je weer die ellende met alle liefde op de koop toe neemt. Het is het echt waard dat weet ik inmiddels wel.

Groetjes
Lies
 
Hoi meiden,

Ik heb al wel geschreven onder dit topic, maar ik zal me dan ook nog even opnieuw voorstellen. Ik ben Keesje, 38 jaar(nog ouder dus, hihi). Ik ben juf van groep 3 en na de vakantie ga ik ook weer beginnen. Mijn man en ik werken allebei 4 dagen. Nou ja, voor zolang het duurt, want mijn man raakt per december zijn baan kwijt, dus dat zorgt voor behoorlijk wat stress, want op mijn salaris gaan we het niet redden helaas. We hebben een zoon van bijna 7, Thomas van bijna 14 weken. We hebben in februari 2007 onze zoon van toen 2,5 jaar verloren. Hij had aml, een vorm van leukemie.
Thomas is met 36e en een halve week geboren na een moeizame zwangerschap: hoge bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging en de nodige beginstress, omdat ik voor hem 2 miskramen heb gehad, waarbij 1 met 12 weken.
Ik heb nu ook erg moeten wennen hoor aan het hebben van een baby. Ik was dat helemaal ontgroeid en ergens had ik het ook al afgesloten in mijn hoofd na de geboorte van onze middelste zoon. Maar na zijn overlijden kwam na een lange tijd toch weer de wens voor een kindje en het is heerlijk dat het ons nog gegeven is.
Nou hopelijk kunnen we hier gezellig doorbabbelen met z'n allen en vinden meer de weg naar dit forum.


groetjes, keesje

Ps ik moet morgen naar het cb, dus dan zal ik wel even mailen hoe lang en zwaar Thomas is. Zelf gok ik rond de 60 cm en rond de 5.5e kilo. Kijken of ik gelijk heb.
 
Hallo allemaal,

Sinds 20 mei ben ik mama! Ons eerste kindje. Wat een verandering van je leven!
Op internet surfend kwam ik dit forum tegen, Het lijkt me leuk om met jullie wat baby-info uit te wisselen, want soms voel ik me zo'n beginneling! En ik ben 36 ;-)
Ik hoor wel of jullie het leuk vinden dat ik aansluit. Weet nog niet of jullie een 'clubje' hebben.

Groetjes
Victoria
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan