Hoi Rynsy & Johanna,
Hoe is het met jullie? Hopelijk hebben jullie al goed nieuws gehad!
@Manon, niet helemaal dezelfde situatie maar ik begrijp je heel goed! Hopelijk vind je iemand met wie je je een gezin kunt voorstellen. Maar zoniet, zou je dan overwegen om het alleen te doen?
Ik wilde even reageren op jullie berichten hierboven. De reden dat we het zo lang hebben volgehouden is - denk ik - omdat ik er gewoon geen afscheid van kon nemen. Ik moest en zou een tweede kind (we hadden al een dochter, zelfde man, zelfde lichaam, een jaar eerder moeiteloos gekregen). Van tevoren had ik ook nooit kunnen denken dat ik het allemaal zou hebben gedaan. Maar je groeit erin, of je wil er niet uit (is maar hoe je het bekijkt) en plosteling zijn 5 jaar voorbij. Ik wilde ook heel bewust alles proberen wat mogelijk was, omdat ik bang was dat ik anders later spijt zou krijgen. Ik was 34 toen ik eraan begon en bijna 39 toen ik uiteindelijk zwanger werd, dus de einstreep begon wel in zicht te komen.
De eerste 2 jaar vertelde ik vrolijk aan iedereen dat we weer aan het proberen waren. Maar ik merkte dat mensen steeds vaker begonnen te vragen hoe het nu zat. Op elk feestje, kraambezoek, familievisite, werd het een onderwerp. Naarmate de behandelingen zwaarder worden, begint het onvermijdelijk je leven te beheersen en toen hebben we op een gegeven moment tegen iedereen gezegd dat we ermee opgehouden waren. Eigenlijk omdat we tussen de behandelingen door ongestoord uit wilden gaan en soms ook uit wilden spatten (wat ik echt nodig had) zonder dat iemand weer 'de vraag' stelde. Die anonimiteit vond ik wel fijn. Bovendien verhuisden we halverwege die 5 jaar van land en ik had geen behoefte om het het te vertellen aan mensen die ik nog maar pas kende.
Mijn man en ik zijn nogal optimistisch ingesteld en we hebben altijd heel veel gelachen samen. Dat deden we daarvoor ook al, maar we hebben soms echt gelachen over de bizarre situatie waar we in terecht waren gekomen. De inrichting van het fertiliteitscentrum, de Duitse arts die we vaak maar half verstonden, en ik denk dat dat ons veel geholpen heeft. Doordat niemand het wist, konden we ook echt genieten van de andere dingen die wel heel goed gingen in ons leven. De nieuwe stad, het nieuwe werk, onze nieuwe vrienden, etc.
Maar zoals gezegd, het is een allesoverheersend traject en het verdriet kan enorm pijnlijk zijn. Bovendien is er niet één manier om het te doen. Ik denk dat iedereen zijn eigen grenzen moet bepalen en voor mij, is mijn relatie (en het geluk van onze oudste dochter) altijd belangrijker geweest dan de behandeling. Als mijn man had willen stoppen of als ik echt depressief was geworden, was ik er waarschijnlijk eerder mee opgehouden. Ik heb 2 nichten die allebei meteen van de eerste IVF zwanger werden, en tegelijk ook een hele goede vriendin die er na 3 IVF mee opgehouden is en nu heel gelukkig is zonder kinderen.
Nou een heel verhaal om maar te zeggen: hou vol en hou moed, zolang je denkt dat het jullie pad is om te gaan en blijf vooral leuke dingen doen samen. En een laatste tip: wees niet bang om assertief te zijn tegen je artsen! Soms helpt het wel als je heel gedecideerd laat merken dat je klaar bent voor de volgende stap, want dat eeuwige wachten is een killer soms.
In elk geval heel veel succes aan jullie beiden en ik duim voor goed nieuws! Laat weten hoe het met jullie gaat!
xxx
Hoe is het met jullie? Hopelijk hebben jullie al goed nieuws gehad!
@Manon, niet helemaal dezelfde situatie maar ik begrijp je heel goed! Hopelijk vind je iemand met wie je je een gezin kunt voorstellen. Maar zoniet, zou je dan overwegen om het alleen te doen?
Ik wilde even reageren op jullie berichten hierboven. De reden dat we het zo lang hebben volgehouden is - denk ik - omdat ik er gewoon geen afscheid van kon nemen. Ik moest en zou een tweede kind (we hadden al een dochter, zelfde man, zelfde lichaam, een jaar eerder moeiteloos gekregen). Van tevoren had ik ook nooit kunnen denken dat ik het allemaal zou hebben gedaan. Maar je groeit erin, of je wil er niet uit (is maar hoe je het bekijkt) en plosteling zijn 5 jaar voorbij. Ik wilde ook heel bewust alles proberen wat mogelijk was, omdat ik bang was dat ik anders later spijt zou krijgen. Ik was 34 toen ik eraan begon en bijna 39 toen ik uiteindelijk zwanger werd, dus de einstreep begon wel in zicht te komen.
De eerste 2 jaar vertelde ik vrolijk aan iedereen dat we weer aan het proberen waren. Maar ik merkte dat mensen steeds vaker begonnen te vragen hoe het nu zat. Op elk feestje, kraambezoek, familievisite, werd het een onderwerp. Naarmate de behandelingen zwaarder worden, begint het onvermijdelijk je leven te beheersen en toen hebben we op een gegeven moment tegen iedereen gezegd dat we ermee opgehouden waren. Eigenlijk omdat we tussen de behandelingen door ongestoord uit wilden gaan en soms ook uit wilden spatten (wat ik echt nodig had) zonder dat iemand weer 'de vraag' stelde. Die anonimiteit vond ik wel fijn. Bovendien verhuisden we halverwege die 5 jaar van land en ik had geen behoefte om het het te vertellen aan mensen die ik nog maar pas kende.
Mijn man en ik zijn nogal optimistisch ingesteld en we hebben altijd heel veel gelachen samen. Dat deden we daarvoor ook al, maar we hebben soms echt gelachen over de bizarre situatie waar we in terecht waren gekomen. De inrichting van het fertiliteitscentrum, de Duitse arts die we vaak maar half verstonden, en ik denk dat dat ons veel geholpen heeft. Doordat niemand het wist, konden we ook echt genieten van de andere dingen die wel heel goed gingen in ons leven. De nieuwe stad, het nieuwe werk, onze nieuwe vrienden, etc.
Maar zoals gezegd, het is een allesoverheersend traject en het verdriet kan enorm pijnlijk zijn. Bovendien is er niet één manier om het te doen. Ik denk dat iedereen zijn eigen grenzen moet bepalen en voor mij, is mijn relatie (en het geluk van onze oudste dochter) altijd belangrijker geweest dan de behandeling. Als mijn man had willen stoppen of als ik echt depressief was geworden, was ik er waarschijnlijk eerder mee opgehouden. Ik heb 2 nichten die allebei meteen van de eerste IVF zwanger werden, en tegelijk ook een hele goede vriendin die er na 3 IVF mee opgehouden is en nu heel gelukkig is zonder kinderen.
Nou een heel verhaal om maar te zeggen: hou vol en hou moed, zolang je denkt dat het jullie pad is om te gaan en blijf vooral leuke dingen doen samen. En een laatste tip: wees niet bang om assertief te zijn tegen je artsen! Soms helpt het wel als je heel gedecideerd laat merken dat je klaar bent voor de volgende stap, want dat eeuwige wachten is een killer soms.
In elk geval heel veel succes aan jullie beiden en ik duim voor goed nieuws! Laat weten hoe het met jullie gaat!
xxx
