Hoe houd je vertrouwen? Hoe ga je om met jaloezie en zwangeren in je buurt?

Hee Rynsy,

Wat een verhaal, meid! Wat lijkt me dat lastig, dat je elke keer maar weer moet wachten en kijken of de medicatie wel of niet aanslaan! Pfff. Ik hoop dat je waarden nu wel goed zijn. En je hebt nu dus je ovulatie wel gevonden? Dat is echt heel fijn! 2 jaar is ook lang als je iets graag wilt. En ja, ik heb ook al een paar keer gedacht zwanger te zijn. Sterker nog, vorig jaar wist ik het zo zeker, dat we toch een tweedehands kinderkamertje zijn gaan ophalen. Dat nu dus in de berging staat... stom gedoe. Voel me daar nu echt heel stom over. Maar goed.

Ik vind die teleurstelling elke maand weer best heftig. Kijk, die mannen die geven hun kwakkie en dan denken ze er weinig meer aan de rest van de maand. Maar het zit in en aan ons lijf. En dat is ook niet helemaal zo, dat weet ik ook wel. Maar toch. Ik hoop gewoon zo dat het ons ook gegund is.

Wanneer ga je weer terug naar een arts? Wij pas weer in maart. Rond 8 maart moet ik weer ongesteld worden. Mijn cyclus is wel regelmatig, maar ook daarin verschilt mijn ovulatiedag nogal eens, ergens tussen dag 11 en 15 van mijn cyclus. Deze twee maanden laten we het los. Alhoewel, het zit stiekem toch elke keer in mijn achterhoofd...

Ja, op naar goede berichten! Dat zou top zijn!
 
Je verhaal komt me bekend voor, Johanna. Ik heb nog niets gekocht, al hebben we wel al een wiegje maar dat is een erfstuk van mijn man.. Maar ik kijk regelmatig folders van babypark en dat soort winkel om te kijken of er wat leuks bij zit.. in mijn hoofd heb ik alles al uitgezocht.. maar ik houdt me in.. met moeite...

Ik heb inderdaad ook het idee dat mijn man er niet zo mee bezig is. In het begin van de maand, als ik net ongesteld ben, dan berekenen we het gemiddelde van mijn cyclus en bepalen we wat de 'beste' dagen zijn om te klussen. Wat hij overigens daarna vrij snel kwijt is. Met ovulatietesten denk ik deze maand mijn eisprong gevonden te hebben, dat zou betekenen dat ik rond 7 of 8 maart ook mijn NOD zou moeten hebben.. (Maar hiervoor ben ik tot nu toe altijd onregelmatig geweest met tussen de 30-38 dagen, dus heb mezelf gesteld pas de 18e te testen mocht ik het dan niet zijn, hoop dat ik dat vol hou)

Omdat dat nu toch weer dichtbij komt, let ik nu al erg op welke klachten ik heb en of die op een mogelijke zwangerschap zouden kunnen wijzen, hoe hard ik mezelf ook inprent daar niet op te letten of niets op te gaan zoeken online.

Ik moet 20 maart weer voor controle van mijn hormoonwaardes, in april gaan we weer terug naar de Gyn, dan wil ik toch verder kijken of er nog meer problemen blijken te zijn.. of dat wij gewoon moeten volhouden...



Spannend dus volgende week voor ons beide!
 
Hai!

En? ongesteld geworden? Of nog niet? Blijf het elke keer weer spannend vinden! Ik heb het idee dat mijn menstruatie morgen gaat beginnen. Maar ik ben ook al 2 weken heel misselijk. Dus wie weet? Toch elke keer weer wat hoop. Ik vind het elke keer weer lastig om niet stiekem al te gaan testen voor mijn nod. Ik wil het gewoon zo graag! Maar goed, het heeft natuurlijk weinig nut, wat komt, komt toch wel. Ik hoop dat je wat afleiding hebt komende tijd en dat je cyclus nu enigszins stabiel blijft. En dat je snel hoort hoe het met je hormoonwaardes zit! Ja, in april maar weer terug naar de gyn, klinkt verstandig. Zijn er bij jullie beiden al meer onderzoeken gedaan?
Ik wacht nu op mijn menstruatie, ben ondertussen begonnen met acupunctuur. Om mijn menstruatie wat minder heftig te maken, maar ook om mijn lijf optimaal voor te bereiden op icsi. Al helpt het maar met symptoombestrijding van alle bijwerkingen, dan ben ik al heel blij. Acupunctuur schijnt goed te werken bij de innesteling en het klaarmaken van je baarmoeder voor een zwangerschap. Alles wat onze kansen verhoogd, probeer ik graag. In het kader van: baat het niet, dat schaadt het niet. Mijn vriend is daar wel ok mee. We zijn allebei vooral moe van de onzekerheid. Wisten we (jij en ik allebei) maar vast dat het er wel in zit, maar dat we te ongeduldig zijn!
Houd vol! Ben benieuwd hoe het verder gaat!
 
Hoi Johanna en Rynsy,

Hoe is het met jullie? Ik duim dat jullie allebei goed nieuws hebben gekregen deze week :)

Ik wilde even reageren omdat ik zelf jaren op dit forum heb rond gezworven en altijd graag verhalen las, van hele moeilijke gevallen bij wie het dan toch lukte. Wij hebben er in totaal 5 jaar over gedaan: na 12x Clomid, 3x IUI, 3x IVF met in totaal 10 terupgplaatsingen, 2 miskramen, en een zeer gecompliceerde zwangerschap, hebben wij 3 maanden geleden gezond dochtertje gekregen. Na alle ellende en verdriet zijn wij superdankbaar dat ons dit is mogen overkomen!

Het is een afschuwelijk traject met hele donkere momenten, maar anderzijds zou ik het zo weer doen. Ik heb ook heel vaak gedacht: wist ik maar dat het uiteindelijk goed zou aflopen dan zou ik al die ellende fluitend erbij nemen. Maar helaas is dat niet zo.

Bij ons wist niemand ervan. Dat had voor en nadelen: geen vervelende vragen op feestjes over het het met de IVF behandelingen ging (waardoor we het ook echt konden vergeten als we uitgingen). Wel een hele hoop goedbedoelde opmerkingen: ja, als je geen kinderen wil (dit dachten mensen op den duur) kun je lekker reizen, uitslapen, etc.

Ik kon heel slecht om met de jaloezie (terwijl ik nooit een jaloers type was geweest) maar in die 5 jaar zijn in onze omgeving over de 25 kinderen geboren en dat was gewoon teveel. Ik ga nog steeds niet graag naar kraambezoeken, gek genoeg. Het enige wat ik achteraf wel inzie is dat het op den duur ons leven heel sterk is gaan bepalen. Omdat niemand het bij ons wist hebben we er wel onderling veel over gesproken, en wij hebben altijd gezegd: zolang we het mentaal en financieel aankunnen (ik woon in het buitenland waar weinig wordt terugbetaald), gaan we door.

Nou dat is ons verhaal. Ik duim voor jullie allemaal. Hou moed en ik duim dat 2017 julie jaar wordt!







 
Hoi, ik wist ook al jaren lang dat ik een kind wilde en iedereen wist dat. Alleen had ik geen partner. De basis van mijn verhaal is dus iets anders als bij jullie.

Vriendinnen, familie, kennissen. Het kreeg allemaal kinderen. En ik, ik was alleen. Toen ging ik in een nieuwbouwwoning wonen. En dus nog meer kinderen. Steeds weer die confrontatie met wat jij graag wil en maar niet krijgt is zachtjes gezegd vreselijk!

Omdat iedereen van mijn wens wist ben ik er ook altijd openlijk over geweest dat elke baby, elke kraamvisite mij verdriet deed. Ik was altijd oprecht blij voor anderen, maar was verdrietig voor mijzelf.  Heb ook altijd uitgesproken dat ze niks voor mij moesten verbergen, maar dat ik soms wel moest huilen. Daardoor kreeg ik veel begrip en bleven 'grappige' opmerkingen achterwege.
 
Hallo Dames,

Excuus dat ik wat later reageer.. heb wat drukke weken achter de rug..

@Johanna: Helaas ben ik twee weken terug toch nog ongesteld geworden, zelfs eerder dan ik zelf had verwacht(normaal heb ik een cyclus tussen de 33-38 dagen, maar werd t nu op dag 29 :0 ). Maar dus wel weer de teleurstelling dat ik niet zwanger ben. Ik ben nu ook regelmatig misselijk, iets wat ik vroeger eigenlijk nooit was, of geen aandacht aan besteedde, maar wat me nu dus elke keer wel hoop geeft..  Het testen probeer ik zo lang mogelijk uit te stellen inmiddels, ik heb een paar keer getest in het begin omdat ik niet verwachtte dat mijn cyclussen zo lang zouden worden, maar nu houdt ik dan ook de 38 dagen aan, pas op dag 39 mag ik testen van mezelf.
Wauw, acupunctuur, werkt dat? Ik heb het op een andere forum ook gelezen, met positief resultaat tot gevolg... maar die prikjes... dat lijkt me dus drie keer niets... Geloof ook niet dat ik dat ga overleven met moeite met prikken.. (in het verleden viel al flauw na bloedprikken, met de regelmatige controles nu gaat t aardig, maar ik ga dus niet overdrijven ;) )
Heeft het bij jou al resultaat gehad?

En die bevestiging dat het gaat gebeuren, ja die zoek ik ook..

@ Ilse, ik heb bewondering voor je volhoudingsvermogen, jeetje wat een traject hebben jullie doorlopen zeg! En dat zonder dat anderen er van wisten... Knap hoor! Nog gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje, een hoopvol bericht!
Maar hoe hielden jullie het vol, hoe hield je je relatie goed?
Mijn man en ik zijn inmiddels alweer 2 jaar bezig, maar ik begin echt mijn kracht te verliezen om hier mee door te gaan.. Al die onzekerheden, de ups en downs, de vragen van omgeving, de confrontatie met anderen.. Knap hoe jullie dat samen gedaan hebben!

@ Manon, hoewel jouw situatie verschilt van die van ons, is de teleurstelling er niet minder om. Wel fijn dat je zoveel begrip hebt vanuit je omgeving, knap dat je dit ook met hen deelt. Soms heb ik er ook wel eens behoefte aan het openbaar te maken, zodat de vragen en blikken van anderen stoppen. Maar ik ben bang dat anderen me dan gaan ontzien en me niets durven te vertellen, en dat wil ik niet. Het is mijn probleem, het hoeft niet die van een ander te worden. Gelukkig kan ik in nabijheid van anderen mezelf nog goed houden en enthousiast reageren, maar thuis hou ik t dan niet meer vol.

Blergh.. zojuist een filmpje van mijn neefje ontvangen, hij heeft voor t eerst los gelopen (hij is 1 jaar en 3 mnd) .. Wat kan je daar weer jaloers van worden.. bah..

Dames, nieuwe ronde nieuwe kansen... we gaan gewoon weer verder..

Groetjes!



 
Lieve dames,

Wat een mooie en ook moeilijke verhalen! Ik merk dat het soms lastig is om dit met anderen te delen, vooral als zij zelf heel makkelijk (of ogenschijnlijk makkelijk) zwanger zijn geworden. Ze begrijpen niet hoe lastig het is om door te zetten, om soms je principes aan de kant te zetten, zoals ik nu met het icsi traject. Hoe zwaar het is om iedereen je te zien "inhalen".Dat slaat eigenlijk nergens op. Maar goed, ik kan me de gesprekken 10 jaar geleden met studievriendinnen nog goed voorstellen, dat ik de eerste zou zijn om kinderen te krijgen. Ondertussen ben ik de laatste. Van mijn vrienden en die van mijn vriend. Tja. Kennelijk zit hier nog een les voor ons in. Geduld is niet bepaald een van onze beste eigenschappen, hihi

Wij hebben het onze ouders en zijn broer verteld en een aantal goede vrienden. Daarmee zijn ook verhalen van hun kant boven water gekomen. Zoals miskramen en dat sommigen ook al langere tijd bezig waren/zijn. Ik heb vooral gemerkt dat onze openheid ook openheid van de andere kant heeft opgeleverd. Op dit moment vind ik het vooral heel fijn om te kunnen delen dat ik heel erg blij ben voor anderen, maar ook jaloers en dat ik het er soms echt heel moeilijk mee heb. Ik ben heel blij dat we kunnen bouwen op onze ouders en vrienden. We kiezen er nu voor om alleen onze ouders en zijn broer te vertellen over de data dat we met ivf starten. Ik ben blij dat de mensen die nu zwanger zijn in onze kring van goede vrienden weten dat we worstelen hiermee. En precies wat jij ook zei, Manon, juist daarom kunnen we open spreken. Ilse, waarom hebben jullie gekozen om het voor jezelf te houden?

En ja, ik hoor graag hun verhalen en wil daar ook in blijven delen. In de hoop dat wij het ook nog eens mee mogen maken. En anders gaan we iets anders doen met ons leven. Ik ben niet iemand om ergens in te blijven hangen. Ik kan me dan ook moeilijk voorstellen dat ik er zelf 5 jaar mee bezig zou gaan, naast de meer dan 10 jaar dat ik al moeder wil worden. Dat bedoel ik niet beledigend, Ilse, ik begrijp dat (nu nog) niet. Niet in de zin dat ik er wat van vind dat jij het zo gedaan hebt, maar ik vind het fijn om te snappen waarom. Denk dat ik niet zo lang om kan gaan met de onzekerheid of het wel of niet ooit gaat gebeuren...  Ik zou er gek van worden. Heel veel respect dat jullie zo lang hebben doorgezet! En ik herken het heel goed, Rynsy, we gaan nu starten met icsi en ik hoop echt dat het dit jaar ons ook gaat lukken. Net als jullie had ik ondertussen al 2 zwangerschappen kunnen voldragen. En ik zie ook graag hun kinderen en ik geniet ervan. En daarna zit ik thuis heel hard te huilen. Het is een beetje een rollercoaster en dubbel om het geluk van anderen mee te maken. Rynsy, ik hoop gewoon dat het voor ons ook gaat gebeuren! Ga jij nu ook behandelingen krijgen? Of blijven jullie het natuurlijk proberen?

@ Ilse, ik heb dezelfde vragen als Rynsy, wat super dat jullie hier samen uit gekomen zijn, nog steeds samen sterk en zo blij voor jullie en jullie dochter! Hoe houd je je relatie goed? En hoe zorg je dat het je leven niet gaat beheersen? Ik wil nog steeds meer zijn dan alleen probeer-moeder noem ik het maar even. Misschien meer een vraag voor jullie allemaal ;) Pff, het lijkt me vreselijk om 5 jaar en zoveel behandelingen te moeten doen. Hoe hebben jullie besloten om toch door te zetten? Hebben jullie overwogen om te stoppen? En het maar erbij te laten?

@Manon, heb je uiteindelijk kinderen gekregen? Alleen?

En nee, voor mij ook geen goed nieuws helaas. Deze ronde proberen we niet, want bij mijn volgende menstruatie starten we met ons eerste icsi traject. Ik ben er erg nerveus over, vind het heel spannend hoe het allemaal gaat lopen en hoe mijn lijf gaat reageren op de hormonen.  En natuurlijk of dit er dan voor zorgt dat we wel zwanger worden! Of we bevruchte embryo's eruit gaan halen.. Ik hoop maar dat ons DNA niet incompatible blijkt. Poging 21 wordt met icsi. Ik heb me erbij neergelegd.

Ja, acupunctuur bevalt mij erg goed, Rynsy. Ik ben er minder gespannen door, mijn menstruatie vorige week was een stuk minder heftig en ook heb ik wat meer energie. Die naaldjes zijn erg dun en je voelt wel een kort klein prikje. Maar bloed prikken voel je veel meer, dat is ook een veel dikkere naald. Ik ga nog een paar keer, ik wil er deze keer wederom alles aan gedaan hebben. Voor mij betekent dat ook acupunctuur. Ik zie het als een extra voorbereiding van mijn lijf, net als meditatie en mentale voorbereiding.

Sowieso dames, heel erg fijn dat jullie reageren! Ik vind het heel fijn om op het forum jullie verhalen te lezen, vragen te kunnen stellen en ervaringen te kunnen delen! Dus dank dat jullie dat doen!
 
Hallo Dames,



Hoe gaat het nu met iedereen?

Met mij gaat het redelijk goed. Op 20 maart heb ik te horen gekregen dat mijn hormoonwaardes nog steeds verder dalen en nauwelijks meer waarneembaar zijn in mijn bloed, en dat is goed. Dus ik mag gaan afbouwen met mijn medicijnen :)



De afgelopen maand heb ik er verder wel behoorlijk de pest er in gehad. Ik had geen zin om te klussen en had de hoop een beetje opgegeven. Maar nu, dag 35, heb ik dan toch weer hoop dat ik zwanger zou mogen zijn. Hoe wisselvallig kan je zijn... elke dag die ik nu niet ongesteld wordt, groeit mijn hoop.. (Ik heb een cyclus tussen de 29-38 dagen, dus helaas is alles nog mogelijk) zou het dan toch deze maand gelukt zijn, ondanks dat we t zo weinig hadden gedaan? Wie weet...

Morgen hebben we een afspraak in het ziekenhuis bij de gyn.. omdat het toch niet leek te vlotten, wil ik eigenlijk verder onderzoek naar mogelijke problemen.. ik ben erg nieuwsgierig of ze daar in meegaan of niet... Voor dat we gaan toch nog maar even een testje doen morgen, stel je voor dat het toch raak is..



Hoe is het met jullie? Johanna, jullie begonnen deze maand aan jullie ICSI traject toch, ben je al gestart, en hoe voel je je daar nu bij?



Tot horens, Dames!

Groetjes, Rynsy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan