extreem jaloers broertje

A

ANONYMOUS_USERNAME

New member
Oh, wat ik voorgesteld had als een ideaalbeeld: twee kleine kindjes relatief vlak na elkaar is zo'n teleurstelling geworden. Natuurlijk ben ik ontzettend blij met mijn twee prachtige gezonde mannetjes, maar jeetje, wat is mijn oudste zoon (nu 2 jaar en 8 maanden) jaloers op zijn babybroertje. Ik probeer de oudste overal bij te betrekken en tijd apart met 'm door te brengen, maar als ik niet uitkijk, geeft hij de kleine een tik of een duw (zelfs als ik er niet bij ben; ik ging even op de gang staan om te kijken hoe hij zou reageren als ik er niet bij zou zijn: is het puur negatieve aandacht vragen of kan hij zijn broertje echt niet uitstaan...) Hebben jullie hier ervaring mee? Ik probeer hem nu af te leiden en wel duidelijk te zeggen dat ik slaan e.d. niet accepteer en ik laat hem Noah daarna  altijd knuffelen, maar we zijn inmiddels 7 maanden verder en nog steeds geen resultaat... Het lijkt juist alsof het steeds erger wordt. Ik ben er echt behoorlijk verdrietig van. Mijn man zegt dat het allemaal wel goed komt en dat het gewoon de leeftijd is: een onzekere, angstige peuter die bang is dat papa en mama niet meer van 'm houden en 'm willen inruilen voor een andere baby. Maarja, ik zit er heel de dag in. Hebben jullie tips/ervaringen?
 
Hoi,

Ik heb hier gelukkig geen ervaring mee, tenminste wel met momenten maar niet wat jij schrijft, ik kan me voorstellen dat je hier heel verdrietig om bent!
Helaas is het zo dat wat voor ouders het ideale leeftijdsverschil is, voor kinderen de minst ideale leeftijd is om uitbreiding te krijgen!
Het verschil is beter echt heel klein of wat groter zeker 3-4 jaar.(onderzoek zegt geloof ik zelfs 7jaar). dan pas beginnen ze te begrijpen hoe ze echt moeten 'delen' ook in liefde, of misschien juist in liefde!
Je man heeft wel gelijk, het word beter zeker zolang jij op deze manier er mee om blijft gaan,, heel duidelijk en hem positieve 1op1 aandacht blijft geven! Voor het zelfde geld zijn ze volgend jaar onafscheidelijk!
Blijf dat voor houden en blijf positief ook al ben je er verdrietig om, woede en kwaad worden werkt in dit soort situaties altijd averechts,,zolang je maar duidelijk bent in wat je van hem wilt!

Heel veel succes, ik denk echt dat je het super aanpakt!

Gr MJ
 
Hallo,

Ik heb dezelfde ervaring als jij   milton is in september 3 geworden en gaat ook zo te keer het is echt niet leuk meer. Het is inderdaad de leeftijd maar je moet er wel wat mee doen . Het verhaal van positief blijven benaderen help niet zo bij dit geval dat hadden ze mij ook geadviseerd. Hij moet van mij of naar de gang of naar zijn kamer en als hij lief is benader ik hem wel positief en ik probeer ook zoveel mogelijk uit te leggen dat hij lief voor zijn zusje moet zijn  . Het valt niet mee maar laat ze echt niet met zijn tweeen alleen dat durf ik niet. Ik heb het een keer gehad dat shanice in de wipstoel lag en hij sprong bovenop haar buikje. Wat ben ik bang geweest dat ze er wat aan overhield ik heb gewoon een potje zitten janken op dat moment van de schrik. Je moet wel met je man duidelijke afspraken maken hoe je het aanpakt want anders is het verwarrend voor je zoontje. Van het cb begrepen ze ook wel dat je in zulke momenten niet positief kan blijven. Ik zou zeggen veel sterkte en succes. Ik ben bang dat we een lange weg hebben te gaan. Maar goed komen doe het zekerwel.
groetjes   lisette
 
Meiden, ontzettend bedankt voor de bemoedigende woorden. Het afzonderen op de gang heb ik ook geprobeerd... Maar helaas. Geen resultaat.

Het is wel raar. De ene pedagoog op internet adviseert niet teveel aandacht te schenken aan het negatieve gedrag en de ander zegt: na  twee waarschuwingen op de gang. Vandaag ben ik begonnen met het belonen van het lieve gedrag: iedere keer als hij lief doet tegen Noah krijgt hij een sticker en als hij 'm weer slaat (of ook maar probeert), dan neem ik een sticker weg. Ik heb gezegd dat hij bij 5 stickers van Noah een autootje mag uitzoeken. Ik moet zeggen dat het vandaag super ging. Dat geeft weer hoop. Nou even kijken of het voor de lange termijn is....
 
Oh ja, Lisette, jij ook heel veel sterkte met de kids en dat potje janken: ik weet helemaal wat je bedoelt! Het jammere is dat ik me gewoon geremd voelt om Noah te knuffelen uit angst dat mijn oudste jaloers wordt. Belachelijk gewoon... Mijn oudste is buiten zo'n ontzettend lief, rustig jongetje. Hij doet geen vlieg kwaad en laat zich altijd op zijn kop zitten door andere kinderen, dus we stonden hier echt van te kijken!
 
Hoi Dani,
Heel herkenbaar hoor!
Mijn oudste dochter Noa (nu bijna 7 jaar) was precies 2,5 jaar toen haar zusje werd geboren.(Nu 4 jaar)
Noa was m'n kleine prinsesje, zo lief, zo'n ideaal kind!Totdat haar zusje dus werd geboren...Inderdaad ook onaardig tegen haar zusje, en expres wegduwen als ze op een boxkleed op de grond lag...
Wat ik me kan herinneren was dat ik al haar negatieve gedrag positief en met humor (hoe raar het ook klinkt)te benaderen.Dus, zo van:"Nee joh gekkie, niet je zusje duwen, zal ik jou is effe duwen!"En dan kietelde ik haar en zo ging dat vaak over in een simpel potje ravotten...
Toen Noa na nog eens 1,5 jaar 4 was en naar de kleuterschool ging werd alles weer wat rustiger om me heen.Maar ja, toen maakte ze zich los van mama en dat had ook wat nadelen, mama vond dat best moeilijk, ook al kon ik nu meer aandacht geven aan de jongste.
Inderdaad lette ik toen ook op de momentjes met alleen je oudste kind en mama(of papa).Die blijven heilig.
Succes!
Groetjes Roos.
 
Hoi Roos,


 
Bedankt voor je reactie. Fijn om te horen dat wij toch niet de enige zijn... Ik hoorde alleen maar verhalen van: Oh,  die van mij  zijn zooooo gek op elkaar. En hij is zo trots op zijn nieuwe broertje/zusje etc....


 
Ik ben nu vanaf gisteren bezig het inderdaad wat positiever te benaderen allemaal. Dus in plaats van ze apart te houden, toch wat dingen samen te doen. Dus lekker samen dansen op muziek, samen in bad, zodat Luqa ziet dat een broertje toch heel gezellig kan zijn. En 'm wel corrigeren, maar niet op de gang zetten etc. Volgens mij werkt dit wel aardig. Tuurlijk waren er momenten dat hij Noah wilde duwen/slaan, maar op die momenten heb ik 'm afgeleid en dat werkte wel. Het hield de sfeer in ieder geval gezellig. Kunnen jouw kindjes nu wel van elkaars gezelschap genieten? Of is je dochter nog steeds jaloers? Ik heb echt zo'n waanbeeld van als ze 16 zijn, dat ze elkaar nog steeds de tent uitvechten.... Zijn misschien ook nog wel de hormonen hoor: ik ben nog zo overgevoelig voor van alles en nog wat....


 
Liefs

Danielle
 
Hoi Dani,
Weet je, je wilt gewoon dat je kids leuk en lief met elkaar om gaan samen, maar als het dan iets anders gaan is dat een grote teleurstelling.Zo ervaarde ik dat destijds (zomer 2004) tenminste.
Mijn oudste dochtertje Noa ging al snel na de geboorte van haar zusje,  toen in september voor het eerst naar de peuterspeelzaal, wat al voor wat afleiding zorgde.Had ze 3 keer per week een ochtendje haar eigen dingetje, eigen vriendjes en vooral: leren samen spelen, delen etc...Binnen enkele maanden was haar jaloezie weg en hoe ouder ze werden hoe meer ze naar elkaar toe trokken.Inmiddels zijn ze onafscheidelijk van elkaar en zijn ze de 'grote zussen' van Lenthe(8 mnd).
Gaat jouw oudste naar een peuterspeelzaal of een kinderdagverblijf?Wie weet is dat een tip...
En wat ik zelf een beetje heb geleerd van al die opvoedprogramma's...is zodra je kind negatieve aandacht vraagt je ze afleid met iets anders, anders 'beantwoord' je als 't ware hun negatieve gedrag, en dat wil je kind juist...
Moet je mij horen....het kosste ons ook veel geduld hoor!Neem de tijd ervoor!
Groetjes Roos.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan