Heb het moeilijk!!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal!

Kzal me eerst even voorstellen. Ik ben katja, 28 lentes jong en al 12 jaar samen, waarvan 2 jaar getrouwd met johan. Eerst volwassen geworden, ons leven opgebouwd, na 10 jaar getrouwd en gewacht op het juiste moment...
In Augustus 2009 gestopt met de pil en in maart 2010 een positieve test! Zwanger?!?
Ik was dus zwanger!! leuk? naar de dokter, de verloskundige, goede bloedonderzoeken... alles volgens het boekje...
Na 11 weken de echo, spannend!
Al die tijd dacht ik: leuk ik ben zwanger, maar ik geloof het pas als ik het zie. ben namelijk een enorme controlfreak! Alle kwaaltjes waren er, moest alleen niet overgeven. Mijn lijf was echt zwanger, maar mijn gevoel zei toch steeds dat het niet goed was. De dokter, verloskundige, iedereen eigenlijk zeiden: dat mag je niet denken... je moet positief denken... en dat deed ik uiteindelijk ook... maar toch...
En bij de echo waren 2 lege vruchtzakjes te zien, het was dus een tweeling...
Dus zwangerschap beeindigd met medicijnen...
Lichamelijk ging het wel, maar mijn geest was helemaal gebroken...
Na 2 maanden herstel mochten we weer proberen.
Maar nu op het moment ben ik er zo meer bezig dat ik mezelf gek maak. Om de haverklap testen. Nu zit ik 12 dagen ver in deze cyclus, voel me misselijk, moe, heeeeel erg emotioneel, af en toe een gespannen gevoel in mijn borsten....
En ik moet de tranen nu echt binnenhouden....
Help!!!!!!
 
He Katska, ik kan weinig zeggen waardoor je je beter voelt, ik kan wel uit eigen ervaring zeggen dat je het meer los moet laten.

Ik was augustus 2009 in verwachting en kreeg een miskraam, elke maand was ik bezig met mijn cyclus, vrijen wanneer het moest, je doet het zelfde dus je kent het wel.
Nu was het vervolgens januari, paar dagen voordat men ongi moest komen, en ik voelde me niet helemaal fit. En ja hoor dag voor de dag getest en opnieuw in verwachting. En weet je dat was de maand waarin ik het helemaal niet verwacht had, juist omdat we eigenlijk moesten vrijen omdat we rond men eisprong zaten en ik tegen men mannetje zei "deze maand kan me gestolen worden, dan maar niet, ik heb gewoon domweg geen zin om te vrijen" En ik zal je vertellen we vreeen niet, misschien een paar dagen later, ik durf je het echt niet te zeggen. Maar die maanden ervoor staat keurig in mijn agenda wanneer we sex hadden.

Waarschijnlijk heeft het geholpen om het gewoon los te laten, en meid ik ben nu 32 weken in verwachting. En verdriet zit er nog wel, maar dat slijt dat beloof ik je. Probeer dit niet je nummer 1 prioriteit te geven, blijf gewoon van elkaar genieten zoals je hiervoor deed, maak het niet een verplicht nummertje en je zal zien het gaat allemaal goed komen. Neem ook de tijd om het voor jezelf op een rijtje te zetten. Succes meid.

liefs nath

 
Ja moeilijk hè? ik herken je zo. ik heb zelf in november 2007 een miskraam gehad. Daarvoor was ik er ook wel mee bezig, maar na de miskraam helemaal. Ik werd er soms helemaal dol van. Ik kon de weken niet afwachten. Na drie maanden was het dan zover... toch nog snel achteraf. Maar die drie maanden leken wel jaren.

Ik weet het, het is zo moeilijk om het los te laten. Wij zijn nu bezig voor een tweede. De eerste maand was het niet gelukt. En het zit alweer helemaal in mijn hoofd. Piekeren piekeren piekeren. Constant die "als dit... als dat.."- gedachten. Zou alles wel goed in mijn buik zijn na de bevalling, zou ik wel een eisprong hebben? zou het zaad van mijn man nog wel sterk genoeg zijn??? Zo kan ik wel allerlei vragen bedenken en uitdenken, horrorscenario's bedenken... en het helpt je allemaal niets!!! Want door te piekeren wordt je niet extra vruchtbaar of sneller zwanger. Dus zonde van je energie.

Wat mij helpt:
* 10 minuten per dag alles opschrijven en piekeren en dan de rest van de dag jezelf een stop toeroepen als je weer gaat denken.
* ik ben gelovig en het helpt me om mijn verlangen elke dag bij God neer te leggen, alles op Zijn tijd... ook al duurt het nog jaren. Ik vertrouw erop dat Hij het goed doet, hoe het ook komt.
* steeds als je piekert, heel veel afleiding zoeken.
* zet op een papiertje waarom je hoop mag hebben en plak die op een plek waar je regelmatig komt. Zo indoctrineer je je zelf met positieve woorden.
En waarom zou je twijfelen? Je bent al eens zwanger geweest dus het komt echt wel weer. Laat je niet gek maken. En geef het tijd. Al wil je dolgraag weer snel zwanger zijn, je zult geduld moeten hebben.
* Verman jezelf en spreek je zelf eens stevig toe of laat een goede vriendin dat eens doen. Een vriendin die dit eerlijk wil zeggen tegen je! "Je bent niet eerlijk bezig! Kijk naar de dingen die je wel hebt en wacht het af."

Dit helpt mij altijd wel. We willen alles zo snel en het moet allemaal op onze tijd. Maar een zwangerschap is niet maakbaar en af te dwingen. Dat is één van de weinige dingen waar de mens geen controle over heeft. Het is en blijft een geschenk. Verlangen mag, maar geef het tijd!!!

Sterkte hoor!
 
En nog een tip:

Hou die tranen NIET binnen! Maar laat ze de vrije loop. Huil de spanning en het verdriet er maar uit. Het is niet niks om eerst 3 maanden te mogen genieten van een nieuwe toekomst. Van een zwangerschap en dan ineens weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Dat doet heel veel pijn. En kost heel veel moeite. Tranen helen de wond, ze zijn goed voor de verwerking. Je mag huilen om het verdriet, om het feit dat je weer opnieuw moet beginnen. Om het feit dat je nu geen geduld meer hebt (wat logisch is), om alles wat je overkomen is. Huil maar steeds wanneer je dat moet, krop het niet op! Het kan heerlijk opluchtend werken wanneer je het lekker allemaal uitgehuild hebt.

xxx
 
Goedenavond, graag zou ik mij even willen voorstellen. Mijn naam is Ingrid en ben 31 jaar. Ik weet niet of ik op de juiste forum ben maar ik heb een vraag waarop ik geen antwoord kan vinden, vandaar dat ik mij net heb aangemeld voor dit forum. Op dit moment ben ik 6 weken zwanger (denk ik/hoop ik) van mijn eerste kindje. Vorige week heb ik een zwangerschapstest gedaan en daar kwam een dikke positief uit, dol gelukkig natuurlijk, maar sinds enkele dagen voel ik helemaal niks meer aan mijn lichaan. Mijn borsten zijn niet gevoelig en mijn onderbuik trekt ook niet meer. Is het mogelijk dat ik een miskraam heb gekregen? Ik heb tot op heden geen bloed verloren. Ik hoop dat ik niemand gekwest heb door deze vraag hier neer te leggen en hoop dat jullie mij antwoord kunnen geven.
 
Hoi dames,

Inmiddels een aantal dagen verder..., heb nog steeds die symptomen... maar heb me voorgenomen dat ik gewoon afwacht, ik zie het wel, is het niet zo, jammer dan... En is het wel zo, dan zien we ook wel wat er gebeurt, ik hoop dat het deze keer goed gaat... Wel ben ik bang dat weer hetzelfde gebeurt als vorige keer, ik ben bang dat ik dan wer te happy zal zijn, en dat de klap dan weer hard aan zal komen... Maar ja, niet te snel lopen he?!
En dat loslaten, het een plekje geven, dat is zo moeilijk!!!!
Maar dames bedankt voor de reacties ik heb het toch even nodig. En vooral omdat het komt van mensen die weten waarover ze het hebben... anderen probereb wel... maar jullie weten hoehet voelt...

Groetjes xxxxx
 
Hoi Ingel,

voor ieder vraag een antwoord toch?
Wacht gewoon af...er kan vanalles gebeuren... je kunt nog kwaaltjes krijgen, bij iederee is dat verschillend, dus dat zegt weinig...
Maar ik heb ook geen bloed verloren of vanzelf een miskraam gekregen. Bij mij waren ze vanzelf gestopt met groeien, mijn lijf was gewoon zwanger, ze bleven gewoon zitten.
Echt... de enige manier om het zeker te weten, ids wachten op je eerste echo, als de rest super-positief is!
Laat eens iets weten....
 
Hallo katska,

bedankt voor je reactie. Ik moet inderdaad maar afwachten, blijft wel moeilijk. 31 juli heb ik een afspraak om een echo te maken. Wat een verschikkelijke tijd die eerste weken van een zwangerschap. Al die onzekerheid en onmacht
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan