Hallo meiden ! Ik heb een groot probleem mijn man en ik zijn nu 7 jaar bij elkaar. Vleden jaar september gestopt met de pil (was een hele grote wens samen een kindje te krijgen) ik zelf had altijd het gevoel dat ik niet zwanger kon raken (weet niet waar dat vandaan kwam). Begin februari ging het niet zo lekker tussen mijn man en mij, ik was vaak chagerijnig (ivm de zwanger worden, dacht dat het nooit zou lukken, hoewel we maar een paar maandjes bezig waren). Kreeg te horen dat mijn vader alzheimer had,en tot slot dat mijn beste vriendin al waarscheinlijk 4 jaar met baarmoederhals kanker rond liep,wat al door de hele lichaam was uitgezaaid (die is dus nou ook overleden, was alleen een beetje pijnbestijding en uitstellen). Mijn man werkte veel en ik kon het even niet meer aan,zat er door heen. Ik chatten wel vaker maar toen heb ik met iemand afgesproken 1e afspraak alleen gepraat en de 2e dus sex (heel stom)hij had condooms bijzich en ik had er eigenlijk helemaal geen zin in, het was voor mij meer in de vorm dat ik aandacht had. Toch sex gehad omdat ik niet durfde te weigeren,hij wist dat er bij mij en mijn man een kinderwens was en dat we daar ook mee bezig waren. Het gebeurde in de auto en was allemaal heel krap hij had de condooms gepakt en ik dacht dus dat hij die ook om had niet dus, ik kom er achter en toen onmiddelijk gezegt dat hij die om moest doen, er is dus alleen voorvocht bij mij naar binnen gekomen(ik weet het kan voldoende wezen). Eind februari niet ongesteld test gedaan en positief (nu ben ik inmiddels 24 weken, en het moet wel van mijn man wezen volgens de berekening er zat een week en een paar dagen tussen. Ik kon alleen maar huilen wat heb ik gedaan !! Zo ben ik niet !! Die man zocht nog wel contact voor meerdere afspraken maar heb dat niet meer gedaan (alleen via msn gepraat, en meer als vrienden, nu heb ik helemaal geen contact meer)MIjn man is helemaal in de wolken we weten dat we een zoon krijgen, alles is binnen qua babyspullen. En het is nu al een paar maanden geleden,maar hij weet het nog niet ik sta telkens op het punt om het hem te vertellen,maar komt er maar niet van zal ook toegeven dat ik niet durf! Het gaat sinds dat de eerste 3 maanden van de zwangerschap voorbij waren helemaal topppie, ik voel me herboren, en weer helemaal verliefd op me man (was ik nog wel, maar nu weer als een puber)Hij is absoluut tegen vreemd gaan, en ik ook snap ook echt niet waarom ik het heb laten gebeuren ! Ik denk telkens het is een droom het is niet gebeurd.En nu beginnen de twijfels ik weet dat de baby die ik draag van mij man is (diep in me hart, klopt ook met de datum) maar ik droom erover dat de baby als die geboren is helemaal niet op mijn man lijkt.Of straks met het bloed ik ben negatief, de bloedgroep van mijn man weet ik niet, stel dat hij ook neg is en het kindje straks positief dat kan natuurlijk niet.En ik wil het hem ook echt vertellen,maar heb dat dus nog steeds niet gedaan, niet om mijn eigen hachje te redden. Maar ben zo bang als ik het vertel en dat het kindje wel van mijn man is dat hij er dus niks mee te maken wil hebben, een hoop mensen zullen zeggen eigen schuld dikkebuld, is ook zo ben ik het helemaal mee eens ! Ik weet ook gewoon zeker dat het kindje van mijn man is. Als ik het vertel dan heb ik grote kans dat hij mij het huis uitzet, waarin hij groot gelijk heeft. Of dat hij een onderzoek wil doen of het daadwerkelijk van hem is en als het van hem is dat hij het nog een kans geeft. Maar het gaat nu zo lekker met ons en ik maak me hardstikke druk heb ook een hoge bloeddruk, en als hij te werk is zit ik alleen maar te janken wat heb ik gedaan? waarom??? En ik denk echt niet aan mezelf juist niet,we hebben de kinderkamer al binnen die kan hij niet meer terug brengen de wandelwagen is ook binnen al een tijdje dus die zou hij wel 2e hands kunnen verkopen maar dan gaat hij er op achteruit en hij zou het ook niet aan mij geven, hoeft ook niet! Dus ik zit nou moet ik het vertellen net nu het zo lekker gaat en ik weet echt diep in me hart dat het kindje van hem is (heb ook een temijnecho gehad en dat klopte gewoon allemaal) of moet ik het hem vertellen, en dat zijn hele wereld in elkaar zakt. Ik hoop dat jullie miscchien mijn verhaal willen beantwoorden! En nog even over die andere man ik had totaal geen gevoel voor hem, was in een rottige periode en hoe ik zo stom heb kunnen doen weet ik zelf ook niet, had er ook wel doorheen gekomen met mijn man. Bedankt voor eventuele reacties en sorry voor het alnge verhaal.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
groot probleem !!
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Jeetje, wat een verhaal! Ik ga je niet lopen veroordelen hier hoor! Je weet zelf ook dat het niet slim was, maar gebeurd is gebeurd en niemand heeft er meer spijt van dan jij, lijkt me.
Ik wou dat ik je wat goede raad kon geven, maar kan me je dilemma voorstellen:
- het vertellen, met het risico dat je relatie stukloopt terwijl je kind echt van hem is
- het niet vertellen met het risico dat het misschien toch niet zijn kind is of dat het ooit uitkomt dat je vreemd bent gegaan...
Ik kan niet inschatten hoe jouw relatie met je man is. Ik denk wel altijd 'eerlijk duurt het langs' en als je man echt van je houdt en jij van hem, is je affaire niet per se iets onoverkomelijks. Maar ja, da's makelijk praten voor een buitenstaander.
Wou je alleen sterkte wensen ik hoop dat jullie er uitkomen!
Ik wou dat ik je wat goede raad kon geven, maar kan me je dilemma voorstellen:
- het vertellen, met het risico dat je relatie stukloopt terwijl je kind echt van hem is
- het niet vertellen met het risico dat het misschien toch niet zijn kind is of dat het ooit uitkomt dat je vreemd bent gegaan...
Ik kan niet inschatten hoe jouw relatie met je man is. Ik denk wel altijd 'eerlijk duurt het langs' en als je man echt van je houdt en jij van hem, is je affaire niet per se iets onoverkomelijks. Maar ja, da's makelijk praten voor een buitenstaander.
Wou je alleen sterkte wensen ik hoop dat jullie er uitkomen!
ik zou zeggen, vertel het niet.
Je kan er alleen maar heel veel kapot mee maken. Je kan het altijd nog vertellen, mocht je echt serieus denken dat het kindje toch niet van hem is (tegen die tijd).
Je kan altijd je vk of gyn. in vertrouwen nemen, dat je het niet zeker weet of het wel van je man is, maar dat hij dat niet weet. beroepsgeheim!
Tuurlijk is het niet fraai wat je gedaan hebt, maar gedane zaken nemen nou eenmaal geen keer....
succes.
Je kan er alleen maar heel veel kapot mee maken. Je kan het altijd nog vertellen, mocht je echt serieus denken dat het kindje toch niet van hem is (tegen die tijd).
Je kan altijd je vk of gyn. in vertrouwen nemen, dat je het niet zeker weet of het wel van je man is, maar dat hij dat niet weet. beroepsgeheim!
Tuurlijk is het niet fraai wat je gedaan hebt, maar gedane zaken nemen nou eenmaal geen keer....
succes.
ik zou het denk ik ook niet vertellen,je maakt er misschien alles mee kapot wat je nu hebt!!! stel dat hij gewoon zegt dat het voor hem nu afgelopen is? ik denk dat je ermee moet leren leven,je hebt je straf hier nu ook wel mee gehad,jij moet de pijn dragen van jou daad,niet je man...ik bedoel dit niet lullig hoor!! en ook als je het verteld zul je keihard moeten vechten voor het vertrouwen van je man,hij zal je misschien ooit vergeven,maar vergeten???? en dan...misschien wil hij niet meer met je vrijen,heeft moeite met jou als je hem aanhaald??? ik zou het dus laten voor wat het is!!! sterkte!!
Ik denk dat je misschien er eerst via via moet achter komen wat de bloed groep van je man en van die ander is.. Kan je gewoon naar vragen! Daarnaast kan je misschien hulp vragen aan je huisarts..
Dan misschien er zo achter komen van wie het kindje zou kunnen zijn.. en anders vraag je die ander of hij wil mee werken aan een test.. en mocht het kindje niet van hem zijn gewoon je mond houden.. Denk dat je straf je schuld gevoel en je niet fijne zwangerschap wel genoeg is.. Mocht het kind namelijk wel van hem zijn en je verteld alles stort je meerderen mensen het ongeluk in!!
succes..
Dan misschien er zo achter komen van wie het kindje zou kunnen zijn.. en anders vraag je die ander of hij wil mee werken aan een test.. en mocht het kindje niet van hem zijn gewoon je mond houden.. Denk dat je straf je schuld gevoel en je niet fijne zwangerschap wel genoeg is.. Mocht het kind namelijk wel van hem zijn en je verteld alles stort je meerderen mensen het ongeluk in!!
succes..
Ik zou het ook niet vertellen. Gedane zaken nemen geen keer.
Tuurlijk is het fout wat er gebeurt is, maar je eigen relatie is nu super, waarom zou je het vertellen? laat het gaan. De kans dat het van die andere kerel is, is zo minimaal dus ga er gewoon van uit dat ie van je man is, en laat het verder rusten! Denk ook aan je kindje! Hij/zij verdient toch gewoon een lieve papa en mama die er voor hem zijn? Als jij je erg druk maakt werkt dat door op je baby, en spanning is nooit goed. Laat het gaan.... de bloedgroep van je man wordt echt niet nagekeken, en het kindje zal gewoon van je man zijn!!
Sterkte en niet te druk maken hoor!!
Tuurlijk is het fout wat er gebeurt is, maar je eigen relatie is nu super, waarom zou je het vertellen? laat het gaan. De kans dat het van die andere kerel is, is zo minimaal dus ga er gewoon van uit dat ie van je man is, en laat het verder rusten! Denk ook aan je kindje! Hij/zij verdient toch gewoon een lieve papa en mama die er voor hem zijn? Als jij je erg druk maakt werkt dat door op je baby, en spanning is nooit goed. Laat het gaan.... de bloedgroep van je man wordt echt niet nagekeken, en het kindje zal gewoon van je man zijn!!
Sterkte en niet te druk maken hoor!!
Niet vertellen... Kan altijd nog als er gerede twijfels blijken te zijn straks. Maar de kans dat het van die ander is, is zo klein... Geef jezelf wat tijd, wat je gedaan hebt en alle gevoelens die daarbij horen, raken vanzelf op de achtergrond. Waarom zou je jouw geluk, dat van je man en van jullie kind verstoren voor iets dat nu eenmaal is gebeurd? Met het vertellen los je namelijk niets op, je zadelt alleen jezelf EN je man met een probleem op. Gewoon samen genieten en laat de herinnering maar vervagen.
Succes
Succes
Hardstikke bedankt voor de snelle reacties !!!!!!!!!!!!!!!! Ik zit jullie berichtjes te lezen en barst gewoon in tranen los, had niet verwacht dat ik zulke lieve reacties kreeg. Ik volg jullie raad op ! Ik moet eerlijk zeggen dat ik hoewel ik altijd eerlijk ben er ook meer over zat te tobben om het niet te zeggen. snik snik even tranen wegvegen. lieve meiden hardstikke bedankt