<p>Hallo, ik hoop dat ik hier niet te veel commentaar over me heen ga krijgen want ik zit er best wel doorheen.</p><p>Mijn man heeft altijd een sterke kinderwens gehad, en ik kan me niet anders herinneren als dat ik roep dat ik absoluut geen kinderen wil. Wanneer ik op kraamvisite kom wil ik nog nieteens een baby beet houden. Ik vind het allemaal heel bijzonder maar ik voel er gewoon helemaal niets bij. Nu zijn we op een punt in ons leven gekomen dat ik er het gevoel bij had van nou als het dan toch moet gebeuren, dan moet het nu. Zowel privé als zakelijk. Ik heb een eigen zaak en kan me niet specialiseren en contracten aangaan met afnemers als ik in mijn achterhoofd heb dat mijn leven nog een keer ontzettend gaat veranderen en ik er minimaal een paar maanden uit ben. </p><p>Ik heb van verschillende mensen gehoord dat het allemaal anders is als het kind van jezelf is, en met de gedachte in mijn achterhoofd dat ik echt geen harteloos mens ben wilden we het gaan proberen. </p><p>Nog voor we goed en wel ‘begonnen’ waren was ik direct al zwanger. In mijn ogen op een onmogelijke periode van de maand (mijn eisprong is blijkbaar een week voor de menstruatie), dus het besef dat ik gelijk al zwanger was was er niet. Ik dacht nouja kan gebeuren het zal wel komen als ik het zie op de echo’s. Daarom heb ik met 7 weken al een echo laten doen, gewoon voor mijn eigen besef en daarna met 11 en 14 weken nog een keer. Mijn man zit helemaal te stralen als hij de echo’s ziet en ik denk alleen maar dat ik het niet wil. En het besef en het moedergevoel is er nog steeds niet. Sterker nog het zorgt voor heel veel spanning. Mijn man is altijd aan het werk en ik moet de zwangerschap alleen doen. Ben ook zo verschrikkelijk bang dat het ongeboren kindje al voelt dat ik het eigenlijk niet wil, toen mensen ons feliciteerden en blij waren kon ik alleen maar denken ik ben helemaal niet blij ik vind het verschrikkelijk. Ik gun iedereen het kind en ik gun het kind om te leven maar diep van binnen heb ik alleen maar gewenst dat het niet goed gaat. </p><p>Op aanraden van de verloskundige ga ik contact opnemen met een psycholoog omdat het gewoon echt heel slecht met me gaat. Voordat ik zwanger werd heb ik veel ruzies gehad met mijn schoonouders waardoor ik diep in de put was geraakt, ik dacht dat ik er overheen was maar nu krijg ik alles weer terug inclusief de angst dat ik iedereen meer onder ogen moet gaan zien als het kindje er is. Dan gaat het al helemaal niet meer goed met me.</p><p>Wat ik hier eigenlijk zou willen bereiken is dat ik misschien in contact kan komen met mensen die dezelfde gevoelens hebben en of het echt waar kan zijn dat de hormonen misschien ook nog een keer de goede kant op omslaan. Vind het gewoon echt verschrikkelijk dat de moederknop bij mij blijkbaar niet werkt ?</p>
Ik ben zwanger geworden voor mijn man
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Jeetje wat moet jij je rot voelen.. Ik kan niet zeggen dat ik je verhaal herken alleen weet ik wel dat hormonen veel met je doen.
Het is niet eerlijk voor je kindje denk ik als die een mama heeft die geen gevoelens er voor heeft maar als ik je verhaal lees weet ik niet of dit zo is of dat er meer speelt en jij je af schermt..
Ik hoop dat je er uit komt en je beter gaat voelen! Heel veel succes en sterkte ?
Het is niet eerlijk voor je kindje denk ik als die een mama heeft die geen gevoelens er voor heeft maar als ik je verhaal lees weet ik niet of dit zo is of dat er meer speelt en jij je af schermt..
Ik hoop dat je er uit komt en je beter gaat voelen! Heel veel succes en sterkte ?
Dat lijkt me dus ook verschrikkelijk. En we hebben gisteren te horen gekregen dat het een jongetje is en nu kan ik wel de standaard praatjes ophangen dat het me niet uitmaakt als het maar gezond is, maar diep van binnen ben ik daardoor alleen maar banger geworden. Dat mijn man en zijn zoon straks samen vader zoon momenten hebben en dat ik in mijn eentje aan de zijlijn sta en door mijn eigen keuze alleen ben
Ach wat zal je je rot voelen! Goed dat je hulp heb gevraagd bij de verloskundige, kan je er over praten met je man?
Je zit in een lastige situatie waarbij denk ik Angst de hoofdrol speelt, hopelijk wanneer je het kleine frummeltje ziet is die angst dat je niks voorbije baby voelt weg. Maak sowieso afspraken met je man voor na de geboorte wij hadden bijv de eerste twee weken geen bezoek enkel ouders en schoonouders maar die wilde we ook niet iedere dag zien. Mijn man was 3 weken vrij vond ik erg fijn zo kan je alles goed verdelen en samen rustig wennen aan de nieuwe situatie. Maar vooral blijf praten met elkaar. Ik heb geen tips voor je maar wel heel veel sterkte, hopelijk als je de kleine in de buik gaat voelen krijg je een band met hem of haar .
Je zit in een lastige situatie waarbij denk ik Angst de hoofdrol speelt, hopelijk wanneer je het kleine frummeltje ziet is die angst dat je niks voorbije baby voelt weg. Maak sowieso afspraken met je man voor na de geboorte wij hadden bijv de eerste twee weken geen bezoek enkel ouders en schoonouders maar die wilde we ook niet iedere dag zien. Mijn man was 3 weken vrij vond ik erg fijn zo kan je alles goed verdelen en samen rustig wennen aan de nieuwe situatie. Maar vooral blijf praten met elkaar. Ik heb geen tips voor je maar wel heel veel sterkte, hopelijk als je de kleine in de buik gaat voelen krijg je een band met hem of haar .
Hai wat zul je je eenzaam voelen ?
ik kan alleen niet echt vinden of je man weet hoe je je voelt?
Ik zelf heb wel de kinderwens gehad en toen ik zwanger was voelde ik ook niet super veel bij de echo’s moet ik eerlijk zeggen.
ik dacht dan ook ohhh zal ik dat gevoel überhaupt wel krijgen?
Ik kan je niet vertellen of je wel het moeder gevoel zult hebben als de kleine er is
ik hoop het wel want het is echt wel heel bijzonder..
de eerste dagen na je bevalling zijn echt niet leuk daar word bijna nooit over gesproken waarom niet geen idee maar dat geld natuurlijk niet voor iedereen maar ik vond het vreselijk
dus mocht je dat ook hebben in de dagen na de geboorte onthoud dan dat dat ook weer over gaat
ik vond het wel erg prettig dat we de eerste weken Niemand behalve onze naasten op visten kregen ik voelde me niet goed had kraam tranen etc miss ook een aanrader voor jou
dan heb je echt de tijd om een band te vormen met je kindje
Het moet allemaal wel goed komen maak je nou niet te veel zorgen je zit vol hormonen en daar kun je je nou eenmaal heel k*t door voelen
sterkte x
ik kan alleen niet echt vinden of je man weet hoe je je voelt?
Ik zelf heb wel de kinderwens gehad en toen ik zwanger was voelde ik ook niet super veel bij de echo’s moet ik eerlijk zeggen.
ik dacht dan ook ohhh zal ik dat gevoel überhaupt wel krijgen?
Ik kan je niet vertellen of je wel het moeder gevoel zult hebben als de kleine er is
ik hoop het wel want het is echt wel heel bijzonder..
de eerste dagen na je bevalling zijn echt niet leuk daar word bijna nooit over gesproken waarom niet geen idee maar dat geld natuurlijk niet voor iedereen maar ik vond het vreselijk
dus mocht je dat ook hebben in de dagen na de geboorte onthoud dan dat dat ook weer over gaat
ik vond het wel erg prettig dat we de eerste weken Niemand behalve onze naasten op visten kregen ik voelde me niet goed had kraam tranen etc miss ook een aanrader voor jou
dan heb je echt de tijd om een band te vormen met je kindje
Het moet allemaal wel goed komen maak je nou niet te veel zorgen je zit vol hormonen en daar kun je je nou eenmaal heel k*t door voelen
sterkte x
Bedankt voor de lieve berichtjes. Zag op internet ook dingen voorbij komen over prenatale depressie dus in die zin krijg ik wel het gevoel dat er wat aan te doen is.
Met mijn man kan ik wel praten maar zijn mogelijkheden zijn verder ook beperkt. Hij heeft een eigen bedrijf waarvoor hij 6 dagen per week van 6 uur in de ochtend tot 9 uur in de avond weg is. Op zondag werkt hij dan ook nog in de ochtend. Tussen de midden eten we dan altijd samen om elkaar te blijven zien. Ik voel me eenzaam omdat ik de hele ochtend ziek op bed lig en dat weet hij, maar hij kan zich ook niet in 2en splitsen en dat begrijp ik ook heel goed. Probleem is ook gewoon dat ik me hier in mijn eentje doorheen moet slaan en daarom ben ik ook wel blij dat internet en hulpverleners bestaan.
Over dat rust in de eerste kraamweken vind ik een hele goede tip. Zo ver zijn we natuurlijk nog lang niet maar denk inderdaad ook dat die momenten erg belangrijk zijn om ze zelf ‘op te eisen’
Met mijn man kan ik wel praten maar zijn mogelijkheden zijn verder ook beperkt. Hij heeft een eigen bedrijf waarvoor hij 6 dagen per week van 6 uur in de ochtend tot 9 uur in de avond weg is. Op zondag werkt hij dan ook nog in de ochtend. Tussen de midden eten we dan altijd samen om elkaar te blijven zien. Ik voel me eenzaam omdat ik de hele ochtend ziek op bed lig en dat weet hij, maar hij kan zich ook niet in 2en splitsen en dat begrijp ik ook heel goed. Probleem is ook gewoon dat ik me hier in mijn eentje doorheen moet slaan en daarom ben ik ook wel blij dat internet en hulpverleners bestaan.
Over dat rust in de eerste kraamweken vind ik een hele goede tip. Zo ver zijn we natuurlijk nog lang niet maar denk inderdaad ook dat die momenten erg belangrijk zijn om ze zelf ‘op te eisen’
Hey,
de issue hier is dat je nog amper aan het idee had kunnen wennen, en het was al zover.
Ikzelf en mijn partner waren ook pas net 2 maanden aan het ‘proberen’. Nog niet eens echt bewust als ik eerlijk ben, gewoon rond die ‘tijd’ wat extra spelen samen zeg maar. Wilde zowieso wel beide graag kids, maar we begonnen dus niet zo heftig zoals sommige erover doen. Nou 3de maand: raak. Ondanks zeer gewild: werd ik me toch ff een tijdlang bang!! Kan ik dit wel/mijn leven veranderd hierdoor/ben ik wel geschikt als moeder? Dat soort dingen...blijkbaar doodnormaal zo hoor, voor iedere mom to be! Ik ben nu 38 weken en nog steeds voel ik me soms zo, dus je bent niet gevoelloos, juist het tegenovergestelde. Je bent onzeker of je genoeg zal zijn. Neem maar van mij aan: ja. Juist doordat je nu al vragen stelt zal je een hele goede natuurlijke moeder worden! Maak je niet te druk over hoe je leven zal veranderen. Je bent met je partner samen, het is een go with the flow proces: je leert per nieuwe situatie, en je bent niet dom als je iets niet weet: het is nieuw.
En mijn eerste rustmoment? Zodra ik de baby duidelijk voelde bewegen in de buik
toen pas werd het reeel en bedacht ik me, dat het kind nu al leeft en beweegt zonder dat ik zelf iets ervoor doe. Dus niet te bang zijn ?? zal even wennen zijn, maar je zal zeer zeker moeilijkere dingen hebben meegemaakt, waar je veel minder voldoening uit kreeg! Dit kind van jullie, gaat van beide ouders houden, en vice versa 
dat gaat straks automatisch zodra je gewend bent, net zoals bij mij. Zo denk ik dat alles pas echt op de plek valt zodra we de kleine vasthebben ?
Tot dat moment: bespreek het goed samen, of met een psycholoog eventueel ja, mocht je dat echt nodig lijken, maar laat alles een beetje losser ? ga weer lekker wat leuks doen met je partner, uit eten of iets dergelijks. En geniet! ?
de issue hier is dat je nog amper aan het idee had kunnen wennen, en het was al zover.
Ikzelf en mijn partner waren ook pas net 2 maanden aan het ‘proberen’. Nog niet eens echt bewust als ik eerlijk ben, gewoon rond die ‘tijd’ wat extra spelen samen zeg maar. Wilde zowieso wel beide graag kids, maar we begonnen dus niet zo heftig zoals sommige erover doen. Nou 3de maand: raak. Ondanks zeer gewild: werd ik me toch ff een tijdlang bang!! Kan ik dit wel/mijn leven veranderd hierdoor/ben ik wel geschikt als moeder? Dat soort dingen...blijkbaar doodnormaal zo hoor, voor iedere mom to be! Ik ben nu 38 weken en nog steeds voel ik me soms zo, dus je bent niet gevoelloos, juist het tegenovergestelde. Je bent onzeker of je genoeg zal zijn. Neem maar van mij aan: ja. Juist doordat je nu al vragen stelt zal je een hele goede natuurlijke moeder worden! Maak je niet te druk over hoe je leven zal veranderen. Je bent met je partner samen, het is een go with the flow proces: je leert per nieuwe situatie, en je bent niet dom als je iets niet weet: het is nieuw.
En mijn eerste rustmoment? Zodra ik de baby duidelijk voelde bewegen in de buik
toen pas werd het reeel en bedacht ik me, dat het kind nu al leeft en beweegt zonder dat ik zelf iets ervoor doe. Dus niet te bang zijn ?? zal even wennen zijn, maar je zal zeer zeker moeilijkere dingen hebben meegemaakt, waar je veel minder voldoening uit kreeg! Dit kind van jullie, gaat van beide ouders houden, en vice versa dat gaat straks automatisch zodra je gewend bent, net zoals bij mij. Zo denk ik dat alles pas echt op de plek valt zodra we de kleine vasthebben ?Tot dat moment: bespreek het goed samen, of met een psycholoog eventueel ja, mocht je dat echt nodig lijken, maar laat alles een beetje losser ? ga weer lekker wat leuks doen met je partner, uit eten of iets dergelijks. En geniet! ?
@ gebruiker
Ik merk dat je heel erg bezig bent met wat als dit straks en wat als dat straks zoals in het stukje van vader en zoon momenten
jongetjes knuffelen met niemand zo lekker als met mama ?
probeer daar voorals nog niet aan te denken want je bekijkt alles vanuit het perspectief dat je straks niet blij bent met je zoontje en dat gaat je niet gebeuren !!
Moeder worden veranderd je echt waar gaat van zelf
Ik merk dat je heel erg bezig bent met wat als dit straks en wat als dat straks zoals in het stukje van vader en zoon momenten
jongetjes knuffelen met niemand zo lekker als met mama ?
probeer daar voorals nog niet aan te denken want je bekijkt alles vanuit het perspectief dat je straks niet blij bent met je zoontje en dat gaat je niet gebeuren !!
Moeder worden veranderd je echt waar gaat van zelf