Hartverscheurend II

Werd gestoord door mijn vriend. Kon mijn eerste bericht niet afmaken. Mijn vriend snapte er niks van. Hij snapt niet waarom ik zo moest huilen. Vond dat ik blij moest zijn voor hen. Ben ik ook wel ,maar ook niet. Ik wil ook al zo graag. Ben er ook al 5 jr. mee bezig.
Ik voel me zo ongelukkig. Ben bang dat er nu nog meer druk op komt te staan. En dat wil ik niet. Ik ben zo blij dat dit forum bestaat. kan ik tenminste mijn hart luchten.
Denk je dat je alles gehad hebt! Nee hoor, moet altijd erger...
Ben het zat!!
Yvette
 

Lieverd ik snap je helemaal hoor...

Huil lekker uit, gooi met deuren en hopelijk lucht dat een beetje op!!

Heb het zelf ook al verschillende keren meegemaakt, ben nu ook al weer 3.5 jaar op weg om zwanger te raken (en te blijven)
Het valt gewoon niet altijd mee om 'leuk' te doen als er weer iemand zwanger is geworden.

Ik misgun het niemand hoor, ben blij voor een ieder die zwanger mag raken en een kindje mag krijgen... MAARRR.... ik gun het mijn man en mezelf ook zo!!

Zeg het anders ook gewoon tegen haar, dat je blij voor ze bent maar dat het wat moeilijk voor je is omdat jezelf ook zo graag wil. Misschien is dat een optie?
En dat je vriend je niet begrijpt is jammer, maar mannen zitten nu eenmaal anders in elkaar. Dus je hoeft het niet altijd eens te zijn.

Sterkte!!
 
jeetje yvette.. wat moet dat nieuws hard aangekomen zijn!

ik snap je gevoel helemaal!!!
huil maar lekker.. mopper erop los! ik doe lekker met je mee...

ik ben zelf heel open over onze situatie. niet dat ik er bij de bakker over ga staan praten, maar vriendinnen weten het wel. ik denk dat ik het zou vertellen.. dat je het er moeilijk mee hebt, maar wel blij bent voor haar. mijn schoonzus is nu 7,5 weken op weg.. ik heb verteld dat ik wel blij ben voor haar, maar niet sta te gillen van vreugde. ze snapt het wel.

ik denk dat jou vriendin het ook wel snapt hoor!

een dikke knuff!!!!
Carina
 
Hoi Bloempje en Carina,
ze is een van mijn beste vriendinnetjes, dus we weten zo'n beetje alles van elkaar. Ze weet dat ik het er moeilijk mee heb. Zij is zelf ook al zo lang bezig en zij was ook heel verdrietig toen ik heel even zwanger was.
Ik moet er de hele tijd aan denken. Word er gek van!! Ik trek dit niet. Word dit ooit minder?
Vanavond naar de gyn, voor heteerst na de mk.  
Heel erg bedankt voor jullie medeleven!! Dat doet je echt goed.  
 
hoi yvette, wat rot voor je. ik weet precies hoe je je voelt. mijn allerbeste vriendinnetje werd ook zwanger, ongeveer 2 maanden na mijn miskraam. de nacht voordat ze het aan mij vertelde heeft zij allerlei nare dromen gehad over dat ik haar nooit meer zou willen zien enzo, zo'n zorgen maakte ze zich ook om mij. ik was heel erg blij voor haar, maar toen ik thuiskwam heb ik ook de longen uit m'n lijf gehuild, echt alsof het weer net gebeurd was. m'n vriend reageerde in eerste instantie ook zoals jouw vriend, zo van "gun je het haar niet ofzo, je moet toch blij voor haar zijn". later bleek dat hij het alleen maar zo had gezegd om mijn verdriet weg te nemen (wat dus niet werkte op die manier). ik heb het er erg moeilijk mee gehad en ik was zelfs bang dat mijn vriendschap met haar eronder te lijden zou hebben. ik kon het niet aan om naar haar zwangerschap te vragen en moest vaak huilen nadat ik haar aan de telefoon had gehad, vooral toen ze de 1e echo achter de rug had, toen kwam alles helmeaal hard aan.

maar....ik kan je vertellen, het gaat echt echt over dit gevoel. ik weet niet na hoeveel weken jij je miskraam hebt gehad, bij mij is het na 9 weken bekend geworden en 1,5 week later losgekomen. toen mijn vriendin voorbij die 9 weken was, was ineens mijn rotgevoel naar haar toe over. omdat ik dat zelf nog niet had meegemaakt, en alles voor die tijd was allemaal herkenning (naar iets waar je met je hele hart weer terugverlangd).
ik kan je alleen maar adviseren, hoe fijn het ook is voor je vriendin, op dit moment ga jij een beetje voor en moet er goed rekening worden gehouden met jou gevoelens. praat erover als je dat nodig hebt, en zeg haar dat je het niet altijd aankunt om over haar zwangerschap te praten. dat heb ik ook gedaan met mijn vriendin en we zijn nog steeds de beste maatjes.

en...er is ook hoop... inmiddels ben ik ook zwanger en schelen we maar 3 maanden met elkaar! we kunnen nu alles van afgelopen tijd inhalen en kletsen elkaar de oren van het hoofd over baby's enzo.

ik hoop dat het gevoel wat minder zal worden voor je, maar geloof me, dat zal echt gebeuren.
veel sterkte he!
liefs s
 
Dat zijn idd van die berichten die hard aan komen... en tuurlijk gun je het je beste vriendin.... maar jezelf ook zo.... ik hoop echt dat ook jij (en iedereen hier natuurlijk) snel zwanger mag worden en een hele tijd samen met je vriendin zwanger kan/ mag zijn... en dan straks lekker samen met de babys tutten.

groetjes,
Marije
 
hoi S,
jij verwoordt precies wat ik denk en voel. Ik heb op dit moment helemal geen zin in contact met haar. Wil er niet mee geconfronteerd worden. Wat is dit verschrikkelijk allemaal.Dit gevoel moet weg!
Vind het wel fijn om te lezen dat het bij jou allemaal goed is gekomen. Hoop dat het bij mij ook zo gebeurt.
Bedankt weer meiden! Jullie zijn kanjers! Als je dat maar weet
Liefs, Yvette
 
Lieve Yvette,

Ook ik herken je gevoel heel erg goed.
Ik heb vorig jaar 2 miskramen gehad. Na mijn 2e miskraam vertelde een vriendin van mij dat ze zwanger was. Ik vond het aan de ene kant heel fijn voor ze (ze waren al lang bezig), maar inderdaad aan de andere kant deed het zo ontzettend pijn!!
Die vriendin heb ik dat ook gezegd en ze heeft me ontzettend geholpen door steeds ook aan mij te vragen hoe het met me ging. Ik heb geprobeerd  met haar mee te leven, maar moest na haar verhalen ook heel erg huilen. Inderdaad ging het beter toen ze de 10 weken   (toen het mis ging bij mij) voorbij was. Daarna vond ik het leuk al die nieuwe dingen en hoopte ik vooral dat ik dat ook mee mocht maken.
Tijdens mijn 2 miskramen was mijn zus zwanger en beviel 5 dagen na mijn curretage (van mijn 2e miskraam). Wat pijn deed was dat mijn familie allemaal niet snapte hoe pijn dit deed bij mij. Ze verwachten van mij dat ik maar "gewoon" gezellig en blij deed.
Het voelde als zout in mijn wonden!

Nu ben ik op dit moment 34w5d zwanger en alles gaat goed. In het begin ben ik zo bang geweest dat ik ook dit kindje kwijt zou raken, maar dat gebeurde gelukkig niet.
Nu is mijn andere zus ook bezig met kinderen en verwachten ze van mij dat ik hier rekening mee hou ook al deden ze dat niet bij mij. Ook dat doet nu weer pijn.
Er wordt ook niet over de miskramen gepraat. Ik weet niet hoe dat bij jou is en of je er behoefte aan hebt, maar als je er wel behoefte aan hebt praat er dan vooral veel over!!
Ik heb gemerkt dat dat heel belangrijk is.
Ik hoop voor je dat je snel weer zwanger mag worden als je eraan toe bent!!

Dikke knuffel,
J_J
 
Terug
Bovenaan