Hyperemesis gravidarium: extreme zwangerschapsmisselijkheid

[Anoniem]

Hoi meiden,

Wat herkenbaar allemaal.
Ik ben 2 mei bevallen van een tweeling en heb die misselijkheid dus al een tijdje achter de rug.
Ik was in 2 wekentijd 9 kilo afgevallen, kon dus ook helemaal niets meer binnen houden.
Ook een slokje water ging eruit.
Ik voelde mij erg slap en was doodop.
Ik moest oen ook nog elke keer voor controle naar het UMC in Utrecht en wij wonen in Wierden (OV), 1 uur en een kwartier in de auto met een emmer tussen de benen en een deksel voor op de emmer als je had overgegeven.
Die emmer was mijn grootste vriend die weken.
Wat een ellende.

Maar.....

Het is waar, je vergeet een heleboel na de bevalling.
Ik heb een vreselijke zwangerschap gehad, het enigste positieve was de test en de bevalling, tussenin was één en al ellende.
Heb ook lang in het ziekenhuis gelegen (meerdere complicaties).

Nu gaat het super en genieten wij na 9 jaar "klussen", onderzoeken, operaties en diverse behandelingen van onze twee kindjes en zijn wij super gelukkig.

Dus dames houd vol!!!
Er komen ook echt betere tijden!

Veel sterkte allemaal en geniet als het mogelijk is.

Groetjes Patricia

 

[Anoniem]

Hoi Dames,

Ook bij mij is deze diagnose gesteld toen ik 7 weken zwanger was. Ik zit dan ook al sinds die tijd volledig in de ziektewet.
Ik heb hiervoor ook regelmatig in het ziekenhuis gelegen en de nodige dingen geprobeerd.
Uiteindelijk blijkt voor mij het enige wat helpt te zijn rust en regelmaat.
Ik had zelfs het idee dat sommige medicatie de misselijkheid juist alleen maar verergerde (bv de emesafene) bovendien werd ik d'r alleen nog maar futlozer van,
Ik ben nu bijna 30 weken zwanger, en inmiddels ook zo'n 30 kilo lichter, en de misselijkheid begint eindelijk een beetje te stabileren tot een draagbare 1 a 2 keer per dag. Ik heb me d'r doorheen gesleept door steeds te kijken naar de magische momenten waarop het minder zou worden (beetje hoop houden) 12 weken, 16 weken, 24 weken, maar helaas geldde dat niet voor mij. Pas sinds een week of 2 begin ik er wat normaler mee te kunnen leven.
Met de kleine gaat het boven gemiddeld goed!! En dat is echt een heel fijn gevoel. Al zeggen ze allemaal dat die kleine wel pakken wat ze nodig hebben, het is erg fijn om dat bevestigd te krijgen.

Ik geloof er heilig in, dat hoe zwaar het ook allemaal is en is geweest en ongetwijfeld nog zal worden, dat dit kleine mensje het meer dan waard zal zijn!

Toch ben ik stiekum erg blij... dat 't einde steeds meer in zicht komt!

Sterkte dames!

Groet,
Anne