hallo laura, hoe oneerlijk kan het leven zijn he. een leven afgepakt voor het begonnen is. mijn vriend en ik hebben op 30 juni dit jaar ons zoontje verloren. 10 dagen voor de uitgerekende datum. ik voelde geen leven meer en mocht toen naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje maar eigenlijk "wist"ik het al. ons ventje was niet meer. mijn vriend was volkomen overstuur ik was alleen maar lamgeslagen. sloot me voor alles af. mijn emotie kwam pas na zijn begrafenis toen ging ik hem pas missen. daarvoor moest ik sterk zijn van mezelf. voor mijn vriend,onze ouders,familie enz. maar vooral voor ons ventje.zijn afscheid zo mooi en goed mogelijk regelen. het laatste wat ik mijn ventje kon meegeven. en toen ben ik na drie maanden ingestort. ik kon niet meer. ik had 1 van onze honden dood gevonden in de gang en ik kon alleen maar gillen en huilen. ik heb alles eruit gegooid. was helemaal de weg kwijt. huisarts wilde me zelfs plat spuiten maar dat wilde ik niet. laat alles er maar uit komen dacht ik. en toen de maand erna.....zwanger...... heel blij maar ook heel eng. ben nu 9 weken en 1 dag. we hopen dat alles goed gaat en dat we rond 3 juli 2006 een gezond kindje in ons armen mogen houden. we hebben nu een engeltje die over ons waakt. en hopelijk een beetje op zijn broertje/zusje zal passen.dat hij/zij gezond ter wereld mag komen. we missen ons ventje nog elke dag. al is hij niet lijflijk bij ons hij hoort er toch bij.
