<p>Hoi meiden,</p><p>Mijn man en ik zijn ruim 10 jaar samen. Hij wilde graag kinderen, maar ik heb dit lange tijd afgehouden. Inmiddels probeer ik vanaf januari zwanger te worden. Van tevoren samen goede gesprekken gehad, we staan er allebei achter en liggen behoorlijk op één lijn. Dat zit dus eigenlijk allemaal goed.</p><p>Nu heb ik ineens sinds dit weekend twijfels. We waren op kraambezoek bij twee baby's en hij was heel makkelijk met de baby's. Ik ben best onhandig en zoals altijd gingen ze bij mij huilen. Ik denk dat vooral dit bezoek mijn twijfels weer heeft aangewakkerd. Wil ik dit wel echt? Zal ik wel een goede moeder zijn? Misschien is het nog niet gelukt om zwanger te worden, omdat ik er eigenlijk nog niet klaar voor ben? </p><p>Misschien leest iemand dit die dezelfde twijfels heeft (gehad). Ik weet gewoon niet goed hoe ik hiermee om moet gaan en wat ik eraan kan doen om dit gevoel kwijt te raken. Ik hoop dat iemand tips voor me heeft.</p>
Ineens twijfels...
- Onderwerp starter Sandra vdp
- Startdatum
Hey! Vervelend dat je nu ineens twijfels hebt. Ik denk niet dat ik echt tips kan geven over hoe je het gevoel kwijt kan raken, maar ik weet wel dat twijfels horen bij een levensbepalende keuze. Soms komt die twijfel ook pas later, omdat je op een of andere manier toch bang bent voor de verandering. Terwijl die verandering ook goed kan zijn, het hoeft niet negatief te zijn! Ik snap dat je door je ervaring van dit weekend bent gaan twijfelen aan je kunnen, maar begrijp dat het andermans baby's zijn. Jouw baby bestaat straks uit een deel van jou, je moederinstinct neemt het over en je ként je baby gewoon al omdat hij of zij een deel van jou in zich heeft. Je kunt ontzettend veel boeken lezen en kennis opdoen over hoe je met baby's om moet gaan, maar eerlijk gezegd is dat allemaal onzin. Als je straks een kleine hebt, doe je voor een deel maar wat. Dat doet iedereen! Want je wéét het gewoon niet tot het zo ver is, hoe je met die kleine om moet gaan. Dat komt omdat dat ook weer gewoon een mensje op zichzelf is, met zijn/haar eigen grollen en grillen, moodswings en persoonlijkheid 
Wat betreft dit weekend: baby's voelen aan hoe jij je voelt. Dus wellicht dat je onzeker bent geweest (onbewust) en hebben de kinderen het aangevoeld. Jouw baby bestaat straks uit jouw DNA, daar kun je weinig fout aan doen en dat zal meteen goed zijn - geloof mij. Ik was ook nooit echt heel goed met baby's, tot ik er zelf een kreeg. Nu vinden alle baby's me op een of andere manier kei leuk, zelfs de meest kritische; maar dat komt echt alleen doordat ik nu zelf de ervaring heb. Mijn moederinstinct is aangewakkerd en dat voelen die kindjes ook. Ik denk dat je je altijd wel kunt blijven afvragen of je er klaar voor bent, maar heel eerlijk weet je dat pas als het zo ver is. Zwanger worden en zwanger zijn is een heel proces op zich en vervolgens het moederschap ook weer. Daar moet je in groeien, dat ga je leren. Het lastige daaraan is dan ook nog dat je iedere cyclus maar een beperkte kans hebt om zwanger te raken en je mentale staat daar ook veel invloed op kan uitoefenen. Ik hoop dat je wel goed met je partner hier over kunt praten! Wellicht dat je, door met hem hier goede gesprekken over te hebben, alles wat duidelijker voor je zelf kunt maken. Misschien dat alleen al door naar jou te luisteren, zodat jij het gevoel hebt dat je gehoord wordt in je gevoel en je gedachtes, je al een heel stuk brengt.
Wat betreft dit weekend: baby's voelen aan hoe jij je voelt. Dus wellicht dat je onzeker bent geweest (onbewust) en hebben de kinderen het aangevoeld. Jouw baby bestaat straks uit jouw DNA, daar kun je weinig fout aan doen en dat zal meteen goed zijn - geloof mij. Ik was ook nooit echt heel goed met baby's, tot ik er zelf een kreeg. Nu vinden alle baby's me op een of andere manier kei leuk, zelfs de meest kritische; maar dat komt echt alleen doordat ik nu zelf de ervaring heb. Mijn moederinstinct is aangewakkerd en dat voelen die kindjes ook. Ik denk dat je je altijd wel kunt blijven afvragen of je er klaar voor bent, maar heel eerlijk weet je dat pas als het zo ver is. Zwanger worden en zwanger zijn is een heel proces op zich en vervolgens het moederschap ook weer. Daar moet je in groeien, dat ga je leren. Het lastige daaraan is dan ook nog dat je iedere cyclus maar een beperkte kans hebt om zwanger te raken en je mentale staat daar ook veel invloed op kan uitoefenen. Ik hoop dat je wel goed met je partner hier over kunt praten! Wellicht dat je, door met hem hier goede gesprekken over te hebben, alles wat duidelijker voor je zelf kunt maken. Misschien dat alleen al door naar jou te luisteren, zodat jij het gevoel hebt dat je gehoord wordt in je gevoel en je gedachtes, je al een heel stuk brengt.
Ah, herkenbaar. Ik was ook alijd slecht met kinderen, baby's begonnen inderdaad vaak te huilen. Maar inmiddels ben ik al ruim 2 jaar trotse moeder en in verwachting vd 2e en ik kan je zeggen: je eigen kinderen zijn echt anders. Met andere kinderen ben ik tegenwoordig zelfs ook iets beter Dus laat je er niet door weerhouden !
Dus laat je er niet door weerhouden !Ik heb de twijfels ook gehad. Ik vind baby's vasthouden zo onzettend eng. Ik zit altijd mega verkrampt en ben bang dat t hoofdje niet goed ligt of dat als het begint te bewegen dat ik het laat vallen.
Maar ik wilde dat niet mijn kinderwens opzij laten zetten. Ik heb bij de kraamzorg ook aangegeven dat ik daar heel erg onzeker in ben en dat ik graag daar hulp bij wil hebben tijdens de kraamperiode.
Inmiddels 16 weken zwanger en begin er nu wel steeds meer "zin" (klinkt misschien een beetje vreemd) in te krijgen om die kleine vast te gaan houden. Ik denk dat het een natuurlijk proces is waar je langzaam in mee gaat. En ik hoor wel eens vaker verhalen om me heen dat er wel eens iets bijna mis gaat of een foutje is gemaakt.
En je moet het nog niet zwanger zijn geworden niet wijten aan het feit dat je er voor je gevoel niet klaar voor bent. Als je straks zwanger bent duurt het nog maanden voor die kleine er is en ga je zelf langzaam in het proces mee. Weet zeker dat het goed komt! ?
Maar ik wilde dat niet mijn kinderwens opzij laten zetten. Ik heb bij de kraamzorg ook aangegeven dat ik daar heel erg onzeker in ben en dat ik graag daar hulp bij wil hebben tijdens de kraamperiode.
Inmiddels 16 weken zwanger en begin er nu wel steeds meer "zin" (klinkt misschien een beetje vreemd) in te krijgen om die kleine vast te gaan houden. Ik denk dat het een natuurlijk proces is waar je langzaam in mee gaat. En ik hoor wel eens vaker verhalen om me heen dat er wel eens iets bijna mis gaat of een foutje is gemaakt.
En je moet het nog niet zwanger zijn geworden niet wijten aan het feit dat je er voor je gevoel niet klaar voor bent. Als je straks zwanger bent duurt het nog maanden voor die kleine er is en ga je zelf langzaam in het proces mee. Weet zeker dat het goed komt! ?
Heel herkenbaar hoor! Maar vanaf het moment dat m’n kleine ventje er was “wist” m’n lijf hoe ik hem moest troosten en wiegen.. heel gek, maar dat is dus echt een sport moeder instinct..
vond dat altijd zweverig klinken, maar heb vertrouwen in jezelf!
En ik hoop voor je dat je snel een goede zwangerschap mag hebben ?
vond dat altijd zweverig klinken, maar heb vertrouwen in jezelf!
En ik hoop voor je dat je snel een goede zwangerschap mag hebben ?
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Opvallend dat niemand het advies geeft om het proberen even te staken. Het is de afgelopen jaren ook wel met ups en downs gegaan en ik denk dat ik nooit voor mezelf kan zeggen dat ik er 100% klaar voor ben. Dus misschien moet ik me daar bij neerleggen en erop vertrouwen dat, zoals jullie zeggen, het komt zodra er een kleine is. Het enige waar ik bang voor ben is dat dat misschien niet komt.. Er is dan geen weg meer terug.
Ik heb het net ook met mijn man besproken en ik voel al iets meer rust in mijn lijf!
Opvallend dat niemand het advies geeft om het proberen even te staken. Het is de afgelopen jaren ook wel met ups en downs gegaan en ik denk dat ik nooit voor mezelf kan zeggen dat ik er 100% klaar voor ben. Dus misschien moet ik me daar bij neerleggen en erop vertrouwen dat, zoals jullie zeggen, het komt zodra er een kleine is. Het enige waar ik bang voor ben is dat dat misschien niet komt.. Er is dan geen weg meer terug.
Ik heb het net ook met mijn man besproken en ik voel al iets meer rust in mijn lijf!
Ik herken het ook! Wij zijn inmiddels al 2 jaar aan het proberen om zwanger te raken en zo vurig als de wens er soms (vaak) is.. Zo erg kan ik ook ineens 'twijfelen'.
Het is bij mij niet echt twijfelen maar meer het besef dat er zo veel gaat veranderen. En dat een kindje naast heel lief en leuk ook veel zorgen en vermoeidheid met zich mee gaat brengen, en of ik dat dan wel kan. Na zo'n lange tijd heb ik natuurlijk genoeg tijd gehad om over ALLES na te denken. Niet alleen de romantische plaatjes, maar ook opstaan wanneer je moe bent. Je leven anders in richten etc maar bij dat hele denken is er 1 ding niet compleet, namelijk je eigen kindje waar je dit allemaal natuurlijk voor over hebt.
En hoewel ik natuurlijk graag al 2 jaar geleden moeder was geworden denk ik wel dat die jaren extra mij wel verder hebben gebracht. Qua werk ontwikkeling maar ook persoonlijk. Dus misschien is het wachten hier wel 'goed' geweest. En misschien is het ook maar achteraf gewauwel om het wachten een beetje te compenseren
Maar anyways, ik denk dat 'twijfel' ook een beetje bij het proces hoort. We weten nou eenmaal niet precies hoe het gaat zijn, behalve dat het heel ingrijpend gaat zijn.
Het is bij mij niet echt twijfelen maar meer het besef dat er zo veel gaat veranderen. En dat een kindje naast heel lief en leuk ook veel zorgen en vermoeidheid met zich mee gaat brengen, en of ik dat dan wel kan. Na zo'n lange tijd heb ik natuurlijk genoeg tijd gehad om over ALLES na te denken. Niet alleen de romantische plaatjes, maar ook opstaan wanneer je moe bent. Je leven anders in richten etc maar bij dat hele denken is er 1 ding niet compleet, namelijk je eigen kindje waar je dit allemaal natuurlijk voor over hebt.
En hoewel ik natuurlijk graag al 2 jaar geleden moeder was geworden denk ik wel dat die jaren extra mij wel verder hebben gebracht. Qua werk ontwikkeling maar ook persoonlijk. Dus misschien is het wachten hier wel 'goed' geweest. En misschien is het ook maar achteraf gewauwel om het wachten een beetje te compenseren
Maar anyways, ik denk dat 'twijfel' ook een beetje bij het proces hoort. We weten nou eenmaal niet precies hoe het gaat zijn, behalve dat het heel ingrijpend gaat zijn.