@pliep: precies haar situatie is heel anders dan de mijne. Ik heb geen verstandelijke handicap en mijn man is een schat. Hij is geweldig!
Je het gelijk beter goed voorbereiden dan dat je niet weet waar je aan toe bent. Ik vind het knap van je dat je ook voor het moederschap durft te gaan met hyper mobiele gewrichten. Je zal een fantastische moeder worden en dat geldt voor alle moeders met een beperking/handicap! Het is natuurlijk ook belangrijk hoe je situatie is. We hebben allebei een partner die ons aanvult en helpt waar nodig is.
@Lyanne: het is zeker een interessant onderwerp, en je vragen zijn zeker niet brutaal. Je mag gewoon alles vragen.
Handicaps zijn inderdaad moeilijk met elkaar te vergelijken. Ik vind het zelfs moeilijk om mezelf te vergelijken met iemand anders die ook hemiplegie heeft. Het klopt inderdaad dat een handicap door veel factoren wordt beïnvloed. Het is ook de manier waarop je je handicap beleeft. Zie je het meer als 'handicap' of als 'beperking'? Ikzelf zie je de ene keer als handicap en een andere keer als beperking. Ik vind dat ik nog veel kan, maar ik zie ook wel dingen waarin ik word belemmerd. Maar ik ga daar nooit zielig bijzitten en ik vraag nooit hulp als dat niet nodig is.
Bij iedereen is hemiplegie verschillend. Dat heeft te maken met de mate waarin je een hersenbeschadiging hebt opgelopen.
Voor mijn zwangerschap kon ik wel veel lopen, wel met hulpmiddelen zoals een orthese en orthopedische schoenen. Nu tijdens mijn zwangerschap gaat het niet meer, ik kan nu alleen korte stukjes lopen en voor langere afstanden heb ik een rolstoel nodig.
Voor mijn zwangerschap had ik al beperkte energie en nu is de energie nog meer beperkt. Ik slaap overdag heel veel en 's nachts ook. Voor mijn zwangerschap kon ik al niet veel typen en nu ook niet, maar nu kan ik er niet eens opbrengen om een kort stukje te schrijven. Ook heb ik meer last van spasticiteit en stijfheid in mijn spieren.
@Nel: ik sta er ook verbaasd van te kijken, dat ik nu nog loop. Het had net zo goed gekund, dat ik niet meer kon lopen omdat het te zwaar zou zijn. Ik vind van mezelf dat ik ook hard achteruit ben gegaan. Daar ben ik ook wel erg van geschrokken, maar ik doe het rustig aan en dan komt alles wel goed.
Het is niet stom, dat je denkt dat pijn in je lichaam normaal is. Want als je iemand vertel dat je snel moe bent, dan denken ze dat er bij hoort en dat je niet moet klagen, maar ze vergeten wel dat je een handicap hebt en dat dat ook energie vreet. Het lijkt mij ook leuk om contact met elkaar te houden, dat kan natuurlijk via dit forum. En ik het ook gezellig om met andere mensen te praten. Ik heb ook bewondering voor jou, dat je toch een kindje krijgt terwijl je ED hebt, ook al is het erfelijk. Ben je niet bang dat je kindje ook ED krijgt? (Sorry dat ik het vraag maar ik ben wel nieuwsgierig, ik denk dat je deze vraag al vaker hebt gehad) hoe ga je daarmee om?
Jij wordt dus ook een jonge moeder, misschien ook maar beter ook van de heb je de energie ervoor en over 10 jaar misschien niet meer, tenminste zo denk ik erover. Daarom ben ik blij dat ik nu zwanger ben en niet over 10 jaar.
Bij mij was het ook nog niet de bedoeling om zwanger te worden. Ik ken mijn man nog niet zo erg lang. In april dit jaar kregen we iets met elkaar. We leerden elkaar kennen via een smsje. Ik wist niet wie hij was en hij niet wie ik was. Maar het klikte toch een zo heb iets met elkaar gekregen. Een aantal weken erna ontdekte ik dat ik zwanger was. Maar we wisten allebei dat goed zat tussen ons en dat we verder met elkaar wilden. We besloten het kindje te houden en te trouwen. En sinds zes oktober 2006 zijn we getrouwd. Veel mensen hebben bewondering voor me dat ik kinderen durf te krijgen. En inderdaad ik krijg ook te horen dat mensen niet te gaan grijpen, dat je positief blijft. Maar ik vind je moet wel. Ik ben gelovig en ik denk: God heeft mijn handicap gegeven, om mij sterker te maken
