Ik lees hier verschillende berichten over het afbreken van een zwangerschap en kan er helaas over meepraten. Kort geleden hebben ook wij de zwangerschap moeten afbreken van een zeer, zeer, zeer gewenst kindje (20wkn). Hij had een chromosomale afwijking, maar ook een ernstige hartafwijking (geen tussenschotten, geen hartkleppen) en later bleek dat ook zijn nieren, lymklieren en longen niet (goed) functioneerden. Dat wil je het liefste wat je hebt niet aandoen, daarvoor wil je hem behoeden. Je maakt dus een onmenselijke keuze uit pure liefde voor je kind.
Veel mensen begrijpen dit, maar er is ook een deel dat er toch niets van begrijpt. Ook niet dat je dan intens verdriet ervaart. Want je hebt het toch zelf besloten, het is toch beter zo?!! Daarom open ik dit item. Net zoals ik bij veel andere mama's lees, breekt je hart. Je moet iets beslissen wat je nooit maar dan ook nooit wilde..... je voelt je kind al bewegen in je, je hebt contact. Je wilt hem bij je houden, je wilt hem niet laten wegvliegen. Toch heb je soms geen keuze. Slapeloze nachten, denken, afwegen, afscheid moeten nemen. En telkens weet je dat je je lieve schat dit niet wilt aandoen. Maar het voelt zo verscheurd. Het doet zo zeer.
Dan komt die dag dat je medicatie moet nemen. Dit is het begin van het einde; je weet het. De pillen krijg je bijna niet weg, je tekent het doodvonnis van je zo ernstig zieke kindje. Het is een verdriet dat je niet kunt omschrijven, alleen maar kunt delen met lotgenoten. Uit liefde voor je kind, laat je hem gaan. En ooit, ooit kom je hem weer tegen in de hemel, hoop je. Dan zou je hem (of haar; bij ons was het een zoontje) voor eeuwig in je armen willen sluiten.
Wij hebben goed afscheid van onze kanjer kunnen nemen, hij zag er mooi en vredig uit toen hij werd geboren. We hebben deze herinnering voor altijd bij ons.
Ik wil alleen zo graag kwijt dat het 'niet zomaar' een keuze is; het is iets onmogelijks, wat zo tegen je moedergevoel ingaat, je voelt je verscheurd.
Bovendien ben je met z'n tweetjes (je vriend/man en jezelf), en het is lastig om met elkaar helemaal op dezelfde lijn te zitten of in dezelfde fase van het rouwproces te zitten. Ook rouwen mannen weer heel anders dan vrouwen; ogenschijnlijk lijken ze er makkelijker mee om te gaan of sneller de draad op te pakken, terwijl het voor vrouwen zo heftig en intens is geweest dat je je soms niet kan voorstellen dat het leven weer gewoon verder zal gaan. Toch gebeurt dat, en het is goed. Maar de wereld is een beetje grijzer geworden!!
Sigrid
Veel mensen begrijpen dit, maar er is ook een deel dat er toch niets van begrijpt. Ook niet dat je dan intens verdriet ervaart. Want je hebt het toch zelf besloten, het is toch beter zo?!! Daarom open ik dit item. Net zoals ik bij veel andere mama's lees, breekt je hart. Je moet iets beslissen wat je nooit maar dan ook nooit wilde..... je voelt je kind al bewegen in je, je hebt contact. Je wilt hem bij je houden, je wilt hem niet laten wegvliegen. Toch heb je soms geen keuze. Slapeloze nachten, denken, afwegen, afscheid moeten nemen. En telkens weet je dat je je lieve schat dit niet wilt aandoen. Maar het voelt zo verscheurd. Het doet zo zeer.
Dan komt die dag dat je medicatie moet nemen. Dit is het begin van het einde; je weet het. De pillen krijg je bijna niet weg, je tekent het doodvonnis van je zo ernstig zieke kindje. Het is een verdriet dat je niet kunt omschrijven, alleen maar kunt delen met lotgenoten. Uit liefde voor je kind, laat je hem gaan. En ooit, ooit kom je hem weer tegen in de hemel, hoop je. Dan zou je hem (of haar; bij ons was het een zoontje) voor eeuwig in je armen willen sluiten.
Wij hebben goed afscheid van onze kanjer kunnen nemen, hij zag er mooi en vredig uit toen hij werd geboren. We hebben deze herinnering voor altijd bij ons.
Ik wil alleen zo graag kwijt dat het 'niet zomaar' een keuze is; het is iets onmogelijks, wat zo tegen je moedergevoel ingaat, je voelt je verscheurd.
Bovendien ben je met z'n tweetjes (je vriend/man en jezelf), en het is lastig om met elkaar helemaal op dezelfde lijn te zitten of in dezelfde fase van het rouwproces te zitten. Ook rouwen mannen weer heel anders dan vrouwen; ogenschijnlijk lijken ze er makkelijker mee om te gaan of sneller de draad op te pakken, terwijl het voor vrouwen zo heftig en intens is geweest dat je je soms niet kan voorstellen dat het leven weer gewoon verder zal gaan. Toch gebeurt dat, en het is goed. Maar de wereld is een beetje grijzer geworden!!
Sigrid
);