Hallo allemaal,
Dit topic trok mijn aandacht. Ik ben ook zo iemand waar het niet vanzelf gaat. Momenteel zijn wij bezig met onze 4e IUI behandeling. Ik kan niet voor alle vrouwen spreken die moeite hebben met zwanger worden, maar voor mezelf natuurlijk wel.
Ik vind het heel dubbel als ik van mensen hoor dat ze zwanger zijn. Aan de ene kant ben ik heel blij voor die ander dat zij zwanger zijn en niet de ellende hoeven meemaken die wij meemaken. Aan de andere kant doet het pijn dat het bij ons maar niet wil lukken.
Bij mensen die wat verder van me afstaan (bijvoorbeeld kennissen of mensen uit de wijk) of vreemden heb ik er totaal geen moeite mee. Hartstikke leuk toch? Bij mensen die dichter bij me staan, mijn vriendinnen en schoonzussen vind ik het moeilijker om ermee om te gaan. Natuurlijk ben ik heel blij voor hen en vind ik het geweldig dat ze zwanger zijn, maar het doet echt wel heel erg pijn bij mezelf.
Meestal probeer ik rekening te houden met de ander, door regelmatig wat te vragen over de zwangerschap. Ik hoop dat mensen me zo snel mogelijk op de hoogte stellen, zodat ik er zo snel mogelijk aan kan wennen. Het valt toch al niet mee en het is prettig als je je iets schrap kan zetten. Een van mijn beste vriendinnen heeft vorige week verteld dat ze zwanger is. Ik heb haar gefeliciteerd en gevraagd hoe het met haar ging. De klap kwam eigenlijk pas toen ik thuis kwam, dat was echt niet fijn. Al je verdriet komt dan toch boven. Daar zal je toch mee om moeten gaan. Ik kan dan nog wel oprecht vragen hoe het met haar gaat en informeren naar de belangrijke dingen (vk, echo's etc.). Mijn man daarentegen vind het te pijnlijk.
Dat is zijn recht (vind ik). Iedereen heeft zijn eigen manier om met deze emoties om te gaan. Ik kan wel oprecht en spontaan reageren, maar het kost me soms wel moeite. Niet omdat ik het de ander niet gun, maar omdat ik het zélf zo graag zou willen. En omdat ik het leven soms zo oneerlijk vind. En omdat ik hormonen spuit (en dat helpt ook niet echt om rationeel over dingen te zijn). Hij wil het liefst niets weten van welk detail dan ook.
Ik vind het prettig dat mijn vriendin rekening heeft gehouden met mij en het zo snel mogelijk heeft verteld.
Nou ja, het komt er eigenlijk op neer dat ik een ander niet kan misgunnen wat ik zelf niet heb, maar dat er ook een hele batterij aan emoties bijkomen. Daar moet ik zelf een weg in zien te vinden. Soms zal dat betekenen dat ik misschien iets minder enthousiast reageer of zal proberen om wat afstand te nemen. Als je net hebt gehoord / uitgevonden dat je behandeling is mislukt, dan is het héél moeilijk om iemand te feliciteren met een zwangerschap of om te vragen hoe het gaat. Dat heeft niets te maken met misgunnen of met die ander. Dat heeft gewoon te maken met jezelf, met je eigen emoties.
Esk (ronde 25, IUI 4)
