HELLP-syndroom

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo ....,

Ik was benieuwd of er mama's op het forum zaten die ook hellp-syndroom (zwangerschapvergifting) hebben gehad.

Mijn zwangerschap was perfect. Tot 38.5 dagen, ik kreeg toen accute Hellp. Ik ben er echt heel erg ziek van geweest. Eerst besefte ik het niet zo. Maar nu ik meer in het 'gewone' leven kom. Merk ik het echt heel erg goed. Ik werk 3 dagen, maar heb dan minimaal 2 dagen nodig om helemaal bij te trekken.
Ik heb wel behoefte om met iemand te kletsen die dit ook (helaas) heeft meegemaakt.

Groetjes, Marije
mama van Sofie 3-5-08
 
Hoi,

Met 35 weken zwangerschap is Nora geboren en pas na de bevalling kreeg ik acute HELLP. Uiteraard had ik heel veel last in de laatste weken voor de bevalling, sterretjes zien en helemaal opgeblazen, hoge bloeddruk enzo maar de artsen dachten dat het niets was. Twee dagen na de bevalling werd ik nog veel dikker en dat was raar natuurlijk en moest ik acuut aan de magnesiumsulfaat en dat soort dingen.


 
Nu, na bijna een half jaar, heb ik nog best last van het HELLPsyndroom. Ik ben gewoon niet mezelf, heel snel moe en vergeetachtig en de concentratie is belabberd. Ik heb twee sollicitatiegesprekken gehad omdat ik graag weer wil werken (mijn dochter had gezondheidsproblemen na haar geboorte dus ik kon niet meer werken ivm de zorg voor haar), maar tijdens die gesprekken kan ik niet meer het niveau halen wat ik had. Heel gek en irritant. Heb jij dat ook?


 
Ik hoop dat het over een poos allemaal over is. De ene dag is wel beter dan de andere dus het zal wel goedkomen allemaal.


 
Groetjes, Jes
 
Hai Marije, en hai Jessica ( wij kennen elkaar al )

Ik ben met 32 weken door middel van een spoedsectio bevallen van een dochter vanwege het HELLP-syndroom. Ik was die ochtend nog aan het werk en ging 's middags gewoon op controle bij de VK. Die stuurde me door, vanwege hoge bloeddruk en eiwit in de urine, naar het ziekenhuis. Mijn bloeddruk bleef maar stijgen en mijn bloeduitslagen waren niet goed,  dus ik kreeg ook magnesiumsulfaat ( wat een naar spul ) en om 18:00 is Fenna geboren. De dagen erna ben ik nog wel beroerd geweest.

We hebben nu om Fenna veel zorgen. Daardoor heb ik weinig tijd om ergens bij stil te staan. Maar ik heb ook nog veel klachten. Kan me niet concentreren, ook niet op moeilijke gesprekken. Dingen onthouden is een probleem. Dat wat jij hebt is dus heel herkenbaar voor me Jessica.
Ik heb ook nog steeds een onderdruk van 90 terwijl ik normaal een onderdruk van 65 heb. Ook daar heb ik last van. Voel constant een druk achter mijn neus en jukbeenderen en ben veel dizzy.

Het is echt heftig om zoiets mee te maken en ik weet ook dat ik er nog lang niet "klaar" mee ben emotioneel gezien. Maar ik ben ook godsblij dat ik er nog ben en dat mijn dochter er is. Ik geniet heel erg van haar.

Wel fijn om zo lotgenoten te treffen he?
 
Hoi Marije en j_u_f,


 
Zeker fijn om te kunnen schrijven over alle ervaringen. Ik vind het een nare ziekte, of wat het dan ook is. Ik had echt gedacht dat ik er geen last van zou hebben maar dat is niet het geval. Eerst dacht ik nog dat het de gewone ontzwanger-dingen waren allemaal, maar dat is het dit keer niet. Doordat Nora tot 2 weken geleden steeds ziek was en in het ziekenhuis lag, heb ik er niet zoveel over na kunnen denken en dat komt vast nog wel een keer op m'n bord maar nu ben ik ook blij dat ze het beter doet en probeer ik te genieten van de gewone dingen.


 
Het moeilijkste vind ik het als ik bij anderen op kraambezoek ga. Toevallig zijn er in m'n omgeving de afgelopen 3 weken, 4 baby's geboren dus veel kraambezoek en dan zie ik die blije moeders met gelukkig wel goede bevallingen en gezonde kinderen en dan is het soms slikken. Slaat nergens op, want ik ben heel blij voor ze maar ik heb m'n zwangerschap niet normaal kunnen uitlopen en eindigen. Voor mijn gevoel dan he? De eerste weken was puur overleven voor allebei en dan is de kraamtijd ineens een heel ander verhaal. Ik weet niet eens meer hoe die kraamweek verliep, moet ik zeggen.


 
Hoe was dat bij jullie?


 
Groetjes, Jessica
 
Hallo meiden
ik kom van het voorjaarsforum en ik wou ook even reageren toen ik zwanger van mijn zoon was had ik ook op het laatst het help syndroom dat was in september 2005.
Mijn zoon is toen opgewekt en alsnog een spoedkeizersnee onder volledige narcose ik ben echt heel erg ziek geweest ik kreeg tijdens het opwekken magnesiumsulfaat.Mijn bloeddruk was ook erg hoog.Nou heb ik in februari een dochter gekregen ik ben heel goed in de gaten gehouden of ik het niet weer zou krijgen ze hebben mij ook een keer opgenomen toen ik koorts had dat was in januari en ik kreeg bijna weer dezelfde klachten maar gelukkig was het toen niet.Maar ik kan wel zeggen dat jullie verhalen mij ook zo bekend voorkomen ik ben heel vergeetachtig voor de geboorte van mijn zoon helemaal niet en inderdaad soms moeilijk concentreren vlekken voor mijn ogen een soort migraine aanval .Ik hou ook nog steeds vocht vast in mijn rechterbeen helemaal.Mijn dochter is ook met een keizersnee gekomen en ik moet zeggen dat het nou wel meeviel allemaal. Maar de klachten heb ik nog steeds dus ik weet niet of ik er nog vanaf kom
 
Ook ik vind het moeilijk om andere zwangeren te zien. Mijn schoonzus was 2 weken voor mij uitgerekend en toen ik bij haar op kraamvisite ging was Fenna al 6 weken oud. Haar zoon was echter 2 keer zo groot en lekker thuis bij mamma, terwijl Fenna nog in het ziekenhuis lag. Dat vond ik echt heel moeilijk.  
Ook ben ik bevallen voordat mijn zwangerschapsverlof inging. De kraamtijd was op en neer racen naar het ziekenhuis. Fenna heeft ook ( zoals veel prematuren ) het eea aan tegenslagen gehad dus je maakt je continu zorgen.

Bij mijn eerste zwangerschap  werd ik in week 33 opgenomen met een acute alvleesklierontsteking.  Ik heb toen een maand in het ziekenhuis gelegen met sondevoeding  en  ben verschrikkelijk ziek geweest. Ik was 10 kilo afgevallen, heb in totaal 60 spuiten morfineachtig ( pethidine )  spul gehad tegen de pijn en was echt een lopend lijk, zo zag ik eruit.  Ook toen dus geen normaal  einde van de zwangerschap. En ook die kraamtijd was moeilijk omdat ik zelf nog moest herstellen.  
Ik moet ook echt slikken als ik hoogzwangere vrouwen zie of op kraamvisite moet. Dat is niet omdat  ik het de ander  niet gun, maar gewoon omdat ik het zelf zo heb gemist.

Ja, verder is Fenna echt een snoepie natuurlijk maar de zorgen blijven.  Dus  tijd voor mezelf heb ik niet.
 
 
Hi hi,

Oh, zo herkenbaar wat ik allemaal lees. Vermoeidheid, concentratieproblemen er emotioneel. Het lijkt wel of de wereld om je heen gewoon verder gaat en dat je niet zo snel mee kan komen. Aan de buitenkant lijk je niet 'ziek'. Ik werk nu 3 dagen op een SBO school. En dat vind ik echt pittig en vermoeiend genoeg. Ben vandaag naar de directeur geweest en heb dit aangegeven. Ik hoef nu gelukkig niet alle vergaderingen bij te wonen. Als ik maar wel op de hoogte ben van wat er besproken is.
Toen ik destijds doorgestuurd werd naar het ziekenhuis en dat ze daar zeiden dat Sofie geboren moest worden. Vond ik dat emotioneel heel erg zwaar. Ik voelde me op dat moment niet echt ziek en het kwam echt als een schok. Nu ik weer aan het werk ben en op verschillende sites heb gelezen, weet ik dat ik echt wel heel erg ziek was. Helemaal als je achteraf hoort dat je bloedplaatjes 150 of meer moet zijn en mijn dieptepunt was 33. Maar goed, daar nu maar niet te veel bij stil staan. Ik heb het geluk dat mijn dochter bijna 39 weken was toen ze geboren werd en gezond. Daar ben ik dankbaar voor.
Toch fijn om lotgenoten te vinden, je hoeft niet alles uit te leggen, je snapt elkaar gewoon.

Groetjes, Marije
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan