Hoi,
Bij mij begon de bevalling op vrijdag de 13e iets voor 12 uur snachts. Ik werd wakker van de eerste weeen. dacht eerst nog dat het voorweeen waren, maar tegen half 1 (valentijnsdag!!) wist ik dat ik was begonnen.
Met een gevoel van angst en opwinding mijn man wakker gemaakt, en het bad klaargemaakt. Ik heb steeds een tijd in bad gezeten en op bed gelegen (in moederhouding) om de weeen op te vangen. Tegen 2 uur was ook de verloskundige erbij. Ik had toen 3 cm ontsluiting. De weeen waren al flink pijnlijk, maar kon ze nog best goed wegpuffen. Ik kon me ook goed ontspannen, en had heel veel steun aan mijn man. Vooral als ik rugweeen had (op bed) en hij met zijn volle 120 kilo op mijn rug zat te duwen.
Rond 6 uur had ik al 8 cm ontsluiting. Toen heeft de verloskundige bij mij de vliezen gebroken. Helaas had de kleine boef in het vruchtwater gepoept, dus moesten we acuut naar het ziekenhuis. Ik heb die rit in een soort roes van pijn beleeft. In de veloskamer aangekomen was ik even in paniek omdat ik op mijn rug moest gaan liggen, vanwege de controles die ze moesten doen. Eenmaal op bed en aangesloten aan alle apparatuur was dat over.
Ik mocht al vrij snel gaan persen. En dat was het pijnlijkste wat ik ooit heb gedaan. Het hielp wel dat ze een spiegel aan mijn voeteneind hadden neergezet. Zo kon ik zien waar ik naartoe moest persen. En ik zag ook vrij snel het hoofdje verschijnen. Dat gaf me de kracht om door te gaan. Na 24 minuten persen, om 8.07 uur kwam mijn grootste en mooiste moment. Ik zag mijn zoon geboren worden!!! Eerst was er het enorme gevoel van opluchting toen hij naar buiten glibberde en de pijn ineens wegviel. En vervolgens zag ik het hummelte liggen. Heerlijk!!
Ik ben de pijn niet vergeten, zoals zo vaak wordt gezegt. Maar het is het wel dubbel en dwars waard. Ik heb mijn bevalling dan ook heel positief ervaren.
Bij mij begon de bevalling op vrijdag de 13e iets voor 12 uur snachts. Ik werd wakker van de eerste weeen. dacht eerst nog dat het voorweeen waren, maar tegen half 1 (valentijnsdag!!) wist ik dat ik was begonnen.
Met een gevoel van angst en opwinding mijn man wakker gemaakt, en het bad klaargemaakt. Ik heb steeds een tijd in bad gezeten en op bed gelegen (in moederhouding) om de weeen op te vangen. Tegen 2 uur was ook de verloskundige erbij. Ik had toen 3 cm ontsluiting. De weeen waren al flink pijnlijk, maar kon ze nog best goed wegpuffen. Ik kon me ook goed ontspannen, en had heel veel steun aan mijn man. Vooral als ik rugweeen had (op bed) en hij met zijn volle 120 kilo op mijn rug zat te duwen.
Rond 6 uur had ik al 8 cm ontsluiting. Toen heeft de verloskundige bij mij de vliezen gebroken. Helaas had de kleine boef in het vruchtwater gepoept, dus moesten we acuut naar het ziekenhuis. Ik heb die rit in een soort roes van pijn beleeft. In de veloskamer aangekomen was ik even in paniek omdat ik op mijn rug moest gaan liggen, vanwege de controles die ze moesten doen. Eenmaal op bed en aangesloten aan alle apparatuur was dat over.
Ik mocht al vrij snel gaan persen. En dat was het pijnlijkste wat ik ooit heb gedaan. Het hielp wel dat ze een spiegel aan mijn voeteneind hadden neergezet. Zo kon ik zien waar ik naartoe moest persen. En ik zag ook vrij snel het hoofdje verschijnen. Dat gaf me de kracht om door te gaan. Na 24 minuten persen, om 8.07 uur kwam mijn grootste en mooiste moment. Ik zag mijn zoon geboren worden!!! Eerst was er het enorme gevoel van opluchting toen hij naar buiten glibberde en de pijn ineens wegviel. En vervolgens zag ik het hummelte liggen. Heerlijk!!
Ik ben de pijn niet vergeten, zoals zo vaak wordt gezegt. Maar het is het wel dubbel en dwars waard. Ik heb mijn bevalling dan ook heel positief ervaren.