Hoe houd je vertrouwen? Hoe ga je om met jaloezie en zwangeren in je buurt?

[Johanna82]

Hee dames,

Ik weet het, wij zijn pas sinds augustus 2015 bezig en dat is helemaal nog niet lang als ik andere verhalen hier lees! Ik had een mirena, die is verwijderd in augustus dus en tussendoor hebben we een paar maanden met condoom gevreeën (verbouwing, werkstress, en eerlijk gezegd: ik werd een beetje dwangmatig).

Ik merk dat ik het steeds lastiger vind om om te gaan met verhalen van vrouwen bij wie het wel gelukt is. We willen zo graag ook kinderen. Mijn vriend staat daar wat relaxter in, het komt als het komt. En dat weet ik ook wel. Maar poeh, ik heb het er af en toe even zwaar mee en dat wil ik eigenlijk nu niet delen in mijn omgeving. (weinig mensen weten sinds kort dat we echt actief bezig zijn). Ik ben 34 nu, wil nu 9 jaar graag kinderen en heb gelukkig nu een heel fijne partner met wie het echt klikt sinds 3 jaar (achteraf ben ik heel blij dat ik niet eerder met een vorige partner aan kinderen ben begonnen). Natuurlijk gun ik iedereen zijn geluk en zal ik altijd staan te juichen bij het nieuws en feliciteren, maar poeh, ik vind het soms zo frustrerend als ik weer iemand in mijn omgeving hoor: ja, het ging eigenlijk heel makkelijk, poging 1,2,3.

Hoe gaan jullie om met je jaloezie, met je eigen wens, met de frustratie soms, met hoop op andere momenten en dan toch weer teleurstelling? Met dat gevoel dat je lijf je in de steek laat? Is het herkenbaar?

Hoe houd je vertrouwen?

 

[Skybles]

Hoi Johanna,

hopelijk lees je mijn bericht nog en is het inmiddels gelukt!

jouw verhaal is bijna gelijk aan de mijne. Bijna 31 en sinds oktober 2015 zijn we bezig. Helaas zonder succes.

Laatst toen ik mijn zusje op belde om te vertellen dat ik mogelijk een vroegtijdige miskraam heb gehad, vertelde zij mij al huilend dat ze zwanger bleek. Ze voelde zich Rete schuldig en ik was stik jaloers. Wat voelde dat oneerlijk!

Januari zitten we bij het ziekenhuis voor een intake bij de fertiliteitskliniek. Hopelijk komt daar iets positiefs uit.

Ik denk elke maand maar weer als mijn ongi begint, 'mooi dan drink ik zo eerst weer een lekker wijntje'.

Wat ik verschrikkelijk vind is de onzekerheid. Als ik immers wist <i>wanneer</i> ik zwanger zal zijn, dan zou ik ook niet zo verdrietig zijn. Daarom houdt ik mijzelf maar voor dat het wel komt. En ben onwijs blij voor mijn zusje en alle anderen.

Onze tijd komt wel hoor

 

[Johanna82]

Hai!

Wij zijn ondertussen vaker in het ziekenhuis geweest, sinds aug 2016 hebben we nu 3 afspraken gehad. Mijn vriends zaad is 3x gecheckt in die maanden en vandaag hebben we te horen gekregen dat de kans klein is dat we natuurlijk zwanger zullen raken. Ivf is zelfs nog maar de vraag, icsi wordt nu aangeraden. We hebben in feb een afspraak bij de volgende afdeling die verder gespecialiseerd is in fertiliteit.

Poeh. Heftig nieuws. En 7 zwangeren om me heen. Helpt niet. En ja, eerst een biertje drinken, haha. Doe ik nu ook. Fijn om het met je te kunnen delen. Houd moed meid! Ik hoop dat het voor ons ook is weggelegd.

De onderzoeken in het ziekenhuis gaan stapgewijs, we hadden een hele fijne dokter die eerst wat algemene zaken heeft bekeken qua gezondheid en levensstijl, kwakje zaad van mijn vriend naar lab en voor mij een echo om te zien hoe mijn baarmoeder en eierstokken (en eitjes) er bij lagen. Naar aanleiding van dat eerste onderzoek van mijn vriend wat levensstijldingen gewijzigd en eerst bij hem nog een keer dat onderzoek. Zaadproductie blijkt nogal te fluctueren bij mannen. Wist ik ook niet.

Hoe dan ook, sterkte met de zwangerschap van je zusje, dat is toch elke keer weer een beetje een steek in je hart. En niet omdat je het haar niet gunt, maar gewoon omdat je het ook zo graag zelf wilt

 

[Rynsy]

Hoi Johanna en Skybels,

Jullie verhalen klinken mij erg bekend in de oren. Mijn man en ik zijn nu inmiddels al 2 jaar bezig voor ons eerste kindje. En mijn jongere broertje en zijn vriendin hebben inmiddels een zoontje gekregen, stik jaloers natuurlijk... ook nichtjes en vriendinnen worden nu veel zwanger... best wel frustrerend als je dan elke keer weer ongesteld wordt...en dus niet zwanger bent...

Het feit dat ik door hyperprolactinemie verminderd vruchtbaar ben, weten eigenlijk maar weinig mensen(alleen beide ouders en mijn broertje). Met mijn broertje hebben onlangs het contact verbroken, daar zij ons geheim hebben doorgespeeld aan vrienden van hen, hier zijn we pas later achter gekomen. Niet verwacht dat dit me zoveel verdriet zou doen, maar ik heb er dagen om lopen huilen.

Ik vind het met de tijd steeds moeilijker om bij iedereen even enthousiast te blijven reageren en niets te laten doorschemeren van mijn eigen verdriet.... en daarbij komen de vragen wanneer ik aan de beurt ben natuurlijk ook steeds vaker voorbij(al helemaal toen m'n schoonzusje zwanger was, aangezien de hele familie dacht dat ik de eerste zou zijn..)... tot nu toe hebben we de reden dat mijn man nog met zijn studie bezig is en we dit dus niet de juiste timing vinden... maar dat houdt in juni van dit jaar als het goed is ook op..

Boosheid, frustratie en verdriet liggen dicht aan de oppervlak en komen op zeer regelmatige basis voorbij.. naar de buiten wereld weet ik nu nog een 'poker'-face op te zetten, maar thuis kan ik gelukkig wel met mijn man hier goed over praten..

Hoe doen jullie dat? Praten jullie hier regelmatig over? Of gaan jullie het onderwerp veelal uit de weg?

 

[Johanna82]

Hai Rynsy,

Wat een rotsituatie zeg! Ja, we zijn er erg verdrietig over. En boos en oneerlijk vinden we het. We hebben alles goed voor elkaar en een liefdevol, stabiel huis te bieden.Maar aan de andere kant zijn we ook realistisch over wat een kind betekent in je leven. Wat het ook kost aan tijd, energie, grijze haren etc. We zijn nu ook bezig om te kijken hoe we ons leven willen leven mochten we geen kinderen krijgen. En ook daar komen hele mooie alternatieven uit. Wat de pijn van het loslaten van een hartewens wat makkelijker maakt voor ons.

Gisteren was er een verjaardag van een vriendin van ons. Alle andere genodigden hebben kinderen of zijn zwanger. Ik kon dat even niet. Zeker niet na het nieuws dat wij nu de keuze moeten maken: of geen kinderen of icsi. Ik wil daar nu eerst zelf over nadenken en beslissen voor we weer verder praten met ouders en vrienden erover, hoe fijn hun steun ook is. Het is onze beslissing uiteindelijk om wel of niet zo'n traject in te gaan. Dat het kan wil niet zeggen dat het ook moet.
Mijn vriend en ik hebben het onze ouders, zijn broer en een paar goede vrienden verteld. Ik merk dat ik het juist heel fijn vind dat we er open over kunnen zijn dat we niet altijd een gat in de lucht springen als er weer iemand zwanger is. In mijn omgeving zijn nu 9 (!!) mensen zwanger. Ik word er zo langzaamaan gek van. Ik gun het iedereen, echt, maar de steek in mijn hart is er ook. Elke keer weer.
Mijn schoonzus is haar kindje verloren en dat gun je echt niemand! Maar stiekem vind ik het wel even fijn dat er een zwangervrije zone is ergens.
Het is een soort stil verdriet. En met een aantal mensen dus niet zo stil meer. Ik wil niet dat mensen op eieren hoeven lopen als ze bij ons zijn. En we praten ook gewoon over hun zwangerschap. Maar ik heb nu ook een goede reden om te vragen of het onderwerp veranderd kan worden. Zonder dat uit te hoeven leggen. En dat is wel heel erg fijn merk ik.
Vooral met mijn schoonouders heb ik veel moeite. Die blijven maar herhalen hoe graag ze opa en oma worden. Nee hoor, geen druk. Pfff. Ik kom op het punt dat ik er tegenop zie om hen te zien. En daar baal ik van.
Uiteraard is de keuze aan jullie om het wel of niet te vertellen. Ik wens je vooral heel veel sterkte en liefde toe en begrip voor elkaar. Want het is pittig en moeilijk, deze tijd van niet weten en wel hopen. Dus laten we elkaar dan hier op het forum in ieder geval steunen en lucht gerust je hart.
Ik merk dat het niet krijgen van kinderen wanneer je dat zo wenst, moeilijk te bespreken valt met mensen die niet in die situatie zitten of hebben gezeten. (Met sommigen meer dan met anderen, maar ze snappen gewoon die teleurstelling, verdriet, boosheid en gevoel van onrecht niet zo). Wat ik ook wel snap. En van die opmerkingen: er is meer in het leven... Ja, dat is zo. Mijn wereld heeft nu even een iets andere focus, mijn bril is sterk gekleurd.

 

[Rynsy]

Hoi Johanna,

9 mensen zwanger in je omgeving... poeh hé, dat is veel... Heb je ook niet af en toe het gevoel alsof je het aantrekt!

Van de week het bericht gekregen dat een nicht nu zwanger is van haar tweede kindje. Uiteraard netjes gefeliciteerd.. maar man wat doet het pijn. Binnenkort een verjaardag bij hun in het gezin, zie al op tegen de blikken en vragen.

Weet je wat nog iets is waaraan ik me nu kapot kan ergeren. Die programma's op tv waarin stellen worden gevolgd die eigenlijk nog niet klaar zijn voor kinderen, of waarin de situatie eigenlijk onstabiel zou worden geacht, zoals die vier handen op één buik. Verschrikkelijk, waarom krijgen die meiden wel een kind.. maar is het mij, iemand die probeert zich er goed op voor te bereiden, t niet gegund.. Walgelijk als dat regelmatig het onderwerp van gesprek is...

Mijn ouders en schoonouders vertellen gelukkig niet vaak in on bijzijn dat ze graag opa en oma zouden willen worden, mijn ouders zijn het al van mijn neefje, maar mijn schoonouders nog niet. Al merk ik het wel aan hen, nu het nichtje voor de tweede keer zwanger is, en mijn tante voor de tweede keer oma wordt, merk je wel dat er bij hen weer vragen worden gesteld. Maar gelukkig houden ze zich op de vlakte. Maar ik kan me voorstellen dat je dat soort situaties gaat vermijden, zeker nu je voor zo'n grote keuze staat.

Het kiezen tussen verdere behandelingen of kinderloos door het leven te gaan is geen makkelijke. Aan de ene kant kan je mogelijk het gevoel hebben dat je alles geprobeerd wil hebben, althans dat zou ik me voor kunnen stellen. Aan de andere kant is icsi best ingrijpend, zowel lichamelijk als geestelijk. De vraag is of je dat aankan/aan wil, maar hetzelfde geld voor het besluit het niet te doen.

Tuurlijk, anderen zeggen makkelijk, 'er is meer in het leven'. En dat is wel zo, ik heb een geweldige man, super leuk werk, gezellige vrienden en familie en genoeg ambities... en de verhalen dat kinderen tijd kosten, slapeloze nachten veroorzaken maken het soms makkelijk denken dat je zonder kinderen beter af bent.. maar dat is niet mijn wens, mijn wens is toch om die slapeloze nachten door te komen en een kind groot te brengen.. (mét die geweldige man, geweldig werk en geweldige familie...) Het feit dat het bij ons lastig gaat wil niet zeggen dat ik dan nu maar moet kiezen om er vanaf te zien... ik zal alleen meer geduld moeten hebben...

Maar, als de tijd dan eindelijk zo ver is... daar kan ik nu nog maar alleen van hopen en dromen..

 

[Johanna82]

Hee! Ja, 9 ja. Ondertussen is er eentje bevallen, nog 8 te gaan, haha. Ik vind het heerlijk voor hen, echt. En ja, ook sommige van hen die een lang traject hebben meegemaakt, met miskramen etc. Dat is ons dan bespaard gebleven gelukkig. En een die ook langer dan wij al bezig waren, die gun ik het dan helemaal en dat geeft ons ook weer hoop.

Ja, die tv programma's! En ook teenmom op mtv enz. Pfff! Ik vond dat vroeger best leuk om te kijken, maar nu kan ik het gewoonweg niet meer. Ik wens niemand een ongewenste of onvoorbereide zwangerschap toe, maar jeetje joh. Ik ken dat gevoel. Ook wij hebben een gespreid bedje voor een kind. Dat vind ik dan het voordeel van wat ouder zijn. We zijn er ook emotioneel en mentaal klaar voor, dat was ik zelf echt nog niet op mijn 25ste. Toen was carriere toch ook wel erg belangrijk. Maar goed, toen was ik ook niet met de fijne man met wie ik nu samen ben

We gaan in april starten met icsi. We hebben besloten het stap voor stap te doen en bij elke stap mag een van ons nee zeggen en dan stoppen we ook. We hebben met een aantal stellen gesproken die dit succesvol of juist niet hebben doorgemaakt. En dit als tip gaven. We maken er wat moois van hebben we besloten. Mijn vriend wilde al helemaal nog niet opgeven in zijn kinderwens en ik deel dat wel met hem. Ik ben ook nog niet klaar om het los te laten.

@Skybles, hoe was jullie bezoek aan de kliniek? Ben benieuwd welk traject jullie eventueel kunnen gaan volgen. Hebben jullie er samen over kunnen praten?

@Rynsy, hoe zit dat voor jullie? Overwegen jullie behandelingen nu het langer duurt? Wat leuk en rot dat je nicht weer zwanger is. Ik herken dat heel goed, zeker omdat je het je (schoon)ouders ook zo gunt! Balen dat je een medische reden hebt dat je moeilijker zwanger wordt. Wat is dat precies? Kunnen ze je daarmee helpen?

Ja, er is meer in het leven. Gelukkig maar! Maar het is niet hetzelfde. Het zit ook zo ingebakken in levens van iedereen! Al is het maar met oud en nieuw: waar ben je dankbaar voor? Mijn kinderen staat met stip op 1 bij vrienden van ons. En ook dat zinnetje: het is het mooiste dat je kan gebeuren, daar krijg ik de riebels van eerlijk gezegd! Pfff. Nou ja. Dat dus!

En weet je wat ik helemaal irritant vind? dat je op youtube via google reclames krijgt die passen in het thema waarnaar je regelmatig gezocht hebt, zodat ik nu om de haverklap prenatal en pamper reclames te zien krijg, terwijl ik met iets anders bezig wil zijn. Bleugh!

Anyway, meiden, ik wens jullie weer een vruchtbare ronde toe en hoop dat wij ook snel aan de beurt zijn!

Ondertussen kijken we wel naar alternatieven. Zoals Pleegzorg. Adoptie uit een ander land ben ik zelf niet zo'n voorstander van, vooral door de kosten en de impact op het kind.

 

[Rynsy]

Hoi Johanna,

Tja, dat van die reclames komt me ook al te bekend voor... wordt natuurlijk ook mede mogelijk gemaakt doordat we deze website bezoeken hahaha..

Bij ons is het ook al enigszins een medische aangelegenheid, alleen nog niet helemaal zoals bij jullie. In 2015 ben ik in maart gestopt met de pil. Maar helaas heb ik in het anderhalf jaar dat volgde nooit een menstruatie meegemaakt (wat ik aan de andere kant ook wel heel prettig vond aangezien ik de pil was begonnen omdat die periodes me altijd zwaar vielen). Na een half jaar naar de Ha geweest, maar die zij dat ik mogelijk langer de tijd nodig had om te 'ontpillen', kom later maar terug.. dus eindelijk tot een jaar moeten rekken.. Toen door naar de Gyn voor onderzoeken. Hieruit bleek dat ik een te hoog prolactine gehalte had in mijn bloed, waardoor ik dus niet ovuleerde en dus niet zwanger kon worden. Daarna heb ik nog een half jaar onderzoek gehad, onder andere een mri, om te kijken wat de oorzaak hiervan zou kunnen zijn. Vaak wordt deze verhoging namelijk veroorzaakt door een hersentumor, maar gelukkig blijk ik die niet te hebben. Maar daar schrik je in eerste instantie wel even van... Nu ben ik blij dat ik geen hersentumor heb (zou overigens een goedaardige zijn geweest en eenvoudige met medicatie te behandelen, maar toch de naam bevalt me niet), maar het nadeel is dat ze nu dus niet weten en verder onderzoeken waar het vandaan komt.

Vanaf augustus 2016 heb ik wel medicatie gekregen om het prolactine gehalte naar beneden te krijgen. En elke drie maanden moeten ik terug komen voor controle om te kijken of de medicatie werkt.

Het is dus niet dat ik behandeld wordt zoals dat bij velen op dit forum het geval is, maar zonder de medicatie zou het ons niet gaan lukken.

Op dit moment heb ik twee keer een controle gehad en ziet het er goed uit. Ik ben inmiddels weer ongesteld geworden, het zij dat het vrij onregelmatig is, waardoor zwanger worden nog steeds niet is gelukt. Ons was gezegd het hiermee maar weer te gaan proberen..

Vorige maand was ik er van overtuigd dat ik zwanger was.. maar ja, die gekleurde bril wordt ook elke maand weer sterker en sterker. Ik heb soms van die momenten dat ik er weer helemaal in op ga en online loop te kijken naar de beste kinderwagens, autostoeltjes en babykleertjes.. (lang leven de reclames   ).. Helaas bleek het niet het geval te zijn. Daarop hebben we wel weer besloten om nu weer contact op te nemen met de Gyn, in april gaan we terug. Met ovulatie testen kan ik tot op heden nog nauwelijks mijn ovulatie vinden (deze week toevallig wel.. dus ik heb weer hoop...), dus ik ben bang dat ondanks de medicatie t nog niet helemaal op orde is. Ik ben het wachten spuug zat en wil gewoon weten hoe we er voor staan..

Maar goed, ik heb hoop dat het goed komt.. en doorgaans ben ik heel geduldig, maar 2 jaar vind ik al best lang. Ik heb er bewondering voor als je hoort dat mensen al 5-6 jaar bezig zijn...

Wat betreft alternatieven, daar kijk ik nog niet naar, al denk ik dat wij daar op den duur ook wel naar gaan kijken.

Op naar de volgende periode, op naar goede berichten!