Gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is allemaal reuze spannend. Ik had tijdens mijn eerste weken ongelooflijk veel stress, de week nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was starte mijn moeder haar behandeling tegen een grote longkanker tumor. Een behandeling van 6 weken waarbij ze 2 keer voor opname in het ziekenhuis moest blijven. Ondertussen las ik overal op het internet; probeer om zo min mogelijk stress te hebben, je begrijpt dat mijn stress daardoor alleen maar toe nam... ?
Vanwege de stress en een eerdere miskraam mocht ik met 6 weken voor een vroege echo. Waarvan ik hoopte dat het mij gerust zou stellen gaf het mij alleen maar nog meer stress; wij werden teruggezet met een aantal dagen. Er was niks anders te zien dan een dooierzakje. Die weken erop waren niet te doen, ik had een week lang bruin verlies, kramp op mijn werk en thuis moest ik alleen maar huilen van de hormonen, stress en de hele situatie rondom mijn moeder.
Met 8 weken moest mijn moeder voor de 2e keer worden opgenomen vanwege de 3 daagse chemokuur, ik had daarvoor een week zorgverlof opgenomen (ik werk fulltime) en zat bij haar in het ziekenhuis toen ik me bedacht dat ik absurd bezig was. Al deze angst en stress, dit kon ik nooit normaal managen. Op dat moment heb ik dan ook mijn werk laten weten dat ik niet meer zou komen voorlopig, ik ben de ziektewet ingegaan. Ook omdat ik een vrij verantwoordelijke baan heb en al voor de zwangerschap aangaf dat we onderbemand zijn. Gelukkig was het geen probleem en mocht ik alle tijd nemen die er nodig was.
Vervolgens met 8 weken weer een echo gekregen en daarop was dan EINDELIJK (naar ons idee duurde dit maanden haha) een prachtig kindje te zien met kloppend hartje. Wat een vreugde, ik heb gewoon gehuild van blijdschap in de stoel daar.
Met 9 weken weer een week bloedingen gehad, maar volgens de verloskundige hebben veel vrouwen hier last van.
Ik heb met 11 weken de termijnecho gehad en die was weer tip top in orde. Kleine bewoog goed en groeide ook goed. Hierna nog met 14 en 15 weken het hartje mogen luisteren ❤
Inmiddels ben ik 16 weken zwanger, morgen krijgen wij een pretecho. Maar alsnog zijn er zenuwen. Elke keer weer! Vreselijk is dat, ik denk dat dat nooit meer overgaat. Je wil zo graag goed doen voor zo'n klein hummeltje...
Een heel lang verhaal met uiteindelijk een korte boodschap: stress is naar mijn mening volkomen normaal. Maar probeer het te accepteren in plaats van er tegen te vechten. Op het moment dat ik met 8 weken accepteerde dat ik zoveel stress had en dat ik echt even om mijzelf moest denken kon ik ineens een beetje genieten. Heel eerlijk ben ik nog steeds niet op die "roze wolk" aangekomen, ik stress nog steeds en nu de kwaaltjes zijn verdwenen vraag ik me ook wel eens af of het nog wel in orde is. Maar mijn buik groeit, het hartje klopt en zowel de echoscopiste als de verloskundige zeiden beide dat dit er allemaal als een prachtige zwangerschap uitziet.
Poeh, lang verhaal zeg. Sorry hoor! Maar hopelijk heb je er wat aan. Je bent iig niet alleen ?
Vanwege de stress en een eerdere miskraam mocht ik met 6 weken voor een vroege echo. Waarvan ik hoopte dat het mij gerust zou stellen gaf het mij alleen maar nog meer stress; wij werden teruggezet met een aantal dagen. Er was niks anders te zien dan een dooierzakje. Die weken erop waren niet te doen, ik had een week lang bruin verlies, kramp op mijn werk en thuis moest ik alleen maar huilen van de hormonen, stress en de hele situatie rondom mijn moeder.
Met 8 weken moest mijn moeder voor de 2e keer worden opgenomen vanwege de 3 daagse chemokuur, ik had daarvoor een week zorgverlof opgenomen (ik werk fulltime) en zat bij haar in het ziekenhuis toen ik me bedacht dat ik absurd bezig was. Al deze angst en stress, dit kon ik nooit normaal managen. Op dat moment heb ik dan ook mijn werk laten weten dat ik niet meer zou komen voorlopig, ik ben de ziektewet ingegaan. Ook omdat ik een vrij verantwoordelijke baan heb en al voor de zwangerschap aangaf dat we onderbemand zijn. Gelukkig was het geen probleem en mocht ik alle tijd nemen die er nodig was.
Vervolgens met 8 weken weer een echo gekregen en daarop was dan EINDELIJK (naar ons idee duurde dit maanden haha) een prachtig kindje te zien met kloppend hartje. Wat een vreugde, ik heb gewoon gehuild van blijdschap in de stoel daar.
Met 9 weken weer een week bloedingen gehad, maar volgens de verloskundige hebben veel vrouwen hier last van.
Ik heb met 11 weken de termijnecho gehad en die was weer tip top in orde. Kleine bewoog goed en groeide ook goed. Hierna nog met 14 en 15 weken het hartje mogen luisteren ❤
Inmiddels ben ik 16 weken zwanger, morgen krijgen wij een pretecho. Maar alsnog zijn er zenuwen. Elke keer weer! Vreselijk is dat, ik denk dat dat nooit meer overgaat. Je wil zo graag goed doen voor zo'n klein hummeltje...
Een heel lang verhaal met uiteindelijk een korte boodschap: stress is naar mijn mening volkomen normaal. Maar probeer het te accepteren in plaats van er tegen te vechten. Op het moment dat ik met 8 weken accepteerde dat ik zoveel stress had en dat ik echt even om mijzelf moest denken kon ik ineens een beetje genieten. Heel eerlijk ben ik nog steeds niet op die "roze wolk" aangekomen, ik stress nog steeds en nu de kwaaltjes zijn verdwenen vraag ik me ook wel eens af of het nog wel in orde is. Maar mijn buik groeit, het hartje klopt en zowel de echoscopiste als de verloskundige zeiden beide dat dit er allemaal als een prachtige zwangerschap uitziet.
Poeh, lang verhaal zeg. Sorry hoor! Maar hopelijk heb je er wat aan. Je bent iig niet alleen ?
