Gender disappointment

M

mamad

Hi dames,

Word gek van mezelf! Eerst ben ik heel onzeker over de zwangerschap zelf, en nu ik 12 weken ben kan ik dat een beetje loslaten gelukkig, maar nu dit weer..

Ik heb al een zoontje, en nu hebben ze bij de termijnecho gekeken naar de nub en ze denken dat het weer een jongetje is. Kan het niet helpen maar sinds dat ze dat hebben gezegd ben ik echt teleurgesteld.. Ik wil zo graag een meisje. Bij mijn eerste zoon al, maar dit kon ik vrij snel loslaten omdat ik wist dat ik nog een kind wilde. Maar nu blijf ik er een beetje in hangen, terwijl ik nog niet eens zeker weet dat het een jongen is. Ik heb over 10 dagen al de geslachtsbepalingsecho maar dat duurt nu voor mijn gevoel nog heel lang. Cru is dat ik nog niet eens weet of mijn kindje gezond is en ik al teleurgesteld ben.

Ik voel me schuldig maar kan het gevoel niet loslaten.. Ben alleen maar aan het googlen op 'Nub theorie klopt niet' etc.. wie herkent deze gevoelens?
 
@noorasiem Ik ben op zoek naar mensen die dit wel herkennen dus hou aub je verwijt voor je! Waarom denk je dat ik me schuldig voel? Als je hier komt om mij me nog rotter te laten voelen dan ben je daarin geslaagd. Leuk mens ben je. Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen gevoelens en je kan op z'n minst een beetje respect opbrengen voor een ander. Wees maar trots op jezelf, naar mens.
 
ik snap wel wat je zegt.... Ik ben zwanger van mijn eerste en mijn partner en ik hopen allebei dat het een jongetje is.
uiteindelijk willen we ook een meisje maar toch eerst graag een jongetje. Komen allebei uit een gezin waar de jongen het oudst is dus de meiden hebben een grote broer.
maar of het nou een jongen of een meisje wordt.. Het gaat erom dat hij/zij gezond is.
want inderdaad er zijn mensen waarbij het niet lukt...
 
@Tessa Ja daar ben ik me ook zeker bewust van dat er mensen zijn die helemaal geen kinderen kunnen krijgen, daarom voel ik me ook zo schuldig. Maar ik kan mijn gevoel niet uitzetten.. 
Net als jij heb ik een bepaald verwachtingspatroon. En als dat niet blijkt te kloppen dan moet je daar toch even aan wennen. Nu blijkbaar iets langer dan de vorige keer.
 
@mamad je komt vast wel over dat gevoel heen toch
ik hoop dat je zoontje hartstikke gezond is.
misschien is het je alleen gegund een huis vol testosteron te hebben, maar zijn ze in ieder geval wel gezond ? 
 
ik denk dat het inderdaad zo is dat iedereen op zijn manier en tijd zich eroverheen kan zetten.
ik denk als ik erover nadenk dat stel wr horen dat het een meisje is ee hartstikke blij zijn en al helemaal als we horen dat ze gezond is, want wij hebben afgelopen jaar gewoon ronduit een kut jaar gehad. Niet op kinder gebied maar meer op huisdier gebied en andere dingen. 
dus wij zullen hartstikke blij zijn als de baby maar gezond is.
 
@Tessa Natuurlijk kan ik me er uiteindelijk wel overheen zetten en zal ik mijn zoons alle liefde geven die ik heb. Maar ik vind het naar dat ik er nu een beetje in blijf hangen.. Dat wil ik niet. En ik denk inderdaad ook wel zo dat alles gebeurd om een reden, dus dan zal het wel een reden hebben dat ik alleen maar mannen om me heen heb. 
Ik heb nu ook een soort extra angst dat mijn kindje niet gezond is omdat ik zulke vervelende dingen denk. Hormonen zijn niet mijn vriend. Ik heb ook veel dingen al meegemaakt dus des te schuldiger voel ik 
 
Hey!
Ik begrijp je echt want ik heb geen idee hoe ik zou reageren als het geslacht niet was wat ik het liefst wou: een meisje.
Ik ben 28 wkn van me 1ste, ja er waren mensen die dan zeggen: wil je niet liever een jongen eerst en dan een meisje? Maar om redenen wou ik liever een meisje dan een jongen. Zodra ik 15 wkn was ging ik een geslachtsbepaling echo doen en JA! Het was een meisje. Ik was zo blij en ging meteen kleertjes voor een meisje kopen en al bepaald wat haar middelnaam wordt.
Me vriend wist ook hoe ik erover dacht en vroeg me ook of ik teleurgesteld zou zijn als het een jongetje was. Ik zei wel nee maar diep van binnen wist ik het eigenlijk niet.
Ik wil ook wel een 2de kindje en dat maakt voor mij niet uit of het een meisje of jongen is. Als het nu een jongen was geweest leek het net of een pas overleden dierbare me voorgoed had verlaten. Kon denk ik door dat gevoel me teleurstelling niet tegen houden.
Ik denk wel dat met tijd je er wel over komt, het is rot maar tijd heelt alle wonden toch?
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan