HELLP-syndroom

Hi j_u_f,

Ik werk op een SBO school, heb leerlingen van groep 7. Ook lekker aan het puberen.
Maar ik vind het wel weer pittig. We hebben veel kinderen met zorg. Zowel leerproblemen als gedragsproblemen. Je hebt naast je gewone nakijk werk, veel leerlingbesprekingen, gesprekken met ouders. Ik ben echt bekaf na het werk. Maar ik vind het wel leuk en dat is het belangrijkste.

Ik weet niet meer wie het vroeg, maar ik ben idd ook weer begonnen met sporten. Ik wil graag weer in conditiet komen. Vette spierpijn heb ik. (vind het stiekem wel fijn, dan weet je dat je tenminste wat gedaan hebt)

Vandaag voor het eerst pap met een lepeltje gegeven. Errug leuk! De eerste paar happen, vond ze erg interessant. Maar na de 4de hap, begon ze heel vies te kijken. Super gaaf!
In tegenstelling tot sommige anderen, heeft Sofie geen hinder gevonden van mijn zwangerschapsvergiftiging. Met haar gaat het heel erg goed. Het is een lekker pittig dingetje.
Ik was vandaag ook niet vooruit te branden. Ik zou vanalles doen in het huishouden, maar uiteindelijk niks gedaan. Mijn man moet nu ook veel meer doen. Want ik wil mijn huis wel netjes hebben.

Wat heeft het met jullie man/ vriend gedaan, dat je zwangerschapsvergiftiging hebt /gehad?

Groetjes, Marije
 
Hoi Marije,


 
Mijn man heeft er veel moeite mee gehad dat ik zwangerschapsvergiftiging kreeg, hij is vreselijk geschrokken maar dat komt ook mede door de wijze waarop we er achter kwamen. We zaten op de couveuse-afdeling bij m'n dochter en toen ineens kwamen drie verpleegkundigen en een arts eraan rennen en zeiden alleen maar dat ik in een rolstoel moest en dat ik heel ernstig ziek was. Verder geen woord en dan weet je natuurlijk niet wat er is. Ik moest gelijk op een aparte kamer zonder daglicht en aan de magnesiumsulfaat en de arts bleef er de hele tijd bij zitten. Dat vond mijn man erg moeilijk. Aangezien ik daarna pas langzaam opknapte, heeft hij veel extra moeten doen, zo ook met de zorg voor Nora en mijn zoontje. Voor de bevalling was ik wel ziek, maar pas erna heeft hij bijna zowel mij als Nora verloren en dat had grote impact. Nu gaat het weer goed met hem, ondanks de zorgen voor Nora natuurlijk. Het is wel zo dat niets meer vanzelfsprekend is. 'Even' kinderen krijgen, om het zo maar te zeggen, is er niet meer bij.


 
Je schrijft dat je ook grootse plannen had om in huis dingen te doen en dat er uiteindelijk niets van is gekomen, dat heb ik ook wel eens! Soms is de energie er gewoonweg niet en is het zorgen voor de kinderen het maximale wat ik kan doen en dat is balen. Ik wil zo veel! Ik was laatst een dagje naar Appelpop, nou dan kun je me opvegen aan het einde van de avond en de volgende dag. Belachelijk is dat, dan voel ik me wel tachtig jaar joh. Knap dat jij dat allemaal kunt met werk erbij.


 
Groetjes, Jessica


 
 
 
Hi Jessica,

Knap dat jij dat allemaal kunt met werk erbij.


Zo gemakkelijk gaat het allemaal niet. Ik ben laatst bij de directeur geweest om aan te geven dat ik heel erg moe ben en het me soms te veel is. Wij hebben op woensdagmiddag altijd vergaderingen. En daar hoef ik nu voorlopig even niet heen, alleen als het super belangrijk is, dan wel.
En op een bepaald punt ga ik gewoon door,want je moet. Je hebt gewoon niet altijd keus.
En ondanks dat het zo nu en dan best pittig is, vind ik het ook wel fijn om iets voor me zelf te hebben. Ik ben niet een moeder die volledig huisvrouw zou kunnen zijn. Dan komen de muren gewoon op mij af.

Mijn man is een gesloten iemand als het gaat om gevoelens. Maar ik weet zeker dat het hem veel heeft gedaan. In het ziekenhuis is hij er constant voor mij geweest. Hij was er 's ochtends om 7 uur al en ging pas laat weg. Door alle hectiek rondom de bevalling en dat ik zo ontzettend ziek ben (geweest). Is de band tussen hem en onze dochter heel erg hecht en sterk. Als mijn man in de kamer is en hij kijkt niet naar Sofie, dan maakt ze geluidjes zodat hij wel weer naar haar kijkt en dan lachen ze allebei. Ja, Sofie wint haar papa helemaal om haar vinger.

Groetjes, Marije
Sofie, 20 weken.
 
hahaha die sofie, 2 handen op een buik met pappa.

@Marije, heb je helemaal niet in de ziektewet gezeten? Als je nog zo moe bent, is het dan geen idee om je ziek te melden en op therapeutische basis te gaan werken. Ik weet namelijk zelf hoe het gaat in het onderwijs, rustig aan doen is er gewoon niet bij. Ik werk op een Montessorischool en heb ook veel zorgleerlingen in de klas. Het is bijna niet te doen op halve kracht, omdat je naast het lesgeven, nog zoveel andere dingen moet doen en je toch eindverantwoordelijk bent voor je klas.
Omdat ik na de eerste zwangerschap ook lang moest herstellen, weet ik een beetje wat ik aankan. Geloof me, je kunt beter rustig aan beginnen en het opbouwen, dan je erin storten en afbranden. Soms kun je jezelf echt overschatten. En natuurlijk is het lekker om wat voor jezelf te hebben. Ik heb  ook om die reden wel weer zin in werken. Maar dan kun je dat beter op tehrapeutische basis doen en rustig aan  opbouwen.
Ik kan natuurlijk niet helemaal inschatten hoe je je voelt en ik wil ook echt niet als  een betweter hier wel even vertellen wat je moet doen. Maar mijn ervaring is wel, dat je  zelf soms niet zo goed  door hebt  hoe moe je bent. En het HELLP-syndroom  is niet niks. Ik denk dat de meeste  vrouwen het eerste halfjaar erna, nog niet in staat zijn volledig te werken.

 

Mijn man is redelijk nuchter, maar als ik ook maar wijs naar een zwangere vrouw roept hij,....nooit weer.
Hij heeft me inmiddels 2 keer heel ziek gezien en had me beide keren kunnen verliezen. De eerste keer had ik vreselijke pijn ( met die alvleesklier )  en mocht hij de eerste week,  bij me blijven slapen in het ziekenhuis. Toen heeft hij me ook echt verzorgd. Hielp met in en uit bed stappen, omdraaien, douchen en dat alles met veel liefde, dus zonder ook maar een moment te zuchten of te steunen. De pijn die ik had was onbeschrijfelijk heftig. De eerste dagen kroop ik echt tegen de muren op. Daar heeft hij nog weleens moeite mee, dat hij me zo gezien heeft en niks kon doen.
Tijdens het HELLP-gebeuren was het vooral onwerkelijk. Ik voelde me in eerste instantie helemaal niet ziek namelijk. Toen ik de eerste magnesium bom kreeg moest hij even slikken want ik zwol helemaal op ( vond het trouwens ook een eng goedje hoor ), maar daarna waren er vrijwel meteen zoveel zorgen om Fenna.
Hij gaat er wel goed mee om verder. Laat mij af en toe lekker bij hem uithuilen en verder wil hij vooral niet denken aan wat er had kunnen gebeuren. Een eventuele volgende zwangerschap is iets waar hij van in paniek kan raken, van de gedachte alleen al.

Fenna heeft trouwens gisteren haar eerste lachje laten zien. Ik geniet ook zo erg van haar. Ondanks de zorgen is het een heerlijk meisje, ze maakt lekker contact en is een echte knufelkont.

Hebben jullie dat soms ook, dat je opeens zo blij en gelukkig kunt zijn. Dan voelt het als een soort overwinning, dat we er nog zijn en mogen genieten van alles. Het zonnetje schijnt vandaag lekker. Ik ga zo even de tuin in, Fenna ligt lekker te tukken en vanavond drink ik een glaasje wijn met manlief, heerlijk.

@ Jessica, leuk joh appelpop. Welke bandjes  waren er allemaal. Kan me wel goed voorstellen dat je dan helemaal gesloopt bent daarna. Maar je hebt het toch even mooi meegepikt.
 
@ marije: Leuk dat de band tussen Sofie en je man super is!! Dat geeft dan weer energie of niet? Succes met alle drukte op je werk.


 
@ j_u_f: Geweldig dat Fenna lacht! Ik kan me helemaal voorstellen dat je eventjes ontzettend gelukkig bent met zoiets als een eerste lachje. Geniet ervan joh. Heb ik ook wel eens, heel soms als Nora blij is, of bijvoorbeeld schaterlacht als ik haar kietel op haar buikje dan vergeet ik alles en ben ik alleen maar dolgelukkig. Soort verlate roze-wolk-momentjes. Nora lachte trouwens pas heel laat, we moesten er even op wachten om het zo maar te zeggen. Het roze-wolk-moment is een beetje weg want de laatste dagen huilt ze weer ontzettend veel en spuugt halve flessen eruit. We zijn net begonnen met groentehapjes op aanraden vd kinderarts maar ze lijkt ontzettend allergisch te zijn. We zien het dit weekend nog een poosje aan.


 
Geniet van de mooie momenten en het zonnetje natuurlijk!
 
@ Jessica, ahhhhhhh neeeeeee , gaat het eindelijk een beetje goed en dan krijg je dit weer. Ik hoop dat het van korte duur is zeg. Van allergieen kunnen ze flink ziek zijn. En een huilende Nora is voor jou ook heel zwaar. Heb je bij haar ook weleens gedacht aan een koemelkallergie?  Ik heb er bij Fenna ook weleens aan gedacht.  Nu maar hopen dat ze er  snel weer overheen is. Hoe ging het  vandaag verder?  Heb je ook de ruimte om zelf even bij te tanken af en toe?

@ Marije, ik lees net mijn stukje over je werk terug en realiseer me dat ik wel een beetje betweterig overkom. Ik kan natuurlijk helemaal niet inschatten hoe jij je voelt. Lees het maar met een korrel zout.
 
Hoi j_u_f


 
Nora heeft koemelkallergie, heb je goed gezien. Toen ze ruim twee maanden was en het huilen onaanvaardbaar werd, moest ze terug naar het ziekenhuis en hebben de artsen dat vastgesteld dus ze kreeg vanaf  die tijd  speciale voeding. Er is zoveel aan de hand geweest met Nora dat ik dat vergeten ben te vertellen. Soms weet ik ook niet meer wat ze nu precies allemaal heeft hoor. Als ik het aan vrienden moet vertellen dan raken die de draad ook kwijt. Ze had zeker bij haar eerste opname zoveel verschillende gezondheidsproblemen en dan concentreerde ik me op het ergste en vergeet je de rest te vertellen aan anderen. Ze zagen dat aan het overstrekken, ze werd heel rood met huilen (niet gewoon rood zoals baby's wel eens worden als ze huilen) en het was meer krijsen van pijn dan huilen. Ken je dat geluid? Vreselijk is dat. Omdat ze koemelkallergie heeft, raadde de kinderarts deze week aan om met groente te beginnen en niet met fruit. Eigenlijk heeft ze bijvoeding nodig namelijk (niet als je haar ziet by the way, het is een dikkerdje geworden haha). Gistermiddag was helemaal niet leuk want ze bleef maar huilen en wilde ook niet slapen  dus ik heb zo geen tijd om bij te komen. Mijn man voetbalt op zaterdagmiddag en dan is het voor mij dus de zesde dag achter elkaar dat ik alleen ben met beide kinderen en dan is het soms wat veel. Als Nora zoveel huilt dan he, dan wil ze namelijk alleen maar rechtop tegen mij aan gehouden worden. Tja, heel lief   maar ik moet echt wel eens wat doen. Laat staan de aandacht die m'n zoontje uiteraard ook wil. Hij is net twee en zit vol energie. Ik hoop dat Nora snel haar ritme weer oppakt en beter in haar vel gaat zitten. In ieder geval heb ik een paar weken gehad dat ze het super deed en de ontwikkeling die ze heeft gemaakt in die tijd, neemt niemand haar nog af! Zoals je al zei: genieten van de mooie momenten!


 
Het spugen is nog steeds veel, ondanks dat ze refluxmedicatie krijgt met volwassene-dosis. Ja, echt waar. Meestal groeien kinderen daar overheen dus ik heb goede hoop dat het minder wordt als ze ouder is. Hoe zit dat met Fenna? Zij heeft ook reflux of niet? Huilt ze minder dan eerst? Hoe doe jij dat allemaal overdag, kun jij een beetje tijd vinden om zelf wat te doen of juist niets te doen?


 
 
 
He Jessica,

Ach gossie toch, heeft dat arme meisje ook nog een koemelkallergie. Zo sneu, en de ellende is, zo kan ze zich ook niet lekker ontwikkelen. Ze is veel te druk met overleven. Ik hoop dat het met die allergieen meevalt. Ik weet van een kennis dat ze er grotendeels weer overheen kunnen groeien. Maar de eerste jaren is heel lastig, want jij als ouder moet maar uit zien te vogelen wat ze allemaal kan hebben en wat niet. En natuurlijk ben je blij dat ze die 3 weken heeft meegepikt,  maar  je gunt het haar  ook gewoon  dat ze  lekker in haar velletje zit.  Ze heeft het al  zoveel meegemaakt ( en jij natuurlijk ook )    

Poeh als ik dat lees, dat je 6 dagen je alleen moet redden met 2 kids, dan neem ik mijn pet voor je af hoor. Heb je nog wel momenten voor jezelf? Zeker als Nora zoveel huilt, dan is het vast heel zwaar.  Ik vond het  ook zo  zwaar  toen Fenna zoveel huilde. Moeilijk om je kind pijn te zien hebben. Dat krijsen, wat je beschreef, herken ik wel. Fenna deed dat voor haar opname ook zo erg. Dat gaat door merg en been. Toen ze was opgenomen hoorde ik haar de eerste nacht  thuis ook nog huilen, terwijl ze er niet was. Dat blijft zo in je hoofd hangen.
 
Ik ben een beetje verwend, ben eigenlijk alleen maar 2 dagen per week alleen thuis met de meiden. Maar dat vind ik al best pittig. Vooral toen Fenna nog veel huilde was het echt kunst en vliegwerk. Nu begint er een ritme in te komen en hebben we ook de avonden weer voor onszelf.
Fenna huilt eigenlijk nog maar zelden. En krijsen doet ze al helemaal niet meer. Ik heb ook het idee dat ze veel minder last heeft van de reflux.  Als we de voeding weer moeten ophogen is het even weer veel slikken en melk teruggeven maar  het valt mee.  Ik denk dat de zantac goed zijn werk doet. Verder heb ik haar in een heel strak ritme. Dat werk ook supergoed bij haar. Wel zitten we nog steeds met de nachtvoeding maar dat komt omdat ze nog zo klein is. Ooit gaat ook dat goedkomen .

Slaapt Nora 's nachts wel goed? Anders kun je helemaal niet bijtanken
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan