Geen roze wolk, wie nog meer?

Wat ik nog even wilde toevoegen is praat er ook over met mensen in je omgeving. Dat je het allemaal niet mee vindt vallen. Grote kans dat als jij er zo open over praat anderen opeens ook wel durven...
Ik heb een aantal vriendinnen waarmee ik ook over de niet zo leuke dingen praat. Vaak herkennen zij dit ook, dat is voor jezelf fijn, maar ook voor hun!
 
Hoi hoi,

Zoals je leest ben je echt niet de enige hoor! Ook ik heb geen roze wolk gehad. Ik besefte de eerste week niet eens dat dat kleine schepseltje bij mij hoorde. Vanaf de allereerste minuut had ik wel het beschermings-instinct maar ik kon pas na paar weken zeggen dat ik ook heel veel van haar hou!
Dat heeft echt tijdje geduurd hoor. Hoe erg ik dat ook vind.
Myrthe had reflux en is veelste nieuwsgierig. Ze is heel huilerig geweest (behalve als ze bij mij was, ze heeft dus veel in een draagdoek bij mij gehangen) op het moment dat ze kon rollen en tijgeren werd ze pas rustiger (3,5 maand)
Praat met zoveel mogelijk mensen in je omgeving. Laat ze weten hoe je je voelt. En goed dat je hulp heb gezocht.
Heel veel sterkte, en gooi hier maar lekker vaak je verhaal eruit.

Liefs Reneke

ps mijn dochter is inmiddels 15 maanden en het gaat super! Ik voel me weer geweldig en heb een heel vrolijk meisje
 
Lieve allemaal,

Ontzettend bedankt voor jullie berichten!!
Fijn om te weten dat ik niet de enige ben zonder die roze wolk.
Hoe gaat het met jullie?

Ik heb inmiddels een (heftig) gesprek gehad met de psycholoog.
Blijkbaar moet ik nog heel wat dingen van vroeger verwerken.
1 doos tissues was niet genoeg, ik bleef maar huilen.
Maar toen ik buiten stond, voelde ik me een stuk beter.
Ik dacht dat ik alles een plaatsje heb gegeven maar dat is niet het geval.
Het feit dat ik geen contact met mijn ouders heb, speelt een grote rol.
Maar het lucht enorm op om er over te praten.
Ik was de nacht ervoor wel erg onrustig en kon dan ook voor geen meter slapen.
Ik was voornamelijk bang dat het alleen maar erger zou worden door erover te praten, om alles weer op te rakelen.
We hebben nu ook een vervolg afspraak gemaakt om het beetje voor beetje alles een plaatsje te geven.

Donderdag echter een terug val gehad, mijn kleine meisje huilde van 7 uur tot 11 uur.
Aan één stuk door alleen maar hard huilen en ik wist niet wat ze had.
Ik werd er helemaal gek van en tot mijn spijt heb ik mijn geduld verloren en heb ik flink tegen de kinderwagen aangeschopt (zij lag erin).
Ik barstte weer in tranen uit en mijn vriend snelde zich naar haar toe om de zorg over te nemen.
Ik had het zo gehad, met alles, met die kleine, met mezelf, met mijn relatie, ik had geen fut meer om er energie in te steken.
Ben toen alleen wezen wandelen en dat deed me goed.

Vandaag hebben we echter goed nieuws gekregen!!
Voordat ik zwanger raakte, zijn mijn vriend en ik van een studentenkamer naar een studiootje verhuisd.
Deze woning heeft 1 slaapkamer maar de huurder heeft de tussen muur eruit gehaald zodat de woonkamer samenvalt met de slaapkamer.
We hebben dus 1 grote ruimte. De kleine ligt in haar wiegje naast ons en we hebben de ruimte creatief met een kledingkast kunnen afscheiden van de woonkamer maar nog hoor je alles.
Zeker als ons kleine meisje zo hard aan het huilen is, is dat overal te horen, maar werkelijk elk klein geluidje hoor je en ik moet dan altijd even kijken of er niets aan hand is.
Soms ben ik gewoon de hele dag alleen maar met haar bezig en kom ik niet aan mijn eigen dagelijkse huishouden toe of wat dan ook.
Maar nu hebben we te horen gekregen dat we in aanmerking komen voor een etage woning.
Met maar liefst 3 slaapkamers!! Ik ben helemaal door het dolle heen.
Dat betekent dat zij een eigen kamertje heeft en papa en mama ook.
Zodat we ook wat aandacht aan elkaar kunnen geven.
Dus dat is geweldig nieuws voor ons en ik kan al bijna niet wachten!!

Liefs Humsy
 
Hoi,

Hier ook een typisch geval van geen roze wolk hebben hoor. Mijn dochtertje is nu ruim 12 maanden en ik begin het nu pas een beetje leuker en makkelijker te gaan vinden. Toen ze net geboren was heb ik zelfs bij een psycholoog gelopen en ik heb aan de antidepressiva gezeten (als je het denkt niet nodig te hebben, niet laten overhalen het te gebruiken, ik heb er spijt van gehad). Gelukkig had ik mensen om mijn heen die mij eerlijk vertelde ook geen roze wolk gehad te hebben en die ook zeiden tegen mij dat het na een jaar leuker en makkelijker gaat worden. Ik ben er nog steeds niet helemaal en heb af en toe nog een terugvalletje, maar het komt zeker allemaal goed. Het is ook gewoon heel pittig om ineens een kindje te hebben. De kraamphulp gaat weg en zoek het dan maar uit.

Veel praten met mensen die hetzelfde hebben (gehad) dat heeft mij heel erg veel geholpen, dan heb je het idee dat je niet alleen op de wereld bent. Af en toe die kleine naar opa en oma brengen om zelf even bij te tanken is ook erg lekker.

Succes ermee en als er wat is lekker van je afschrijven hier.

Petra
 
Het komt allemaal zo bekend voor ... ik heb wel anti depressiva geslikt en er baad bij gehad. Het is dus heel persoonlijk.

Wat petra ook zegt, het is inees heelpittig om een kindje te hebben en het dan zelf uit te moeten zoeken.

Ik heb ook geen ouders gehad die me hielpen, ik moest het echt zelf doen.

Ik hoop ook dat het allemaal wat makkelijker wordt voor mezelf. Dat de onzekerheid minder word.

Sterkte
 
Volgens mij bestaat de roze wolk helemaal niet. Ja, als je in je kraambed ligt en iedereen alles voor je doet en je lekker zelf kunt uitrusten. Maar zodra je alles zelf moet doen en het ook nog eens je eerste kindje is, kun je je hopeloos verdrietig voelen.
Je bent moe, want je nachtrusten zijn kort, je ben uitgeput van bevallen en zwangerschap, je hormonen moeten weer normaal worden en je leven is veranderd.... wie dan alleen maar intens gelukkig kan zijn is volgens mij niet normaal!

Weet je wanneer je meer gaat genieten? Wanneer je lichamelijk bij bent gekomen (duurde bij mij zo'n 6 weken). Ik heb alle middagen geslapen als dat kon! En Loïs was geen huiler, maar als ze een middag huilde was ik ook aan het huilen, en was ik bekaf als mijn man thuis kwam.
Pas wanneer je je ritme vindt, meer gaat slapen 's nachts en je hormonen in rustig vaarwater zijn gekomen dan nemen de emo-buien af! En dat duurt even.....

Loïs is nu 6 maanden en pas de laatste 3 maanden ben ik echt aan het genieten..... ze is tevreden en huilt niet meer. Slaapt 's nachts door en lacht altijd.

Dus.... moeder worden is geweldig maar de eerste 3 maanden erg zwaar. Je wilt je kindje niet missen maar soms kun je nog niet accepteren dat het er is en al je tijd en aandacht vraagt. Het is een acceptatieproces. Soms kan ik nu nog ineens huilen omdat ik niet zomaar even wegkan of omdat de zorg nooit op houdt, Dat kan een enorme druk geven.

Maar geloof me.... je went snel en je gaat het steeds mooier vinden en je gaat steeds meer van je baby houden en ervan genieten.... laat het over 3 maanden maar eens weten... wedden dat je je beter voelt....

Sterkte hoor meid, wij kennen ook de slagen van de zweep. Het is niet niks!
 
Ik denk inderdaad Bloempje27 dat die roze wolk helemaal niet bestaat. Ben het helemaal eens met wat je zegt, vooral ook de druk ineens dat je niet even weg kan, het is inderdaad een acceptatieproces en alles duurt even eer het op zijn plek valt. Bij mij duurde het toch wel een maand of 8 a 9 eer mijn hormonen tot rust waren gekomen en ik kon genieten. Dat gaat beetje bij beetje. Op een bep. moment krijgt je kindje ook een eigen ritme van eten, slapen etc. Dat scheelt enorm en je leert hem/haar steeds beter kennen.

Dat begin kan me eerlijk gezegd gestolen worden, al dat huilen, de onzekerheid enz. Los van dat je kindje dan zo klein en schattig is want het is een wondertje natuurlijk. Het is meer alles eromheen waar je je door heen moet worstelen.

Nu ons meisje 10 maanden is, is het hartstikke leuk met haar. Al dat gebabbel en het zien hoe ze geniet van alles.

Sterkte!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan