Ik wil hier graag op reageren. Ik ben op het moment 31 weken zwanger van mijn eerste, en ik krijg een keizersnede zonder 'medische indicatie'.
Korte versie:
Vanwege extreme angst ben ik via de huisarts > praktijkondersteuner > psycholoog > verloskundige > gynaecoloog uitgekomen op een keizersnede. Ik heb weinig 'weerstand' ervaren van de professionals en ik voel me door allen serieus genomen.
Ik heb dit gedaan voordat ik zwanger was.
Lange versie:
(voor mensen zoals ik die er misschien wat aan hebben)
Ik ben heel mijn leven al bang voor een bevalling en alles eromheen. Zolang ik me herinner. Sinds ik voor het eerst heb geleerd over de bloempjes en bijtjes. Ik dacht dat deze angst natuurlijk en normaal was, en dat elke vrouw dit had. Ik dacht dat er een punt kwam waarop die angst magisch verdwijnt en dat je baarmoeder begint te rammelen. Niets is minder waar bij mij. De kinderwens was er, maar als ik op straat een baby, peuter of kindje zag lopen, greep een paniekgevoel me aan. Ik was er jarenlang dagelijks mee bezig.
Toen mijn man en ik de volgende stap wilden zetten, werden de paniekaanvallen heftiger. Ik besloot me in te gaan lezen wat een bevalling nou precies inhoudt. Het werd erger hierdoor. Ik had juist gehoopt dat kennis en inzicht mij zou helpen. Ik besloot hulp te zoeken.
Maar, dit is een onbewandeld pad in Nederland. Ik belde als eerste mijn huisarts, hier kreeg ik een gesprek bij de praktijkondersteuner. Dit ging binnen 5 minuten haar pet te boven en ik stond (uiteraard jankend) meteen weer buiten, maar dit keer met een verwijzing naar een (zwangerschaps)psycholoog.
Ondertussen had mijn man een artikel gevonden op het AD van een vrouw die ook een keizersnede had gekozen, in verband met angst. Ook voor haar eerste kind. Ik had hier nooit aan gedacht, maar iets veranderde in mij die dag. Ik heb 2 dagen gehuild, van opluchting maar ook onzekerheid, zou het mij lukken de 'profs' aan mijn kant te krijgen?
Inmiddels had ik een afspraak bij de psycholoog, waar ik hier ook voorzichtig over begon. Zij wist niet of het een optie was, maar heeft dit voor mij nagevraagd bij de verloskundige. Ze stuurde me hierna door naar de verloskundige om dit te bespreken. Weer een loketje verder.
De verloskundige heeft voor mij navraag gedaan bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ook hier kreeg ik groene seinen, maar ik moest wel zelf nog langsgaan in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis heeft de gynaecoloog me geprobeerd over te halen om er langer over na te denken, maar voor mij was er geen weg meer terug. Na jarenlange angst voelde ik me eindelijk lichter, alsof ik dit wel aankan. De nadelen werden genoemd; lang herstel, zware buikoperatie, kans op complicaties. Ik heb ze serieus overwogen, maar besloot er toch voor te gaan. Dit was voor mij het pad.
Ik weet dat niet iedere gynaecoloog zo makkelijk over te halen is. Wat een factor voor mijn gyneacoloog was, was dat ik al een traject erop had zitten met een psycholoog en dat ik voor mijn zwangerschap aan de bel heb getrokken.
Mijn zwangerschap is vooralsnog geweldig, ik ben gelukkig, ik geniet van mijn buikje en de trapjes. Ik weet dat ik nooit zo had kunnen genieten als ik zo opzag tegen een bevalling.
Korte versie:
Vanwege extreme angst ben ik via de huisarts > praktijkondersteuner > psycholoog > verloskundige > gynaecoloog uitgekomen op een keizersnede. Ik heb weinig 'weerstand' ervaren van de professionals en ik voel me door allen serieus genomen.
Ik heb dit gedaan voordat ik zwanger was.
Lange versie:
(voor mensen zoals ik die er misschien wat aan hebben)
Ik ben heel mijn leven al bang voor een bevalling en alles eromheen. Zolang ik me herinner. Sinds ik voor het eerst heb geleerd over de bloempjes en bijtjes. Ik dacht dat deze angst natuurlijk en normaal was, en dat elke vrouw dit had. Ik dacht dat er een punt kwam waarop die angst magisch verdwijnt en dat je baarmoeder begint te rammelen. Niets is minder waar bij mij. De kinderwens was er, maar als ik op straat een baby, peuter of kindje zag lopen, greep een paniekgevoel me aan. Ik was er jarenlang dagelijks mee bezig.
Toen mijn man en ik de volgende stap wilden zetten, werden de paniekaanvallen heftiger. Ik besloot me in te gaan lezen wat een bevalling nou precies inhoudt. Het werd erger hierdoor. Ik had juist gehoopt dat kennis en inzicht mij zou helpen. Ik besloot hulp te zoeken.
Maar, dit is een onbewandeld pad in Nederland. Ik belde als eerste mijn huisarts, hier kreeg ik een gesprek bij de praktijkondersteuner. Dit ging binnen 5 minuten haar pet te boven en ik stond (uiteraard jankend) meteen weer buiten, maar dit keer met een verwijzing naar een (zwangerschaps)psycholoog.
Ondertussen had mijn man een artikel gevonden op het AD van een vrouw die ook een keizersnede had gekozen, in verband met angst. Ook voor haar eerste kind. Ik had hier nooit aan gedacht, maar iets veranderde in mij die dag. Ik heb 2 dagen gehuild, van opluchting maar ook onzekerheid, zou het mij lukken de 'profs' aan mijn kant te krijgen?
Inmiddels had ik een afspraak bij de psycholoog, waar ik hier ook voorzichtig over begon. Zij wist niet of het een optie was, maar heeft dit voor mij nagevraagd bij de verloskundige. Ze stuurde me hierna door naar de verloskundige om dit te bespreken. Weer een loketje verder.
De verloskundige heeft voor mij navraag gedaan bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ook hier kreeg ik groene seinen, maar ik moest wel zelf nog langsgaan in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis heeft de gynaecoloog me geprobeerd over te halen om er langer over na te denken, maar voor mij was er geen weg meer terug. Na jarenlange angst voelde ik me eindelijk lichter, alsof ik dit wel aankan. De nadelen werden genoemd; lang herstel, zware buikoperatie, kans op complicaties. Ik heb ze serieus overwogen, maar besloot er toch voor te gaan. Dit was voor mij het pad.
Ik weet dat niet iedere gynaecoloog zo makkelijk over te halen is. Wat een factor voor mijn gyneacoloog was, was dat ik al een traject erop had zitten met een psycholoog en dat ik voor mijn zwangerschap aan de bel heb getrokken.
Mijn zwangerschap is vooralsnog geweldig, ik ben gelukkig, ik geniet van mijn buikje en de trapjes. Ik weet dat ik nooit zo had kunnen genieten als ik zo opzag tegen een bevalling.