Het grote verdriet rondom het afbreken van een zwangerschap

De ergste opmerkingen die ik krijg, althans wat bij iedereen doorschemert is: wees blij, het was een ziek kind
.





Ons kind was niet ziek, er is geen enkele aanwijzing gevonden dat er iets mis zou zijn geweest en toch overleed ons kindje.

En toch heb ik er nu vrede mee. Het is nu bijna twee jaar geleden en ondertussen heb ik een gezonde zoon op de wereld gezet die alweer 10 maanden is, ondertussen ben ik alweer ruim 31 weken zwanger van mijn vierde kind. Ik tel het overleden kindje niet mee, heb het geen naam gegeven, heb het als een sterretje herdacht op het geboorte kaartje van onze zoon en straks ons vierde kindje geboren is wordt het weer als een sterretje herdacht op het kaartje.

Voor ons is het goed geweest om het allemaal niet te concreet te maken. Wij hebben het kindje geen naam gegeven, het kindje is niet begraven of gecremeerd, we hebben het niet op een verjaardagskalender   gezet. Voor sommige mensen onbegrijpelijk, voor ons de manier om er mee om te gaan.

En toch is dit kindje er geweest en denk ik er aan, maar gelukkig niet meer met pijn, maar meer met vertedering als ik terugdenk aan hoe dat kleine ding er bijlag na de geboorte.

Meiden sterkte allemaal.

Miep



 
Ook ik kan hier helaas over meepraten. Momenteel ben ik 17 weken zwanger van een eeneiige tweeling. Het zijn twee meisjes.
Gisteren in het Wilhelmina Kinderziekenhuis hebben wij te horen gekregen dat onze meisjes zodanig veel lichamelijke afwijkingen hebben dat ze waarschijnlijk niet levensvatbaar zijn. Mochten ze dat wel zijn dan zullen het kasplantjes worden. Maar waarschijnlijk gaan ze het nog geen dag overleven.
Hartverscheurend.
We hebben de keuze gekregen de zwangerschap uit te dragen maar dat lijkt mij geen goed idee. Hoe meer je er een band mee krijgt hoe moeilijker het mij lijkt om ze los te laten. Of om het vroegtijdig te laten beëindigen. Hoe raar het ook klinkt, het heeft ons de keuze wel "makkelijk" gemaakt. Volgende week hebben we weer een afspraak om te bespreken wat we gaan doen. Ik zie er als een berg tegenop, ook tegen het beëindigen van de zwangerschap. Aan de andere kant vind ik het ook zeer schrijnend dat de kindjes nu nog in mijn buik zitten. Het moeilijke is om in een situatie te zitten die dit als enige uitweg heeft. Hoe dan ook moet ik dit ondergaan. 
Sterkte.
 
Wij hebben helaas het onmenselijke besluit moeten nemen om de zwangerschap af te breken. Koen is met 24 weken geboren en was al overleden. Hij had het cri du chat syndroom.  En zou een kasplantje zijn.
Ik zou heel graag met lotgenoten in contact komen.
 
Hallo Loes,Wij hebben ook dat onnatuurlijke besluit genomen om onze zwangerschap af te breken. Mijn dochtertje Hope is zondag 29 juli geboren, zij was op dat moment 18 weken oud. Ik voel me zo leeg op dit moment en ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Misschien dat jij advies hebt.Met vriendelijke groet,Cindy Weijers
 
Hoi Cindy en Loes,
Wij hebben ook zoiets dergelijks meegemaakt. Ons kleintje was 21 weken toen hij geboren werd. Door een skeletafwijking was er in zijn ribbenkastje geen plaats voor zijn longetjes, en zou hij na zijn geboorte geen adem kunnen halen. We hebben de bevalling laten opwekken.
Dit is al 3 jaar geleden. Wat mij enorm heeft geholpen is vooral te focussen op wat er wel is: je bent moeder geworden. Je hebt voor altijd een prachtig kindje wat bij jou hoort. En ook wil ik niet dat mijn kleintje zich zorgen hoeft te maken over mij. Ik wil dat hij trots op me kan zijn en ziet dat ik hem nooit vergeet maar wel een leuk blij mens (en moeder; we hebben nog twee kindjes gekregen) kan zijn. 
Maar geef het tijd. Alles wat je voelt hoort bij zo’n groot verlies.
Veel sterkte.
 
Wij moeten nu de beslissing nemen met 19 weken en 4 dagen zwangerschap. Vandaag bij de 20 weken echo heel zwaar nieuws gekregen dat ons kindje een zeer zware botafwijking heeft waardoor alle lange botjes te kort en krom zijn en de ribbenkast nu al veel te smal is en geen ruimte heeft voor de longetjes en de schedel nu al een beetje over elkaar begint te schuiven ? een hele moeilijke beslissing, helemaal omdat we via ivf eindelijk zwanger zijn geworden, maar we willen hem besparen dat hij als een kasplantje geboren wordt, als hij het überhaupt al tot voldragen zwangerschap zou halen. Ik hoop dat ik net zo sterk kan zijn als ik de medicijnen in moet nemen om de zwangerschap af te breken.
 
Chantal, wat ontzettend verdrietig. Ik heb hier geen ervaring mee, maar wilde je wel laten weten dat ik aan je denk en je heel veel sterkte wens!!! 
En wat iemand anders hier zei vond ik ook een mooie gedachte; Je hebt voor altijd een prachtig kindje wat bij jou hoort. En ook wil ik niet dat mijn kleintje zich zorgen hoeft te maken over mij. Ik wil dat hij trots op me kan zijn en ziet dat ik hem nooit vergeet maar wel een leuk blij mens 
 
Ook ik heb die enorm zware beslissing moeten nemen en is ons meisje vorig jaar geboren ?.
die pillen nemen en dan daarna de bevalling moet starten is echt mega zwaar en verdrietig!
wat mij ook geholpen heeft, tip komt hier boven ook. Kijk naar wat je wel hebt en laat her verdriet verdriet wezen. Samen sta je sterk!
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan