<p>Ik ben zo’n vrouw die ‘geboren is om moeder te worden’. Al van jongs af aan wist ik: ik word moeder. Toen ik begin twintig was had ik duidelijk voor ogen dat ik uiterlijk op mijn dertigste (voor het eerst) zwanger wilde zijn. Ik had moeten weten dat plannen niet werkt. Want life happened. Om diverse redenen gebeurde het simpelweg niet. Geeft niet. Vorig jaar september (ik was 32) besloten mijn vriend en ik om ervoor te gaan. Ik stopte met de pil en twee maanden later was het al zover (wie had dat durven dromen?!). Medio december verloor ik wat bloed maar de echo die ik de dag erop had toonde een levend kindje met kloppend hart. Een paar dagen later ditto verhaal. En toch is het in die week (week 7) misgegaan. Echter, daar kwam ik pas drie weken later achter. Een missed abortion zoals ze dat zo mooi noemen. Ik was er kapot van. Gebroken. En die stomme pillen wilden hun werk maar niet doen. Uiteindelijk is alles er twee weken later uitgehaald met een hysteroscopie.</p><p>Fast forward naar nu. Ik kan inmiddels goed over mijn eerste miskraam praten. En durf(de) weer verder te kijken. Een paar weken geleden kwamen we erachter dat ik weer zwanger was. Voorzichtig deden we een klein dansje. Helaas zijn we er dinsdag op vakantie achter gekomen dat er geen embryo is. Of was, eigenlijk. Woensdag kwam alles eruit. Op een of andere manier voelt het anders. Ik wist ergens al dat het eraan zat te komen en na de eerste keer wist ik al dat het blijkbaar wél iets is wat mij overkomt. Ja, ik ben weer kapot. Maar bang vooral. Want wat nu? Voor de vrouwen die ook herhaalde miskramen hebben gehad: zijn jullie meteen overgegaan op bloedonderzoek laten uitvoeren? Of durfden jullie ook zonder verder? En ook: hoe ga je verder? Moeder worden is altijd mijn droom geweest, maar ik ben soms zo, zo bang dat het niet in mijn sterren geschreven staat... Dankjulliewel alvast 
</p>
</p>