A
Anoniem
Guest
Hoi,
Ik ben een nieuwe a.s. mama op deze site, heb me net aangemeld.
Ik ben 15 weken zwanger. Voordat ik zwanger was, kon ik niet wachten om het te worden. Prachtig leek me dat. Je (schoon)ouders en -zussen vertellen dat er een kindje komt. En dan naar de verloskundige, gaan orienteren op baby-dingen, uiteindelijk de hele wereld trots mijn buik laten zien.
Maar niets is minder waar. Ik wil niet ondankbaar klinken, want ook ik ken de verhalen waarbij mensen zo graag een kindje willen en het niet lukt. Maar ik zit niet op die roze wolk. Zwanger zijn is niet leuk (voor mijn gevoel dan). Het is een ramp. Ik voel me niet blij, terwijl dat toch zou moeten, want het kindje is zeer gewenst, zeer gepland en ik was er tot 15 weken geleden helemaal aan toe.
Laten we voorop stellen: Ik heb geen spijt! Dit kindje is heel welkom in ons nieuwbakken gezin!
Maar ik voel me wel heel down. Ben erg moe, kan daardoor ook maar voor 50% werken, slaap de rest van de tijd alleen maar en kan nauwelijks enthousiasme opbrengen voor leuke dingen. Ben niet vooruit te branden! Eten koken (en opeten) gaat niet, want alles stinkt, smaakt vies. Voel me schuldig tegenover mijn man, mijn werk, mijn familie (die me nu heel goed ondersteunen in de dagelijkse werkzaamheden thuis), en soms zelfs tegenover ons ongeboren kindje. Dan zeg ik maar dat alles goed komt als hij/zij en mama elkaar zullen zien over zes maanden.
Het enige wat ik graag zou willen weten: hebben hier meer vrouwen last van?
Voor alle dames die niet zwanger kunnen worden, veel miskramen hebben gehad etc. wil ik vast mijn excuus aanbieden, ik weet dat zij het hier erg moeilijk mee zullen hebben. Ik wil dan ook niemand kwetsen. Ik zou alleen graag reacties zien van (aanstaande) moeders die zich in mijn verhaal herkennen.
Ik ben een nieuwe a.s. mama op deze site, heb me net aangemeld.
Ik ben 15 weken zwanger. Voordat ik zwanger was, kon ik niet wachten om het te worden. Prachtig leek me dat. Je (schoon)ouders en -zussen vertellen dat er een kindje komt. En dan naar de verloskundige, gaan orienteren op baby-dingen, uiteindelijk de hele wereld trots mijn buik laten zien.
Maar niets is minder waar. Ik wil niet ondankbaar klinken, want ook ik ken de verhalen waarbij mensen zo graag een kindje willen en het niet lukt. Maar ik zit niet op die roze wolk. Zwanger zijn is niet leuk (voor mijn gevoel dan). Het is een ramp. Ik voel me niet blij, terwijl dat toch zou moeten, want het kindje is zeer gewenst, zeer gepland en ik was er tot 15 weken geleden helemaal aan toe.
Laten we voorop stellen: Ik heb geen spijt! Dit kindje is heel welkom in ons nieuwbakken gezin!
Maar ik voel me wel heel down. Ben erg moe, kan daardoor ook maar voor 50% werken, slaap de rest van de tijd alleen maar en kan nauwelijks enthousiasme opbrengen voor leuke dingen. Ben niet vooruit te branden! Eten koken (en opeten) gaat niet, want alles stinkt, smaakt vies. Voel me schuldig tegenover mijn man, mijn werk, mijn familie (die me nu heel goed ondersteunen in de dagelijkse werkzaamheden thuis), en soms zelfs tegenover ons ongeboren kindje. Dan zeg ik maar dat alles goed komt als hij/zij en mama elkaar zullen zien over zes maanden.
Het enige wat ik graag zou willen weten: hebben hier meer vrouwen last van?
Voor alle dames die niet zwanger kunnen worden, veel miskramen hebben gehad etc. wil ik vast mijn excuus aanbieden, ik weet dat zij het hier erg moeilijk mee zullen hebben. Ik wil dan ook niemand kwetsen. Ik zou alleen graag reacties zien van (aanstaande) moeders die zich in mijn verhaal herkennen.