A
Anoniem
Guest
Zo te lezen dus ook een heeeel herkenbaar item!!!
Ik had ongeveer hetzelfde wat jij had in het begin. Er is bij mij vlak voor de zwangerschap RSI geconstateerd, wat ik ook deed/doe het gaat niet over. Ik heb dagelijks veel pijn.
Er was weinig begrip, hulp en ondersteuning vanuit het werk, ik moest zelfs gaan werken, ook oordeel van het UWV na second opion. Terwijl ik voelde en wist door alles het gaat niet.
Door dat vechten en het net weten dat ik zwanger was kon ik ook niet echt genieten van de zwangerschap en-of het feit dat we een kleine verwachten!
Ik voelde me zo rot naar de kleine toe en had ook buien dat ik zelfs zo in de war was van ja maar we willen toch zo graag die kleine en nu voelt het als een extra last. Hoe moet het in de verdere weken van de zwangerschap, in hoeverre heeft dit allemaal stress en spanning invloed op de kleine etc. etc.
Ik heb op een gegeven moment ook hulp gevraagd bij een maatschappelijk werker, ik kon niet meer!
Kortom het was meer vechten, huilen, moe zijn van de pijn en het constant vechten. En wat jij ook hebt/had. Eten ik was blij dat ik net twee happen kon nemen en al niet meer hoefde, wat ook weer teweeg bracht krijgt de kleine wel genoeg etc. etc.
Er is nu bij mij een berusting gekomen van ik doe alles wat ik kan om te herstellen, ik kan er op dit moment niks aan doen en eindelijk na maanden vechten is er erkenning vanuit artsen en werk dat ik ziek ben en niet kan werken. Er is zo ´n last van m ´n schouders afgevallen.
Ineens kon ik beperkt dingetjes doen voor de kleine, beetje verfen, knutselen etc. Juist de dingen die mij ontspanning geven.
Het is nog vaak huilen en gefrustreerd zijn, maar ik geniet dubbel en dwars wanneer ik wel kan. Eten gaat af en aan, maar stukken beter als in het begin.
Jij onwijs sterkte enne schroom niet als je hulp nodig denkt te hebben, blijf er niet te lang mee lopen. Dat je nu al dit stukje hebt geschreven is al onwijs goed. Je erkend iets!!!
Ik had ongeveer hetzelfde wat jij had in het begin. Er is bij mij vlak voor de zwangerschap RSI geconstateerd, wat ik ook deed/doe het gaat niet over. Ik heb dagelijks veel pijn.
Er was weinig begrip, hulp en ondersteuning vanuit het werk, ik moest zelfs gaan werken, ook oordeel van het UWV na second opion. Terwijl ik voelde en wist door alles het gaat niet.
Door dat vechten en het net weten dat ik zwanger was kon ik ook niet echt genieten van de zwangerschap en-of het feit dat we een kleine verwachten!
Ik voelde me zo rot naar de kleine toe en had ook buien dat ik zelfs zo in de war was van ja maar we willen toch zo graag die kleine en nu voelt het als een extra last. Hoe moet het in de verdere weken van de zwangerschap, in hoeverre heeft dit allemaal stress en spanning invloed op de kleine etc. etc.
Ik heb op een gegeven moment ook hulp gevraagd bij een maatschappelijk werker, ik kon niet meer!
Kortom het was meer vechten, huilen, moe zijn van de pijn en het constant vechten. En wat jij ook hebt/had. Eten ik was blij dat ik net twee happen kon nemen en al niet meer hoefde, wat ook weer teweeg bracht krijgt de kleine wel genoeg etc. etc.
Er is nu bij mij een berusting gekomen van ik doe alles wat ik kan om te herstellen, ik kan er op dit moment niks aan doen en eindelijk na maanden vechten is er erkenning vanuit artsen en werk dat ik ziek ben en niet kan werken. Er is zo ´n last van m ´n schouders afgevallen.
Ineens kon ik beperkt dingetjes doen voor de kleine, beetje verfen, knutselen etc. Juist de dingen die mij ontspanning geven.
Het is nog vaak huilen en gefrustreerd zijn, maar ik geniet dubbel en dwars wanneer ik wel kan. Eten gaat af en aan, maar stukken beter als in het begin.
Jij onwijs sterkte enne schroom niet als je hulp nodig denkt te hebben, blijf er niet te lang mee lopen. Dat je nu al dit stukje hebt geschreven is al onwijs goed. Je erkend iets!!!