Heftige ruzie waar baby bij was...

Ach, kan een keer gebeuren hoor. Geloof me, dit gebeurt de beste wel eens. Je kindje kan idd echt wel een keer een knal en wat geschreeuw verdragen en gelukkig is het goed gegaan deze keer. Het is logisch dat je geschrokken bent en onthou dat voor de volgende keer. Ga dan idd wat eerder naar buiten ofzo om even te luchten
Ik heb 2 dochters van 2.5 jaar en 11 maanden. En ja, wij maken ook ruzie. Vorige week nog was ik het zó beu dat ik de baby in de armen van mn man duwde en naar buiten ben gerend om even 10 minuutjes in mn eentje te wandelen en te huilen. Dat is soms nodig.
Voel je niet schuldig, dit kan gebeuren. Iedereen maakt ruzie hoor, geloof me. Probeer er alleen de volgende keer anders mee om te gaan.
Ik heb zelf mijn oudste dochter een keer geslagen  met een shirt, zo in haar gezicht. Ze was toen 15 maanden oud en zó aan het drammen. Het gebeurde gewoon. Dat was ook niet goed van me en ik herinner mezelf er aan als ik weer eens boos ben op de kinderen. Dat mag niet nogmaals gebeuren, dus dat is een les voor me geweest.
Besef je dat je dus niet de enige ben, dit gebeurt echt elke moeder wel eens hoor.. mij tenminste wel dus. 
Het is gewoon énorm pittig met kleine kinderen, zeker het eerste jaar, maar daarna ook nog wel. Probeer vooral een manier te vinden om zelf rust te vinden en het samen te doen, want de pittige momenten zijn nog niet voorbij hoor..
 
Wil niet vervelend zijn Minni maar als er al met een stoel gegooid wordt is wel even iets meer dan het met elkaar oneens zijn. Althans dat hebben wij hier nog nooit gehad. En denk dus wel werk aan de winkel maar goed het is verder ook niet mijn zaak. Ik hoop dat jullie misschien iets aan een tip van mij hadden, ik bedoel het goed en hoop uiteraard dat het jullie gauw beter gaat.
 
Eigenlijk is alles al gezegd wat ik wilde zeggen; zorg gewoon goed voor elkaar en gun elkaar slaap en rust, jullie zullen tot het 2e jaar echt nog veel vaker gebroken nachten hebben. 


 
Maak je inderdaad niet druk. Zeker in boosheid kan er wat gebeuren. Jullie denken er al over na, en hebben het er met elkaar over. 
Babys kunnen echt wel wat hebben, natuurlijk is het niet leuk. Maar ook ruzies horen bij het leven. Ook wat intensere ruzies, zolang het maar niet fysiek richting elkaar wordt.. 
Slaap lekker bij en geef elkaar wat liefde, ook in de buurt van de baby, ook dat voelt de baby zeker. 
 
Soms zoekt frustratie zich een weg naar buiten. En op zo'n manier dat je hier van schrikt. Dat jullie beiden beseffen dat het niet normaal is is vooral heel belangrijk. 
Ik lees hier vooral uit dat jullie allebei overprikkeld zijn en ook heel erg moe. Als het mogelijk is kijk da an naar een mogelijkheid dat de kleine ene paar daagjes uit logeren kan. Is er geen opa, oma, tante of oom of natuurlijk een vriendin die in wil springen?
Jullie kunnen dan eens lekker bijslapen, tijd voor jezelf nemen en ook belangrijk, tijd samen. Dus niet samen tv kijken, maar een  goed gesprek, samen een spelletje of een lekkere wandeling buiten. Herinner je weer waarom je hem zo leuk vond. Ouders worden is heel heftig. Je zult echt je draai moeten vinden in je nieuwe rol en ook weer goed leren hoe je elkaars partner bent. 
De baby houdt hier echt niets aan over zolang dit niet stelselmatig is.
 
Succes! 
 
Oh mijn god. Ik had deze begripvolle reacties helemaal niet verwacht en ik dacht ook niet verdiend... ik wil niet dramatiseren, maar door jullie heb ik toch nog goed kunnen slapen. Ik was zo bang dat we ons kind iets hadden aangedaan. Roepen is dus helaas wel vaker gebeurd en ook dat wil ik proberen zoveel mogelijk te verminderen, maar dit is echt de eerste keer dat mijn vriend het verloor, dat is écht de rust zelve. Hij is zelf ook zo geschrokken. Er zit zelfs een gat in de stucmuur, zo hard smeet hij :-(. Ik schaam me nog steeds dood, zeker omdat we een voorbeeldrol hebben. Heb mezelf flink onder mijn hol getrapt. Ik hoop dat het schuldgevoel snel slijt...
we hebben nu afgesproken een time-out in te lassen als 1 van de 2 dreigt te flippen of buitensporig te gaan schreeuwen. We spraken ook af dat er dan niemand fysiek weggaat of wat dan ook, maar wel dat we even in huis afstand nemen en dan later het onderwerp oppakken. Ook proberen we nu de nachten van elkaar af te wisselen en over te nemen. Ik heb mijn ouders ingelicht maar die schrokken van het feit dat we weer een flinke ruzie hadden. Ik wil ze er eigenlijk niet teveel bij betrekken ivm eventuele oordelen :-(. Hopelijk kunnen we het zo zelf oplossen en voorkomen. Vannacht elkaar nog maar goed een knuffel gegeven.
 
Lijkt me niet raar als jullie op een constructieve manier leren ruzie maken. Schreeuwen en stoelen gooien zijn daar geen onderdeel van, maar wel goed op weg. Professionele hulp is echt geen raar idee. Vooral omdat je liever wil voorkomen dan genezen. Zodra mensen ergens aankloppen is het vaak al laat in het proces. Denk dat jullie stappen in de goede richting zetten nu en hoop dat jullie dat verder samen kunnen en anders met ondersteuning.
Die tropenjaren zijn ook gewoon zwaar. Niet voor niets gaan de meesten uit elkaar voor de 5e verjaardag van het kind. Jullie weten zelf het beste wat je van elkaar nodig hebt;)
 
Constructief ruziemaken, dat moeten we idd echt gaan leren en dan vooral ik. Ik weet niet goed waar ik kan aankloppen voor zoiets. Moet dat via de huisarts?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan