Ik ben net bevallen en depressief

[Wolkjes]

Hi, 
luister maar naar jezelf. Je geeft heel duidelijk aan dat het even te veel is. Dus dan moet het ook even afgelopen zijn met het gedoe. 
Je bent echt niet alleen in je gevoel. Ik heb in het ziekenhuis alleen onze ouders op bezoek gehad en in de eerste week buiten broer en zussen geen kraambezoek gehad. Die rust en ontspanning had ik nodig! Zelfs de kraamhulp verveelde zich. Maar zo kon ik even wennen aan alle veranderingen. 
Je lijf is anders, je word gepest door hormonen, je bent ineens verantwoordelijk voor een klein meisje dat op een andere manier ter wereld kwam dan jij graag had gewild waarschijnlijk. 
Bel morgenvroeg even de huisarts. Zij kunnen zoveel voor je doen. Al die negatieve gevoelens zijn niet nodig. Maak het probleem niet groter dan het is, maar ook zeker niet kleiner. Je bent het waard!
En dat kleine meisje zou willen dat haar mama goed voor zichzelf zorgt?

 

[Travelmom]

Hoi,
Gefeliciteerd met je kleine meisje. Wat vervelend dat je je zo voelt. Het is normaal dat je na een bevalling emotioneel bent door alle hormonen en het even niet meer weet. Bij jou lijkt me echter meer aan de hand. Ga zo snel mogelijk naar je huisarts of je verloskundige om erover te praten. Dit is niet raar en zij kunnen je misschien helpen of zorgen dat je hulp krijgt. Niemand zal je kindje afnemen en je zult haar ook niks doen. Maar een postnatale depressie kan wel gevaarlijk zijn voor jou. Je moet echt ook een beetje aan jezelf denken nu en zorgen dat het beter met je gaat. Geen zin in kraamvisite? Zeg gewoon dat je de komende weken vol zit. Snap het wel hoor, jan en alleman komt langs. Mensen die je amper kent en iedereen vindt dat ie recht heeft om morgen langs te komen en aan jou baby te zitten. Het is aan jullie wie er wanneer komt en nee is nee. Praat er ook over met je partner. Leg hem duidelijk uit hoe je je voelt en vertel ook de gedachten die je hebt over jezelf. Een postnatale depressie is heel erg klote om te hebben, maar gaat soms niet uit zichzelf weer weg. Dus zoek alsjeblieft hulp en zorg ook een klein beetje voor jezelf. Een blije mama betekent een blije baby ? En onthou dat je kindje het allermeest van jou houd in de hele wereld. Jij bent haar mama in wie ze 9 maanden heeft gegroeid. Ze kent jou beter dan wie dan ook, ze kent je stem en je geur. Jij bent alles voor haar op deze wereld en ze heeft je nodig, een gezonde mama.

 

[Tasja]

Luister naar jezelf. Als je geen hulp zoekt, word het alleen maar erger. Bellen dus!! Postnatale depressie maakt je GEEN slechte moeder dus zet je dat aub uit je hoofd. Er is veel gebeurd, in je lichaam en je hebt nu opeens een kleine. Veel om te verwerken. Niemand zal je kind afpakken maar iedereen zal je willen helpen hier boven op te komen.
 
Praat ook goed met je vriend wat hij voor je kan doen. Hartstikke lief dat hij zegt dat het goed komt, maar daar heb je weinig aan op dit moment. Leg hem goed uit hoe je je voelt en wat voor een impact dit op je heeft. En het kraambezoek... het gaat om jou en jouw kindje; niet om hen. Geen zin erin? Afbellen die hap, kom later maar een keer. Hebben ze er geen begrip voor? Dan kom maar niet meer. Jij bent het belangrijkste. Kies voor je zelf, lieverd! 

 

[Gebruiker10079881]

hii bel de dokter, je bnt geen slechte.moeder
 1 op de 10 moeders.overkomt dit gewoon. Maar zorg je er alsjebliefr.voor dt een oma langskomt en dat de baby toch wel.liefde krijgt en geknuffet word...
Dan heb jij dat om.het te verwerken en weet je dat je dochter ook geen liefde tekort komt.
Het gevoel word op ten duur minder bij de een duurt het langer dan de ander. Je moet nu even ook aan jezelf werken zodat je weer jezelf terug vind want een ongelukkige mama is niet leuk voor jou en je dochtertje..
 

 

[Marmara]

Heel herkenbaar hoor! Ik heb wat afgehuild in het begin en dan voornamelijk in de avonden. Ik was moe en sliep zo slecht. Ik voelde me zo eenzaam terwijl ik de hele dag mensen om mij heen had. Ook het kraambezoek viel mij zo ontzettend zwaar.
Uiteindelijk heb ik heel veel met mijn man gepraat en echt gezegd hoe ik mij voelde. Heb het kraambezoek zo ingepland dat er maar 1 per dag kwam, waarvan niet in de avonden. Ook heb ik geprobeerd 'los' te laten, ik ben erg iemand van het plannen. Ik heb mijn telefoon aan de kant gelegd want die draaide ook overuren met alle appjes. En ben toen wat bewuster naar mijzelf gaan luisteren, proberen te genieten. Misschien af en toe even alleen een klein stukje naar buiten. Even rust voor jezelf. Ik kon het ook niet geloven maar het komt allemaal goed.
Sterkte meid, en twijfel niet aan jezelf, gevoelens maken je absoluut geen slechte moeder!! 

 

[Kr]

Ik herken je verhaal vooral het gedeelte van de keizersnede.. praat er wel over dat heeft mij geholpen... desnoods de verloskundige.
Mijn kindje is nu al weer een aantal maanden oud en ik kan je zeggen dat het bij mij weg is (maar soms denk ik er nog wel over). Ik heb me in het begin wel gedwongen er over te praten (en huilen). Sterkte en je bent niet alleen hierin vraag om hulp aub 

 

[Chantal vd meer]

Ook voor mij heeeel erg herkenbaar wat je schrijft !
Het is zo enorm rot je zo te voelen zoals jij je nu voelt je bent niet meer jezelf en dat is gewoon klote.
Wat ik heb gedaan is naar de huisarts gebeld heb toen eerst slaapmedicatie gehad om even een goede nacht te maken en daarna ben ik langs gegaan.
Ik heb het hele verhaal verteld en ze hebben goed naar mij geluisterd heb alles eerlijk aan gegeven en zei dat ik deze tijd vreselijk vond. Ze vonden dat dit zeker geen postnatale depressie was omdat ik ook mijn dochtertje nooit wat aan zou willen doen maar ik moest wel in de gaten gehouden worden. Ben toen 2 dagen later weer langs gegaan om te kijken hoe het toen was en toen heb ik de keus gemaakt met de praktijk coach te gaan praten dat heeft mij zeker geholpen en ben er door veel praten ook vanaf gekomen dat kan bij jou ook zeer zeker en het hoeft absoluut geen postnatale depressie te zijn!!!! Hormonen die dingen zijn vreselijk en maken je gek en in de war en onzeker en verdrietig ik werd ongesteld na een aantal weken en vanaf dat moment knapte ik zo op alsof ik mijn eigen ik weer langzaam terug kreeg!
Ik geef je de tip bel je huisarts hun hebben hier vaak mee te maken en die weten precies hoe en wat!
Het komt echt goed maar geef het de tijd en hou het voor jezelf rustig met de visite enzo.
Succes !!!!! 

 

[Mvtm]

Hoi, 
Ik weet niet of je al actie hebt ondernomen, maar ik ben 30 oktober 2017 bevallen (ook dmv een keizersnede) en ik ben nu 'eindelijk' niet meer depressief, heb daadwerkelijk de diagnose postpartum depressie gekregen en daar heb ik nog steeds medicijnen en behandeling voor.
Zelf had ik waarschijnlijk meteen ook al een depressie, sliep ook niet en was bang. Pas na 4 weken kwam ik bij de huisarts en de crisisdienst terecht, omdat ik, net als jij mijn mond niet opendeed en bang was voor het afpakken van ons gezin. 
Als als als, maar als ik eerder was geweest was ik misschien al eerder 'depressie' vrij geweest. Dus als ik je mag tippen vanuit mijn eigen ervaring; bel je huisarts, ga samen met je partner heen en laat je kindje idd even bij je familie. Je zult merken dat er een last van je schouders valt als je de stap hebt genomen!! Het hoeft niet zo te zijn dat je al in een depressie zit, maar als je zo optijd bent is de kans ook groter dat het zich niet verder ontwikkelt en dat je meteen de juiste hulp krijgt!
Heel veel sterkte! En onthoud: JE BENT EEN SUPERMOEDER!! En ja, er komt echt een tijd dat je dat zelf ook gaat geloven en voelen!