A
Anoniem
Guest
Hey meiden,
Ik wil nu eens niet negatief zijn.
Ik heb respect voor iedereen hier
Elk huisje heeft zijn kruisje.
En niet iedereen zal met veel mooie verbloemingen op een zachte manier toch zijn mening kunnen zeggen, maar iedereen mag een mening hebben.
Ik heb heel veel respect voor samantha, want ze heeft het toch maar geklaard.
Maar ik heb, echt waar, ook veel respect voor ponyville.
Die heeft in haar leven ook al heel wat meegemaakt. En ik krijg soms het gevoel dat we wat overgevoelig zijn als we iets van haar lezen. Soms vergeten we de boodschap die ze wil brengen, en die vaak heel goed bedoeld is, en gaan we op zoek naar negatieve dingen die we kunnen vinden.
En ik zeg we, want ik heb dat ook gedaan.
Maar meestal zijn haar boodschappen echt wel goedbedoeld, en gesproken vanuit een realistisch standpunt.
Ook vind ik dat ze gelijk heeft dat mensen met medische problemen ook een kinderwens mogen hebben.
En als er iemand vindt van niet, dan zijn ze ook tegen mij.
Kijk mijn verhaal:
Als kind was ik alle dagen ziek. Letterlijk alle dagen. Ik kon geen voedsel binnenhouden. Als tiener bleek ik heel veel maagdarmproblemen te hebben. Ik bleek ook heel zwakke gewrichten te hebben, en had de ene blessure na de andere.
Op mijn 21 werd de ziekte van Chrohn (erfelijke en terminale ziekte, maar medicatie af te remmen). Op mijn 22ste heb ik 6 maanden met braces gelopen omdat mijn enkels zo zwaar ontstoken waren dat ze me niet meer konden dragen (ook al was ik een lichtgewicht) Na letterlijk jaren van fysio is dit eindelijk beter. Op mijn 25ste 3 maanden verlamd geweest aan mijn linkerbeen omdat ik 3 actieve hernia's had en er zenuwen gekneld zaten. Daaraan geopereerd, en verteld geweest dat ik niet lang meer zou lopen, en dat een rolstoel uiteindelijk nodig zou zijn. Op mijn 27ste na een zoveelste opname in het ziekenhuis vanwege een darmcrisis, te horen gekregen dat met nieuwe methoden vastegesteld kon worden dat ik toch niet de ziekte van Chrohn had, maar wel alle symptomen. Op mijn 30ste ziekte van Graves ontdekt (hyperactieve schildklier, met gezwel van 4,2cm) Gelukkig gekozen voor operatie, en volledige schildklier met gezwel verwijderd. Nu ben ik 31, moet voor de rest van mijn leven medicatie nemen als vervanging voor mijn schildklier, heb ook al sinds mijn puberteit psoriasis, zit nog steeds niet in een rolstoel. Ik leef heel gezond, en zorg heel goed voor mijn lichaam. Voel me het laatste jaar echt fantastisch. Mijn rug is nog niet verslechterd, door aangepaste oefeningen, en aangepast bed, keuken, enz....
Maar ook ik heb al heel lang een grote kinderwens. Mag ik dan geen kinderen hebben. Ik heb een man met een supersterke gezondheid. Maar dan nog is er een risico.
Het enige dat ik kan zeggen is dat ik heel gelukkig ben. Niet ondanks alle problemen, maar dankzij. Ik geniet van alle mooie dingen in mijn leven, en ben een superoptimistisch persoon. Als je me ziet, zie je niks van het voorgaande, buiten de littekens van de operaties. Maar als je mijn medisch dossier ziet sta je versteld.
En nu zetten we dit allemaal terzijde! Want ik wil geen medelijden, ik ben een supergelukkig mens.
Ik lees heel vaak verhalen hier van mensen die iets meegemaakt hebben. Of dit erger is dan wat ik heb meegemaakt of niet, speelt geen rol. Voor hen heeft het een impact. Voor hen is het belangrijk. Dus dan probeer ik hen daarin te troosten, of advies te geven, indien ik dit kan, wat helemaal niet zo vaak het geval is.
Maar ook mensen die niets hebben meegemaakt, en het perfecte leventje hebben geleid, hebben hun zorgen, en hun frustraties. En zij hebben daar evenveel recht op.
Je moet echt niet eerst iets hebben meegmaakt, of de dertig gepasseerd zijn om iets te kunnen voelen, of iets te willen zeggen.
Elke mens heeft recht op dromen, op meningen, op vrijheid van meningsuiting, op angsten, op zorgen, maar bovenal op een kans.
Laat ons iedereen in zijn waarde laten, en laat ons vergeven waar wij het niet mee eens zijn, en laat ons iedereen hier een kans geven.
Iedereen hier wil hetzelfde, iedereen hier wil het geluk hebben van een kindje te krijgen.
Dus iedereen is voor mij hier gelijk, en ik heb respect voor iedereen.
sorry voor het wel HEEL lange bericht
Ik wil nu eens niet negatief zijn.
Ik heb respect voor iedereen hier
Elk huisje heeft zijn kruisje.
En niet iedereen zal met veel mooie verbloemingen op een zachte manier toch zijn mening kunnen zeggen, maar iedereen mag een mening hebben.
Ik heb heel veel respect voor samantha, want ze heeft het toch maar geklaard.
Maar ik heb, echt waar, ook veel respect voor ponyville.
Die heeft in haar leven ook al heel wat meegemaakt. En ik krijg soms het gevoel dat we wat overgevoelig zijn als we iets van haar lezen. Soms vergeten we de boodschap die ze wil brengen, en die vaak heel goed bedoeld is, en gaan we op zoek naar negatieve dingen die we kunnen vinden.
En ik zeg we, want ik heb dat ook gedaan.
Maar meestal zijn haar boodschappen echt wel goedbedoeld, en gesproken vanuit een realistisch standpunt.
Ook vind ik dat ze gelijk heeft dat mensen met medische problemen ook een kinderwens mogen hebben.
En als er iemand vindt van niet, dan zijn ze ook tegen mij.
Kijk mijn verhaal:
Als kind was ik alle dagen ziek. Letterlijk alle dagen. Ik kon geen voedsel binnenhouden. Als tiener bleek ik heel veel maagdarmproblemen te hebben. Ik bleek ook heel zwakke gewrichten te hebben, en had de ene blessure na de andere.
Op mijn 21 werd de ziekte van Chrohn (erfelijke en terminale ziekte, maar medicatie af te remmen). Op mijn 22ste heb ik 6 maanden met braces gelopen omdat mijn enkels zo zwaar ontstoken waren dat ze me niet meer konden dragen (ook al was ik een lichtgewicht) Na letterlijk jaren van fysio is dit eindelijk beter. Op mijn 25ste 3 maanden verlamd geweest aan mijn linkerbeen omdat ik 3 actieve hernia's had en er zenuwen gekneld zaten. Daaraan geopereerd, en verteld geweest dat ik niet lang meer zou lopen, en dat een rolstoel uiteindelijk nodig zou zijn. Op mijn 27ste na een zoveelste opname in het ziekenhuis vanwege een darmcrisis, te horen gekregen dat met nieuwe methoden vastegesteld kon worden dat ik toch niet de ziekte van Chrohn had, maar wel alle symptomen. Op mijn 30ste ziekte van Graves ontdekt (hyperactieve schildklier, met gezwel van 4,2cm) Gelukkig gekozen voor operatie, en volledige schildklier met gezwel verwijderd. Nu ben ik 31, moet voor de rest van mijn leven medicatie nemen als vervanging voor mijn schildklier, heb ook al sinds mijn puberteit psoriasis, zit nog steeds niet in een rolstoel. Ik leef heel gezond, en zorg heel goed voor mijn lichaam. Voel me het laatste jaar echt fantastisch. Mijn rug is nog niet verslechterd, door aangepaste oefeningen, en aangepast bed, keuken, enz....
Maar ook ik heb al heel lang een grote kinderwens. Mag ik dan geen kinderen hebben. Ik heb een man met een supersterke gezondheid. Maar dan nog is er een risico.
Het enige dat ik kan zeggen is dat ik heel gelukkig ben. Niet ondanks alle problemen, maar dankzij. Ik geniet van alle mooie dingen in mijn leven, en ben een superoptimistisch persoon. Als je me ziet, zie je niks van het voorgaande, buiten de littekens van de operaties. Maar als je mijn medisch dossier ziet sta je versteld.
En nu zetten we dit allemaal terzijde! Want ik wil geen medelijden, ik ben een supergelukkig mens.
Ik lees heel vaak verhalen hier van mensen die iets meegemaakt hebben. Of dit erger is dan wat ik heb meegemaakt of niet, speelt geen rol. Voor hen heeft het een impact. Voor hen is het belangrijk. Dus dan probeer ik hen daarin te troosten, of advies te geven, indien ik dit kan, wat helemaal niet zo vaak het geval is.
Maar ook mensen die niets hebben meegemaakt, en het perfecte leventje hebben geleid, hebben hun zorgen, en hun frustraties. En zij hebben daar evenveel recht op.
Je moet echt niet eerst iets hebben meegmaakt, of de dertig gepasseerd zijn om iets te kunnen voelen, of iets te willen zeggen.
Elke mens heeft recht op dromen, op meningen, op vrijheid van meningsuiting, op angsten, op zorgen, maar bovenal op een kans.
Laat ons iedereen in zijn waarde laten, en laat ons vergeven waar wij het niet mee eens zijn, en laat ons iedereen hier een kans geven.
Iedereen hier wil hetzelfde, iedereen hier wil het geluk hebben van een kindje te krijgen.
Dus iedereen is voor mij hier gelijk, en ik heb respect voor iedereen.
sorry voor het wel HEEL lange bericht
);