Ik ben dit gesprek al eerder aangegaan. Toen hadden ze overlegd en aangegeven dat ik thuis mocht bevallen. Nu met een nieuwe verloskundige erbij die mijn bloeddruk met de verkeerde band gemeten had en op een andere en hogere waarde uitkwam vonden ze het toch nodig om opnieuw te overleggen. Ondanks dat mijn buurvrouw die diabetesverpleegkundige is 2 uur daarna een normale bloeddruk bij mij heeft gemeten. Maar dit was niet op de praktijk. Bij de volgende controle bij de verloskundige waren de waardes ook weer hetzelfde als normaal.
Wat mij vooral tegenstrijd nu is dat zij overleg plegen en dan de coclusie aan jou mededelen i.p.v. een advies uitspreken. Dit geeft mij het gevoel dat er niet geluisterd wordt. Terwijl ik dit uiteindelijk wel zelf moet gaan doen. Zij hebben een ondersteunende rol. Daarbij maken ze meteen duidelijk dat er protocollen in het ziekenhuis zijn waar niet vanaf geweken mag worden zoals een infuus inbrengen wat bij mij alleen bij mijn duim kan vanwege diepliggende aders. Ja dat klopt dit gaat me ernstig belemmeren in mijn bewegingsvrijheid en ook ietwat pijnlijk zijn omdat dat over mijn bot wrijft maar daar merk ik tijdens het moment niet zo heel veel van verzekerden ze me. Ikvind dit echter wel een probleem. Aangezien ik me daar niet prettig voel en dan zo'n constante prikkel. Ik kan me niet voorstellen nu dat dit helpt bij het rustig in mijn bubbel komen en bevallen.
Dit heb ik ook allemaal op een rustige manier verwoord. De reactie was misschien helpen geurkaarsjes om je op je gemak te laten voelen... ik heb hetgevoel alsof ze erlangs praten en niet naar afwijkende opties willen kijken. Dus mij niet willen horen. Hoe gaat dit dan tijdens de bevalling? Gaan ze me dan wel horen en met mij in overleg? Vandaar mijn angstopbouw van de afgelopen dagen.
Mijn moeder zegt dat dit lijkt op haar monologen bij de ggd artsen als ik krijste van de pijn bij de inentingen en vervolgens een week doodziek was en hoge koorts had. Later bleek ik allergisch voor stoffen die bij de entingen zitten te zijn. Maar daar wilden de artsen niet aan vroeger. Ik stelde me gewoon aan. Pas nadat ik een keer bewusteloos ben geraakt hebben ze dit ontdekt. Vandaar mijn angst voor het ziekenhuis.
Groetjes een aanstaande mama
Wat mij vooral tegenstrijd nu is dat zij overleg plegen en dan de coclusie aan jou mededelen i.p.v. een advies uitspreken. Dit geeft mij het gevoel dat er niet geluisterd wordt. Terwijl ik dit uiteindelijk wel zelf moet gaan doen. Zij hebben een ondersteunende rol. Daarbij maken ze meteen duidelijk dat er protocollen in het ziekenhuis zijn waar niet vanaf geweken mag worden zoals een infuus inbrengen wat bij mij alleen bij mijn duim kan vanwege diepliggende aders. Ja dat klopt dit gaat me ernstig belemmeren in mijn bewegingsvrijheid en ook ietwat pijnlijk zijn omdat dat over mijn bot wrijft maar daar merk ik tijdens het moment niet zo heel veel van verzekerden ze me. Ikvind dit echter wel een probleem. Aangezien ik me daar niet prettig voel en dan zo'n constante prikkel. Ik kan me niet voorstellen nu dat dit helpt bij het rustig in mijn bubbel komen en bevallen.
Dit heb ik ook allemaal op een rustige manier verwoord. De reactie was misschien helpen geurkaarsjes om je op je gemak te laten voelen... ik heb hetgevoel alsof ze erlangs praten en niet naar afwijkende opties willen kijken. Dus mij niet willen horen. Hoe gaat dit dan tijdens de bevalling? Gaan ze me dan wel horen en met mij in overleg? Vandaar mijn angstopbouw van de afgelopen dagen.
Mijn moeder zegt dat dit lijkt op haar monologen bij de ggd artsen als ik krijste van de pijn bij de inentingen en vervolgens een week doodziek was en hoge koorts had. Later bleek ik allergisch voor stoffen die bij de entingen zitten te zijn. Maar daar wilden de artsen niet aan vroeger. Ik stelde me gewoon aan. Pas nadat ik een keer bewusteloos ben geraakt hebben ze dit ontdekt. Vandaar mijn angst voor het ziekenhuis.
Groetjes een aanstaande mama