Dankjewel voor alle lieve reacties en adviezen.
Ik heb geen vooroordeel naar mensen met borderline, maar ik heb 2x een relatie gehad met een persoon die dit heeft. Mijn laatste relatie ben ik zelfs in getrouwd, stiefmoeder geweest van zijn 2 prachtige jonge zoons, en uiteindelijk 8 maanden later alweer gescheiden (hij is toen bezig gegaan met hulpverlening en mijn vermoeden werd bevestigd: borderline). Mijn geduld is in het verleden dus al aardig op de proef gesteld, al ben ik natuurlijk ook door die ervaring een stuk harder geworden en zeker nu er een kind onderweg is. Ik weet dat ik dit natuurlijk niet op mijn huidige vriend moet afreageren, maar het verleden maakt tot wie je nu bent...
Kan er dus héél slecht tegen als er gelogen wordt, zeker aangezien hij mijn verleden kent en ik hem door eerdere leugens al heb gewaarschuwd. Dan komt er een keer de druppel die de emmer doet overlopen. Wat het geld betreft, heb ik ook al voorgesteld om zakgeld voor ons beide in te stellen. Feit is alleen dat het nu niet gaat. Hij werkt max 25 uur per week en ik werk niet. De rekeningen kunnen ervan betaald worden, maar de maandelijkse lasten van de auto en ook het eten en drinken pluk ik nu van een krediet in de hoop dat hij snel een baan erbij heeft (maak er geen geheim van zoals jullie merken). Gelukkig lijkt het er nu op dat hij vanaf aanstaande maand meer zal kunnen gaan werken, maar tot die tijd zijn er dan wel sowieso 5 maanden om waarbij we van een krediet hebben moeten plukken, en als ik ergens niet van hou is het wel van geld lenen en dat soort zaken. Ieder dubbeltje leg ik om voordat ik boodschappen doe, maakt me verder niet uit dat ik niets kan kopen. Natuurlijk baal ik wel, maar ik heb in ergere situaties gezeten waardoor ik weet dat het even niet anders kan op dit moment. Na regen komt immers zonneschijn! Dat hij toch een keer een broodje haalt, vind ik geen eens zo'n ramp. Maar zeg het dan gewoon eerlijk. Als het geld er was, zou ik echt niet zeuren over een broodje. Het blijft alleen niet bij 1 broodje, en ook al zijn het er 100 doet dat er geen eens zo zeer voor me toe. Ja ik zou wel boos zijn geweest, maar wat me pas echt pissig maakt is het keer op keer liegen daarover... Hij rijdt door zijn eigen schuld de auto in de prak, kostte al handen vol geld. Vond ik al heel egoïstisch, en dan nu dit. Waarom zou ik in hemelsnaam nog elk dubbeltje omdraaien dan??
De keuze van een losbollig jochie zijn of voor zijn kind zorgen en de daarbij horende verantwoordelijkheden nemen heb ik hem dus al vaker gesteld. En altijd zegt hij dan; natuurlijk wil ik voor de kleine zorgen etc! Maar er is een verschil tussen willen en kunnen en dus ook tussen woorden en daden.
Gisteren heb ik hem gezegd dat ik er klaar mee ben. Natuurlijk wil ik dat hij blijft, maar als hij besluit te gaan heb ik er net zo goed vrede mee. Heb hem gezegd dat de deur altijd voor hem open zal staan (voor zolang dat mogelijk is, gezien de situatie van mijn ex ken ik de nare kanten ervan als het op gescheiden ouders aankomt) en dat hij dus altijd welkom is, dat ik dat doe voor ons kind die zijn papa verdient maar ook voor hem omdat hij net als ik ook altijd ouder is van dit kind. Hij wilde dat ik dit niet zou zeggen want het deed hem pijn om te horen, zo ver zou het nooit mogen komen. Ja dat vind ik ook, maar gedraag je er dan naar. Hij heeft er zelf voor gekozen om te blijven en wil m'n vertrouwen terugwinnen. Wil ik ook, maar met leugen na leugen wordt dat terugwinnen wel steeds lastiger! Het ene moment heb ik het gevoel dat ik naast m'n vriend zit op de bank, het andere moment dat ik gewoon alleen naast de vader van m'n kind zit omdat ik hem gewoonweg niet zo goed meer vertrouw. De tijd zal moeten uitwijzen hoe het gaat; of we groeien naar elkaar toe of uit elkaar. Hoop het eerste, maar ben nuchter genoeg om te zeggen dat ik het niet weet en het maar gewoon op me af laat komen.
Nou dat is weer een heel verhaal geworden. Echt heel erg bedankt voor jullie reacties, doet me goed!
en zo heb je toch de verantwoording....