Hi iedereen,
Ik denk dat ik even mijn ei kwijt moet... Ik ben sinds 2 jaar fulltime stiefmoeder van een meisje van 9. Ze is erg lief, maar heel aanhankelijk en druk, kan zichzelf moeilijk vermaken en wil continu bij je in de buurt zijn en aandacht krijgen.
In het begin ging het heel goed. Taken waren verdeeld tussen haar vader en mij en dit voelde goed. Langzaam maar zeker is alles op mijn schouders terecht gekomen en voel ik een enorme druk. Vader blijft 's nachts weg bij vrienden, ik moet alles regelen (school, opvang, (dokters)afspraken, etc.) of vader aan dingen omtrent dochter herinneren. Als ik bij hem aangeef dat ik het gevoel heb dat alles op mij neerkomt en ik enorme druk en stress ervaar, is er weinig begrip en krijg ik dingen te horen als 'je kan het gewoon niet handelen' en 'je geeft niet om haar'. Het wordt ook niet geaccepteerd als ik aangeef dat ik mijn eigen planning heb en me niet altijd kan/hoef te schikken naar een ander z'n planning; dat ik (als eigen persoon) er ook nog ben. Ik heb hem weleens gezegd dat ik niet haar biologische moeder ben en dat ik zo goed mogelijk mijn best voor haar probeer te doen, maar ik vind dat het niet als vanzelfsprekend genomen kan worden dat ik alles maar op me neem. Hierop werd hij kwaad en zei hij mij dat ik een walgelijk persoon ben. Al met al voel ik me enorm gekwetst in deze hele situatie en merk ik aan mezelf dat ik steeds en steeds meer afstand neem, zowel mentaal als emotioneel. Herkent iemand dit?
Ik denk dat ik even mijn ei kwijt moet... Ik ben sinds 2 jaar fulltime stiefmoeder van een meisje van 9. Ze is erg lief, maar heel aanhankelijk en druk, kan zichzelf moeilijk vermaken en wil continu bij je in de buurt zijn en aandacht krijgen.
In het begin ging het heel goed. Taken waren verdeeld tussen haar vader en mij en dit voelde goed. Langzaam maar zeker is alles op mijn schouders terecht gekomen en voel ik een enorme druk. Vader blijft 's nachts weg bij vrienden, ik moet alles regelen (school, opvang, (dokters)afspraken, etc.) of vader aan dingen omtrent dochter herinneren. Als ik bij hem aangeef dat ik het gevoel heb dat alles op mij neerkomt en ik enorme druk en stress ervaar, is er weinig begrip en krijg ik dingen te horen als 'je kan het gewoon niet handelen' en 'je geeft niet om haar'. Het wordt ook niet geaccepteerd als ik aangeef dat ik mijn eigen planning heb en me niet altijd kan/hoef te schikken naar een ander z'n planning; dat ik (als eigen persoon) er ook nog ben. Ik heb hem weleens gezegd dat ik niet haar biologische moeder ben en dat ik zo goed mogelijk mijn best voor haar probeer te doen, maar ik vind dat het niet als vanzelfsprekend genomen kan worden dat ik alles maar op me neem. Hierop werd hij kwaad en zei hij mij dat ik een walgelijk persoon ben. Al met al voel ik me enorm gekwetst in deze hele situatie en merk ik aan mezelf dat ik steeds en steeds meer afstand neem, zowel mentaal als emotioneel. Herkent iemand dit?