Om maar gelijk met de deur in huis te vallen:
Eva is 2 jaar en loopt nog steeds niet!!
De afgelopen maande hebben in het teken gestaan van afspraken met de fysiotherapeut en medisch specialisten en uiteindelijk is er geen lichamelijk oorzaak gevonden waardoor ze niet zo kunnen lopen. Het komt er dus op neer dat het ze niet durft.
Nu heb ik een gesprek gehad met een neuroloog en die vertelde dat, tenzij het fysiek niet mogelijk is, elk mens uiteindelijk wel gaat lopen, ook zonder fysiotherapie. Eva is alleen zo onzeker dat zij dat waarschijnlijk pas gaat doen als ze sociale druk van leeftijdsgenootjes gaat voelen.
Dat stemt me wel verdrietig want:
A een kind van 2 jaar ervaart nog niet zoveel sociale druk, dus het kan nog weleens heel lang gaan duren voordat ze de stap waagt.
B Ik kan wel janken bij het idee dat ze die sociale druk moet ervaren, want we zijn mede om die reden het medische trajekt in gegaan. Eva is zo`n lief kind, ik wil niet dat andere kindjes haar als "raar" gaan beschouwen omdat ze niet loopt!!
Ondertussen ervaren mijn man en ik natuurlijk wel steeds meer sociale druk en hoewel ik me daar wel bij kan neerleggen blijft het vaak vervelend. Ik vind het b.v. ook moeilijk om dit het forum te zetten, maar heb aan de ander kant behoefte om e.a. van me af te schrijven.
Mijn man en ik liepen ook allebei laat en gingen er al vanuit dat Eva dus ook niet snel zou gaan lopen. We hadden echter nooit gedacht dat ze met 2 jaar nog niet zou lopen, dat was voor ons ook echt een psygologische grens. Als ik nu het idee zou hebben dat het snel gaat gebeuren, dan was het nog wat anders, maar eerlijk gezegd geloof ik daar niks van....
Hoewel ik niet het idee heb dat Eva zelf het mist vind ik het zo jammer dat ik niet lekker met haar in de sneeuw heb kunnen spelen en ook de forum uitjes naar een speeltuin zijn nu nog niet aan haar besteed.
Het begint het een steeds beperkendere factor te worden
Kortom, ik word er zo moedeloos van.......
Groetjes marieke
Eva is 2 jaar en loopt nog steeds niet!!
De afgelopen maande hebben in het teken gestaan van afspraken met de fysiotherapeut en medisch specialisten en uiteindelijk is er geen lichamelijk oorzaak gevonden waardoor ze niet zo kunnen lopen. Het komt er dus op neer dat het ze niet durft.
Nu heb ik een gesprek gehad met een neuroloog en die vertelde dat, tenzij het fysiek niet mogelijk is, elk mens uiteindelijk wel gaat lopen, ook zonder fysiotherapie. Eva is alleen zo onzeker dat zij dat waarschijnlijk pas gaat doen als ze sociale druk van leeftijdsgenootjes gaat voelen.
Dat stemt me wel verdrietig want:
A een kind van 2 jaar ervaart nog niet zoveel sociale druk, dus het kan nog weleens heel lang gaan duren voordat ze de stap waagt.
B Ik kan wel janken bij het idee dat ze die sociale druk moet ervaren, want we zijn mede om die reden het medische trajekt in gegaan. Eva is zo`n lief kind, ik wil niet dat andere kindjes haar als "raar" gaan beschouwen omdat ze niet loopt!!
Ondertussen ervaren mijn man en ik natuurlijk wel steeds meer sociale druk en hoewel ik me daar wel bij kan neerleggen blijft het vaak vervelend. Ik vind het b.v. ook moeilijk om dit het forum te zetten, maar heb aan de ander kant behoefte om e.a. van me af te schrijven.
Mijn man en ik liepen ook allebei laat en gingen er al vanuit dat Eva dus ook niet snel zou gaan lopen. We hadden echter nooit gedacht dat ze met 2 jaar nog niet zou lopen, dat was voor ons ook echt een psygologische grens. Als ik nu het idee zou hebben dat het snel gaat gebeuren, dan was het nog wat anders, maar eerlijk gezegd geloof ik daar niks van....
Hoewel ik niet het idee heb dat Eva zelf het mist vind ik het zo jammer dat ik niet lekker met haar in de sneeuw heb kunnen spelen en ook de forum uitjes naar een speeltuin zijn nu nog niet aan haar besteed.
Het begint het een steeds beperkendere factor te worden
Kortom, ik word er zo moedeloos van.......
Groetjes marieke