A
Anoniem
Guest
Hiya Annemieke,
Tja hier nog ff een reactie van spuit 11....dat krijg je met dat tijdsverschil
Ik kan me voorstellen wat je bedoelt hoor, ik denk dat bijna iedereen wel van die periodes heeft waar alles verkeerd voelt. Erkenning van anderen is heel belangrijk, voor sommige mensen meer dan andere. Maar we hebben allemaal anderen nodig in ons leven (vrienden, ouders, relatie etc.) mensen die ons af en toe vertellen dat we het goed doen ook al doen we het "fout".
Ik heb soms ook van die dagen dat ik het idee heb dat ik veel meer zou moeten met Max, doe ik het allemaal wel goed. Of dat ik me afvraag of ik niet weer moet gaan werken. En soms vraag ik me af wat ik in godsnaam in dit land doe, zonder familie, vrienden etc. uiteraard heb ik hier wel een hoop mensen ontmoet, maar op een bepaalde leeftijd (ja ja oma spreekt!) maak je ook geen echte levensvrienden meer, mensen die jouw al heel lang kennen, met wie je een zelfde geschiedenis deelt bedoel ik. Op dat soort momenten helpt het inderdaad wel als je voelt dat je sterk in je schoenen staat, zodat je je eigen twijfels te lijf kan. En volgens mij is dat precies wat jij gedaan hebt....je hebt je twijfels gedeelt met alle dames in het kippenhok hier, jezelf open gesteld voor onze opmerkingen en meningen. In mijn ogen moet je daar een behoorlijk sterk mens voor zijn.
Ik denk dat we soms onze eigen strengste "judge" zijn, we vinden niet alleen dat we alles tegelijk moeten kunnen (werk, kindjes, relatie, vriendschappen, huishouden, slanke lijn, enz enz enz) maar alles dat we aanpakken moet ook nog eens allemaal tegelijkertijd "goed" lopen.
En alhoewel ik vind dat er vanavond nog iemand moet beginnen met het beitelen aan een standbeeld van ieder van ons omdat we allemaal ''SUPERMOM" zijn.....ook op een standbeeld wordt wel eens gescheten.
Dikke knuffel, ilja
Tja hier nog ff een reactie van spuit 11....dat krijg je met dat tijdsverschil
Ik kan me voorstellen wat je bedoelt hoor, ik denk dat bijna iedereen wel van die periodes heeft waar alles verkeerd voelt. Erkenning van anderen is heel belangrijk, voor sommige mensen meer dan andere. Maar we hebben allemaal anderen nodig in ons leven (vrienden, ouders, relatie etc.) mensen die ons af en toe vertellen dat we het goed doen ook al doen we het "fout".
Ik heb soms ook van die dagen dat ik het idee heb dat ik veel meer zou moeten met Max, doe ik het allemaal wel goed. Of dat ik me afvraag of ik niet weer moet gaan werken. En soms vraag ik me af wat ik in godsnaam in dit land doe, zonder familie, vrienden etc. uiteraard heb ik hier wel een hoop mensen ontmoet, maar op een bepaalde leeftijd (ja ja oma spreekt!) maak je ook geen echte levensvrienden meer, mensen die jouw al heel lang kennen, met wie je een zelfde geschiedenis deelt bedoel ik. Op dat soort momenten helpt het inderdaad wel als je voelt dat je sterk in je schoenen staat, zodat je je eigen twijfels te lijf kan. En volgens mij is dat precies wat jij gedaan hebt....je hebt je twijfels gedeelt met alle dames in het kippenhok hier, jezelf open gesteld voor onze opmerkingen en meningen. In mijn ogen moet je daar een behoorlijk sterk mens voor zijn.
Ik denk dat we soms onze eigen strengste "judge" zijn, we vinden niet alleen dat we alles tegelijk moeten kunnen (werk, kindjes, relatie, vriendschappen, huishouden, slanke lijn, enz enz enz) maar alles dat we aanpakken moet ook nog eens allemaal tegelijkertijd "goed" lopen.
En alhoewel ik vind dat er vanavond nog iemand moet beginnen met het beitelen aan een standbeeld van ieder van ons omdat we allemaal ''SUPERMOM" zijn.....ook op een standbeeld wordt wel eens gescheten.
Dikke knuffel, ilja